Στις 26/1/2019 έγιναν διάφορες εκδηλώσεις για την συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΕΒΕ Κοζάνης , μεταξύ των άλλων απονεμήθηκαν τιμητικές διακρίσεις σε όλους όσους προσέφεραν όλα αυτά τα χρόνια για την ανάδειξη του .
Ανάμεσα σε αυτούς που προσκλήθηκαν ήμουν και εγώ μια και υπήρξα πρόεδρός το 1983-1988
Όπως είχα υποχρέωση , ήμουν παρών μια και συγχρόνως θα εκπροσωπούσα και όλο το Δ.Σ. εκείνης της περιόδου.
Η τιμητική πλακέτα δόθηκε δια χειρός του κ. Κωνσταντίνου Μίχαλου πρόεδρου του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών , λίγο μετά αισθάνθηκα αυθόρμητα την ανάγκη να πω δυο λόγια .
Κάποιοι άσπονδοι φίλοι παρεξήγησαν τα όσα είπα .
Θα ήθελα να τους απαντήσω ότι κάποτε θα πρέπει να μάθουν να σέβονται όλους όσους προσέφεραν στα κοινά ,ανεξαρτήτως της πολιτικής τοποθέτησης τους , και ιδιαιτέρως σε όσους ήταν ασθενείς και δεν μπορούσαν να παραβρίσκονται στην εκδήλωση .
Ιδού το κείμενο όπως παρουσιάστηκε στο διαδίκτυο σε Video για την εκδήλωση.
” Όταν δίνεται ένα βραβείο σε ένα πρόεδρο ενός επιμελητηρίου, δεν βραβεύεται ο πρόεδρος αλλά το συμβούλιο που είχε και το έργο που είχε κάνει. Γιαυτό αυτό που μου δώσατε θα πρέπει να το αφιερώσω σε εκείνους τους συναδέλφους , ήταν 28 και να πω σε μια δύσκολη εποχή που υπήρχαν πράσινα ,κόκκινα και παρδαλά καφενεία , ξεπεράσαμε όλες τις διαφορές και κάναμε ένα σημαντικό έργο και να το αφιερώσω ιδιαιτέρως σε αυτούς που έφυγαν από την ζωή και σε αυτούς που είναι ασθενείς και δεν μπορούν να βρίσκονται σήμερα εδώ .”
