Της Ελένης Δεληβοριά:
Κι όμως! Βρέθηκα στο βήμα του ομιλητή σε συμπόσιο περί λογοτεχνίας και είχα απέναντί μου στο κοινό τον Τίτο Πατρίκιο! Εγώ να μιλώ για τα ταξίδια της γραφής που τόσο αγαπώ κι εκείνος να ακούει προσεχτικά και με κάθε σεβασμό τα όσα έλεγα και στο τέλος μάλιστα να χειροκροτεί εμένα, όπως βέβαια και όλους όσοι ως εισηγητές βρεθήκαμε στην ευχάριστη και τιμητική θέση να συμμετέχουμε στην εκδήλωση αυτή. Πρόκειται για το Γ΄ Λογοτεχνικό Συμπόσιο που έλαβε χώρα από την Παρασκευή 23 έως την Κυριακή 25 Νοεμβρίου στην Κοζάνη και διοργανώθηκε από το λογοτεχνικό περιοδικό παρέμβαση σε συνεργασία με την Περιφέρεια Δ. Μακεδονίας και τον Δήμο Κοζάνης.
Εκεί, ο Τίτος Πατρίκιος, κατά κοινή ομολογία, ο σημαντικότερος εν ζωή Έλληνας ποιητής, βρέθηκε ως τιμώμενο πρόσωπο της εκδήλωσης και παρακολούθησε τις ομιλίες όλων των εισηγητών όχι απλώς με αμείωτο ενδιαφέρον, αλλά και με μια σπίθα στη ματιά του που θύμιζε νεανικό ζήλο και δίψα για μάθηση! Στο τέλος μάλιστα της εκδήλωσης, αφού βραβεύτηκε με το Αργυρό Μετάλλιο της πόλης, ευχαρίστησε θερμά για την πρόσκληση αυτή στην Κοβεντάρειο δημοτική βιβλιοθήκη της Κοζάνης και δήλωσε πως φεύγει πλουσιότερος πνευματικά. Στη συνέχεια απευθύνθηκε στο κοινό που βρέθηκε εκεί να παρακολουθήσει την εκδήλωση, μαγεύοντάς το με την απλότητα, την ειλικρίνεια, την τρυφερότητα, αλλά και το αστείρευτο χιούμορ και τη διαύγεια που παρά τα 90 του χρόνια διαπιστώνει κανείς στο λόγο του.
«Μην καβαλήσεις το καλάμι, λέω συχνά στον εαυτό μου, γιατί υπάρχει ένα άσχημο ενδεχόμενο, δεν βρίσκεις θέση να το παρκάρεις. Όλες οι θέσεις κατελήφθησαν!», είπε ο Τίτος Πατρίκιος στο κόσμο που γέμιζε ασφυκτικά το αμφιθέατρο της δημοτικής βιβλιοθήκης της Κοζάνης και συνέχισε: «Να προσέχω μέσα σε όλους αυτούς τους επαίνους και τις τιμές να μην πιστέψω ότι είμαι κάτι πολύ σπουδαίο».
Τελικά οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι είναι εκείνοι που δεν θεωρούν ότι είναι σπουδαίοι και εν τω μεταξύ μοιράζουν απλόχερα και αθόρυβα τη σπουδαιότητά τους στους άλλους. Μια θέση ανάμεσα σε αυτούς τους αυθεντικά σπουδαίους ανθρώπους έχει χωρίς αμφιβολία ο Τίτος Πατρίκιος, όπως επίσης και μια θέση στην καρδιά όλων εκείνων που τον γνώρισαν είτε από κοντά είτε μέσα από το ποιητικό του έργο. Η ήρεμη δύναμη της ποίησης βρίσκει τον καλύτερο εκφραστή της στο πρόσωπο του Τίτου Πατρίκιου.
«Να είμαι καλά, να με ξανακαλέσετε», είπε μπροστά στο κοινό που τον παρακολουθούσε γοητευμένο κατά τη λήξη του συμποσίου και άφησε πίσω του ένα γλυκό χτυποκάρδι να ηχεί υπόκωφα και να σκορπά την αστείρευτη διάθεσή του για ζωή και για προσφορά στο χώρο της λογοτεχνίας.
