Του Σταύρου Π. Καπλάνογλου:
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ
Το Πάριον (κατ. Παριανός) ήταν αρχαία ελληνική πόλη της βορείου Μυσίας, στην πεδιάδα της Αδράστειας, στα δυτικά του βορείου στομίου του Ελλησπόντου. Ανάμεσα στην Λάμσακο και την Πρίαπο.
Στην αρχαιότητα, το Πάριον ήταν ένα σημαντικό λιμάνι του Ελλησπόντου. Απέχει 90χλμ. Από το Canakkale και 33χλμ. Από την περιοχή Biga.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 1922.
Δίπλα από τον αρχαίο οικισμό υπήρχε, μέχρι το 1922, Ελληνικό χωριό, με το όνομα Καμάρες. Από Τουρκικές πηγές είδαμε να γράφεται << 1906 ”Kiep: Kamares n.d. σημαίνει στα Ελληνικά “δωμάτια”, ενώ είδαμε ότι υπήρχε Ελληνικός οικισμός στις αρχές του 20ού αιώνα, δίπλα στο χωρίο Çelikgürü της Βίγκας >>
ΤΟ ΟΝΟΜΑ
Υπάρχουν 3 εκδοχές για την προέλευση του ονόματος ΠΑΡΙΟΝ
1.Πήρε το όνομα στην περίοδο του Τρωικού πολέμου από τον γιο του βασιλιά της Τροίας Πρίαμο, τον Πάρη
2. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι υπήρξε αποικία της Ερέτριας και της Πάρου, από όπου πήρε και το όνομα.
3 Ότι, σύμφωνα με τις κοινές παραδόσεις, είχε πάρει το όνομά του από τον Πάρη, γιο του Ιάσονα
4 Το σύγχρονο όνομα Καμάρες φαίνεται να προέρχεται από μερικά αρχαία υπόγεια κτήρια (kamarai), που εξακολουθούν να υπάρχουν στη θέση τους.
Παραφθορά είναι και το σημερινό όνομα που έγινε Κεμέρ ή Κιμίρ
ΙΣΤΟΡΙΑ – ΙΔΡΥΣΗ
Ιδρύθηκε από τους κατοίκους των Ερυθρών και της Μιλήτου και υπήρξε αποικία της Ερετρίας και της Πάρου
Η πόλη ιδρύθηκε πιθανότατα πριν από περίπου πριν 3.000 χρόνια ως αποικία από εποίκους από την Ερέτρια (ελληνική πόλις από τη Εύβοια) και από την Πάρο στο Αιγαίο.
Τα ερείπια της αρχαίας ελληνικής αποικίας βρίσκονταν στο ελληνικό χωριό Καμάρες (σημ. Kimir), επί του ακρωτηρίου Tersana-Bournou, στην διοικητική περιφέρεια των Πηγών.
Γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση, όπως φανερώνουν τα νομίσματα της ( Αργυρά τετράδραχμα ).
Τα νομίσματα της πόλεως βεβαιώνουν την αφθονία της σε αγαθά, ιδίως στην μεγάλη παραγωγή της μίνθης (ένα αρωματικό φυτό της οικογένειας των χειλανθών, που φυτρώνει τόσο στην Μ. Ασία, όσο και στην Ελλάδα και χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική.
Το πιο γνωστό είδος Μίνθης είναι η ΜΕΝΤΑ επιστ. ονομασία Μίνθη η σταχυώδης (Mentha spicata) L. Στην συνέχεια έγινε μέλος της Δηλιακής Συμμαχίας (ιδρύθηκε το 477 π.Χ.).
ΔΗΛΙΑΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
Η Συμμαχία της Δήλου ήταν μια πολιτική και στρατιωτική ένωση περίπου 150 αρχαίων ελληνικών κρατών-πόλεων ,κατά τον 5ο αιώνα π.Χ., υπό την κηδεμονία της πόλης των Αθηνών.
Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι, τα κίνητρα που ώθησαν τους Ίωνες να στραφούν στην Αθήνα, για να αναλάβει εκείνη επικεφαλής των επιχειρήσεων (και όχι η Σπάρτη), ήταν από τη μία η συγγένεια, αφού η Αθήνα εθεωρείτο Μητρόπολη της Ιωνίας και από την άλλη ο φόβος για τη βιαιότητα, που χαρακτήριζε την συμπεριφορά του βασιλιά της Σπάρτης, Παυσανία, καθώς οι Έλληνες της Ιωνίας δεν ήθελαν να τους φέρονται σαν να ήταν δούλοι.
Κύριος λόγος, όμως ήταν ότι ο Παυσανίας είχε κατηγορηθεί για προδοσία και για συνεργασία με τον Πέρση βασιλιά Ξέρξη (πράγμα που οδήγησε του Σπαρτιάτες στην εκτέλεσή του).
