Της Δήμητρας Καραγιάννη:
Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς με πιάνει αυτό. Να, αυτό που μετράς και ξαναμετράς το χρόνο. Βάζεις με τέχνη λάθη και σωστά στη σειρά, σκέφτεσαι τι έκανες καλά και τι όχι, τι είναι αυτό που το θέλεις αλλιώς, και τι είναι αυτό που το θες ακριβώς όπως είναι. Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς κοιτάζω το είδωλό μου στις μπάλες του δέντρου. Με θυμάμαι πριν και με φαντάζομαι χρόνια μετά. Τα Χριστούγεννα είναι η πιο νοσταλγική εποχή. Αυτή που σε συνδέει με το παρελθόν και σου αποκαλύπτει το αύριο που θες.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Παραμονές ετών που περάσαν, παραμονές ετών που έρχονται. Άνθρωποι και συναισθήματα. Κι εμείς στη μέση να παρακολουθούμε το χρόνο που φεύγει χαϊδεύοντας απαλά τους ώμους, σαν αέρας ζεστός.
Υπάρχουν πολλών ειδών ζωές. Πολλών ειδών πραγματικότητες. Στα αντίθετα που τραβάν το δρόμο καθενός, κοινή συνισταμένη ο χρόνος. Και το γλυκόπικρο αίσθημα της απώλειάς του. Ο χρόνος που τρέχει με εκατό, ακόμα κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Ο χρόνος που γιάτρεψε πληγές και πληγές, που άλλαξε ανθρώπους κι ανθρώπους, που άναψε κι έσβησε σχέσεις, που έγινε φίλος κι εχθρός, που δίδαξε υπομονή ξανά και ξανά, που καταβρόχθισε πόνο και χαρά, που είναι τα πάντα και δεν υπάρχει πουθενά, που σπαταλήθηκε άσκοπα, που έφτιαξε μεγαλοφυϊες και επιτεύγματα, που μετρήθηκε λάθος, που έγινε ύλη κι απαξίωσε την ύλη, που στο τέλος τα παίρνει όλα. Που εξαιτίας του, κατάλαβες τον εαυτό σου. Αυτός ο απέραντος κλέφτης που κρατάει στα χέρια του όλη την ανθρώπινη δύναμη.
Κάθε στιγμή, κι ένα ρυθμικό χτύπημα στο ρολόι του χρόνου. Κάθε χτύπημα, κι άλλη μια ιδανική επιβεβαίωση πως η ζωή είναι εδώ και περνά. Είναι εδώ για να περνά. Καλή χρονιά.
