Πάρις Κουκουλόπουλος:
Η Άννα Καραγκούνη έφυγε από κοντά μας αφήνοντας πίσω της ανεκτίμητη κοινωνική προσφορά.
Πολύ νωρίς αφιερώθηκε στη Στέγη του Παιδιού ο Άγιος Στυλιανος και την έκανε υπόθεση ζωής.
Χιλιάδες παιδιά μέχρι σήμερα που είχαν ανάγκη στήριξης και θαλπωρής γνώρισαν τη φροντίδα της Στέγης.
Εκατοντάδες συμπολίτισσες μας δούλεψαν κατά περιόδους ανιδιοτελώς σε αυτή την υπόθεση με οδηγό την έμπνευση της Άννας Καραγκουνη.
Γυναίκα με ισχυρή θέληση και ξεχωριστή προσωπικότητα ήξερε πάντα τι πρέπει να δώσει στα παιδιά που είχαν λιγότερα εφόδια στην εφηβεία τους από τα πιο ευκατάστατα.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί της και να θαυμάσω από κοντά τι σημαίνει αφοσίωση σε έναν υπέρτερο σκοπό.
Δε λύγισε ακόμα κι όταν έχασε τον αγαπημένο της αδερφό Τάκη, πρόεδρο επι σειρά ετών του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου.
Ο Δήμος Κοζάνης τίμησε πριν από χρόνια την Άννα Καραγκουνη για την προσφορά της όπως της άξιζε.
Σήμερα η Κοζάνη την αποχαιρετά ευγνωμονούσα γνωρίζοντας ότι σημειώνει μια μεγάλη απώλεια.
Στους οικείους της και στη μεγάλη της οικογένεια, της Στέγης, θερμά συλλυπητήρια.
Άννα Καραγκουνη σε ευχαριστούμε.
Πασχάλης Μητλιάγκας:
Άννα Καραγκούνη: Το εμβληματικό πρόσωπο της κοινωνικής ευθύνης και της κοινωνικής προσφοράς στην κοινωνία της περιοχής Κοζάνης
Έφυγε από τη ζωή, η Άννα, πλήρης ημερών με μια πλούσια δράση και κοινωνική προσφορά, ιδιαίτερα στα πλέον δύσκολα χρόνια της μετακατοχικής και μετεμφυλιοπολεμικής ρημαγμένης χώρας, η οποία μετρούσε τις πληγές της.
Η Άννα ήταν το πρόσωπο που μαζί με τον Παπαπόστολο, όπως τον λέγαμε τότε, τη Θωμαή Γκιάτα, τη Μιχαηλίδου και πολλούς άλλους που δεν μπορώ να θυμηθώ, αλλά και τη συνέργεια δύο νέων Θεολόγων, του π. Γεωργίου Μπετσάκου, του Βασιλείου Μπλάνα (Πειραιώτες και οι δύο) του γιατρού Παπαζάχου Γεωργίου και του Αρχιμανδρίτη π. Ανάργυρου Αφθονίδη, δημιούργησαν και λειτούργησαν δύο σημαντικές δομές: Τη Στέγη φιλοξενίας για παιδιά φτωχών οικογενειών, κυρίως από τα γύρω χωριά, κάτω από το χώρο του Ξενία (όπου δίπλα εκτρέφονταν γουρούνια για τις ανάγκες της σίτισης).
Τη στέγη της ΓΕΧΑ όπου βρίσκαμε μια στοργική αγκαλιά και θαλπωρή, όσοι δεν ήμασταν οικότροφοι. Εκεί πήραμε τα πρώτα εφόδια της ζωής μας, πέραν των γονιών μας και των σχολείων, καθώς και τις πρώτες διδαχές στο Κατηχητικό, που διακονούσαν τα πρώτα χρόνια οι δύο προαναφερόμενοι νέοι Θεολόγοι και ο Παπαπόστολος, συνδράμοντας ουσιαστικώς στο πολύπλευρο έργο της Στέγης. Εκεί μάθαμε τα πρώτα, άλλου είδους παιγνίδια όπως το πιγκ-πογκ, το σκάκι και πολλά άλλα, μαζί με τη ζεστή θαλπωρή και λειτουργία των κατηχητικών. Οι κατασκηνώσεις αρχικά στο Βελβεντό, πάνω στη Αγία Τριάδα και αργότερα στο Φτελιό, φιλοξένησαν και διαπαιδαγώγησαν σειρές και σειρές μαθητών που οι μεγαλύτεροι λειτουργούσαν ως ομαδάρχες (Μιχαηλίδης Δημ., Παπαπάνος Λευκοπηγής, Γούλας Χρήστος και ο αδελφός μου ο Ζήσης) καθώς και πολλοί άλλοι.
Άννα, ένα μεγάλο ευχαριστώ, γι αυτά που ζήσαμε και πήραμε από σένα και ευχές για καλό παράδεισο.
Ένα μαθητούδι του 1958-1960
Πάσχος Ι. Μητλιάγκας
Υ.Γ.) Δεν θα ήθελα με κανένα τρόπο να υποβαθμίσω δύο αντίστοιχες πρωτοβουλίες και λειτουργίες της περιόδου εκείνης, τη ΧΕΝ της Ιεράς Μητροπόλεως και των «Σαράντα μαρτύρων». Όμως σήμερα αποχαιρετούμε την Άννα, με τη μεγάλη καρδιά και τη μεγάλη προσφορά της.