Στόχος της ήταν η περαιτέρω αντιμετώπιση της Περσικής απειλής, μετά τη νίκη των Ελλήνων, στη Μάχη των Πλαταιών, προς το τέλος των Μηδικών Πολέμων.
Ιδρυμένη το 478 π.Χ., ονομάστηκε έτσι από την αρχική της έδρα, τη νήσο της Δήλου, όπου, σε έναν ναό διεξάγονταν συναντήσεις κι όπου τηρούνταν το κοινό ταμείο των συμμαχικών πόλεων.
Το τελευταίο μεταφέρθηκε στην Αθήνα, από τον Περικλή το 454 π.Χ.[2]
ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ ΠΕΡΓΑΜΟΣ
Κατά την ελληνιστική περίοδο προσαρτήθηκε στο βραχύβιο βασίλειο του Λυσιμάχου και πολύ αργότερα το 3ο αιώνα στο βασίλειο της Περγάμου.
ΡΩΜΑΙΟΙ
Το 133 π.Χ. οι Ρωμαίοι την κατέστησαν αποικία τους (Colonia) της επαρχίας της Ασίας και γνώρισε νέα περίοδο ακμής.
ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ
Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. το Πάριον ανήκε στην βυζαντινή επαρχία του Ελλησπόντου. Κατά την ελληνιστική περίοδο το έμβλημά της που απεικονίζεται στα νομίσματα, ήταν το γοργόνειον.
Κατά τον Στράβωνα υπήρχε κολοσσιαίος βωμός του Απόλλωνα Ακταίου, που είχε κατασκευάσει ο Ερμοκρέων.
Επίσης υπήρχε ο Ναός του Έρωτος και ένα μεγάλο άγαλμα που είχε κατασκευάσει ο Πραξιτέλης.
Τα ερείπια της αρχαίας ελληνικής αποικίας βρίσκονταν στο ελληνικό χωριό Καμάρες (σημ. Kimir), επί του ακρωτηρίου Tersana-Bournou, στην διοικητική περιφέρεια των Πηγών.
ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ
Στην αρχαία πόλη-λιμάνι της Ελληνιστικής περιόδου ανευρέθηκαν αντικείμενα, που αποδεικνύουν ότι, κατά την Ρωμαϊκή περίοδο, ήταν τελωνειακό κέντρο για εμπορεύματα που κατευθυνόταν για την Κωνσταντινούπολη και τον Βόσπορο. ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΤΟ 2005
Μόλις το 2005 έγιναν εργασίες εκσκαφής και βρέθηκαν το ρωμαϊκό θέατρο , τα ρωμαϊκά λουτρά, το λουτρό με κλίση, Αγορά και τα καταστήματα, ωδείο, η νότια νεκρόπολη,το υδραγωγείο και ένας τύμβος ανασκάφθηκε και εντοπίστηκαν αρκετά αρχαιολογικά ευρηματα..
ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΤΟ 2016
Οι ανασκαφές συνεχίσθηκαν, με πολλά εντυπωσιακά ευρήματα, ανάμεσά τους παιδικά παιχνίδια που χρονολογούνται στην Ελληνιστική Περίοδο και ανακαλύφθηκαν μέσα σε τάφους, οι οποίοι ανήκουν σε παιδιά,
Στους τάφους των κοριτσιών υπήρχαν θηλυκές φιγούρες, ενώ στους τάφους των αγοριών αρσενικές.
Εκτός από τα παιχνίδια, στους τάφους υπήρχαν και ανθρώπινες φιγούρες, φιγούρες ζώων και μυθολογικών πλασμάτων, που πιστεύεται ότι ήταν «συνοδοί» των παιδιών στο ταξίδι προς την άλλη ζωή.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου στην ίδια νεκρόπολη, εντοπίστηκε και ένα μπιμπερό. Βρέθηκε και ένα πηγάδι ηλικίας 2.700 ετών, που εξακολουθεί να έχει νερό με ειδικές «θεραπευτικές ιδιότητες», όπως έγραψε η εφημερίδα Sabach.” ”Οι αρχαιολόγοι που πραγματοποιούν τις ανασκαφές έχουν ήδη ανακαλύψει εννέα πηγάδια στην περιοχή αυτή, η οποία για χρόνια ολόκληρα υπέφερε από λειψυδρία. Μόνο ένα όμως πηγάδι εξακολουθεί να έχει νερό για το οποίο πιστεύουν ότι έχει θεραπευτικές ικανότητες.
Σύμφωνα με αρχαίες αναφορές, το νερό αυτό είχε θεραπευτικές ιδιότητες και ήταν ευεργετικό για τις διαταραχές του στομάχου και τις δερματικές βλάβες ήταν ξακουστή η ομορφιά των γυναικών της περιοχής η οποία θα μπορούσε, να οφείλεται σε αυτό το θεραπευτικό νερό.”
ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Από τη βιογραφία του μάρτυρος Aγίου Ονησιφόρου, πιστοποιείται η ύπαρξη χριστιανικής κοινότητας στο Πάριον πριν το 180 μ.Χ.
Ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ ίδρυσε μια Μητρόπολη, υπό τον τίτλο: Πηγών και Παρίου
Στη συνέχεια, με εντολή του βυζαντινού αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β Παλαιολόγου, η Μητρόπολη ισχυροποιήθηκε έχοντας ευρύτερη από την αρχική δικαιοδοσία. Κατά το 640 το Πάριον έγινε ανεξάρτητη αρχιεπισκοπή και παρέμεινε έτσι, μέχρι το τέλος του δέκατου τρίτου αιώνα. .
Το 1354 η Μητρόπολη Πηγών και Παρίου καταργήθηκε (ίσως λόγω της κατάληψης από τους Τούρκους) και ο Μητροπολίτης για αντάλλαγμα έλαβε την έδρα της θρακικής Σωζοπόλεως.
Ο Γάλλος θεολόγος και ιστορικός Michel Le Quien, αναφέρει και καθολικούς επισκόπους της πόλεως κατά τον 14ο αιώνα Κατά τον 14ο αιώνα συνεπεία των Οθωμανικών κατακτήσεων, οι Επισκοπές αυτές εξέλειπαν και ολόκληρη η περιοχή περιήλθε στη δικαιοδοσία της Μητροπόλεως Κυζίκου, όπως και οι υπόλοιποι οικισμοί των Δαρδανελλίων .
Το Πάριον υπήρξε έδρα βοηθητικού επισκόπου υπό την Μητρόπολη της Κυζίκου. Στους μετέπειτα χρόνους το 1906 εμφανίζεται σε Τουρκικές πηγές με το όνομα : Kamares, με αμιγή Ελληνικό πληθυσμό.
Τον Μάρτιο του 1913 το Δυτικό τμήμα της Μητροπόλεως Κυζίκου αποτέλεσε ξεχωριστή Μητρόπολη με τον τίτλο “Δαρδανελλίων και Λαμψάκου”.
Από την χρονολογία αυτή εντάσσεται πλέον στην νέα Μητρόπολη και εμφανίζεται στο κατάλογο με το Ελληνικό και Τουρκικό όνομα η Χριστιανική κοινότητα ια) Καμάρι-Πάριον (Kemer) Και πάλι σαν χωριό, με αμιγή Ελληνικό πληθυσμό .
Υπήρχαν αρκετοί χριστιανοί στο Πάριον, που μαρτύρησαν τα χρόνια των διωγμών του Χριστιανισμού όπως Άγιος Μένιγνος , Άγιος Θεαγένης , Άγιος Βασίλειος από το Πάριον, ο Άγιος Ονησιφόρος .
Άγιος Μένιγνος
Ο Άγιος Μένιγνος μαρτύρησε επί αυτοκράτορα Δεκίου, στις 22 Νοεμβρίου. Ο Άγιος Μένιγνος καταγόταν από την πόλη Πάριο και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου (περί το 251 μ.Χ.) υποστηρίζοντας την πίστη του .
Συνελήφθη και επειδή δεν θέλησε να ασπαστεί τα είδωλα, τον οδήγησαν στον τόπο του αποκεφαλισμού..
Άγιος Θεογένης
Ο Άγιος Θεογένης Υπήρξε επίσκοπος και μαρτύρησε δια πυρός στις 3 Ιανουαρίου Άγιος Βασίλειος από το Πάριον
Ο Άγιος Βασίλειος υπήρξε επίσκοπος και μαρτύρησε τον 9ου αιώνα. Εορτάζεται στις 12 Απριλίου.
Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1922
Δυστυχώς πληροφορίες για τις Καμάρες και την ζωή τον κατοίκων κατά την περίοδο του 19ου και του 20ου αιώνα και μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή δεν μπορέσαμε να βρούμε ,η αναζήτηση θα συνεχισθεί και σε περίπτωση συγκέντρωσης αξιόλογου υλικού θα επανέλθουμε με νέα δημοσίευση.
ΣΗΜΕΡΑ
Το Πάριον το 2012 ήταν ένα χωρίο με 818 κατοίκους με το όνομα Kemer Köyü ( Κεμέρ), που αποτελεί παραφθορά του Ελληνικού ονόματος Καμάρες.
Οι κάτοικοι ασχολούνται με την αλιεία και τελευταία με τον τουρισμό, λόγω των αρχαιολογικών ευρημάτων.
