Αγαπητή συμμαθήτρια,
Δεν θέλω καν να μετρήσω τα χρόνια που πέρασαν χωρίς να ανταλλάξουμε μια κουβέντα! Μόνο κάτι αμήχανα βλέμματα στο δρόμο και κάποιες ανόητες σκέψεις: «Να της μιλήσω;», «Θα με θυμάται;»
Κάποιο χέρι θεϊκό έπιασε το δικό μου χέρι και με οδήγησε στην πόρτα σου αφού πρώτα χάθηκα αμέτρητες φορές στο δρόμο μέχρι να σε βρω. Όλα τα σημαντικά πράγματα απαιτούν θαρρώ κάποιες δοκιμασίες μέχρι να τα ζήσεις!
Τί όμορφη στιγμή η συνάντηση με τα σημαντικά, με τα ουσιαστικά… Δεν έχω αμφιβολία πως σ’ αυτά ανήκει και το να βρεθείς με έναν άνθρωπο που να συνδέεται μάλιστα με την παιδική σου ηλικία και να επικοινωνήσεις μαζί του «βαθιά», αυθεντικά, ανθρώπινα. Να αφήσεις τα δάκρυά σου να μπλεχτούν με τα δικά του, τους παλμούς σου με τους δικούς του. Να νιώσεις πως ο χρόνος δεν καταφέρνει να νικήσει τους δεσμούς που σε ενώνουν με το παιδί που κάποτε υπήρξες κι η απόσταση δεν καταφέρνει να ξεθωριάσει τα ειλικρινή συναισθήματα που φωλιάζουν μέσα μας.
Αφιερώνουμε χρόνο στις δουλειές του σπιτιού, στο κινητό μας τηλέφωνο, στις υπηρεσίες, παίρνουμε χαρά από το να αγοράζουμε πράγματα, να φαινόμαστε ομορφότεροι κι εξυπνότεροι από τους άλλους μέσα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον που μάθαμε να ζούμε, όμως συχνά ξεχνάμε να δώσουμε προτεραιότητα στους ανθρώπους. Ξεχνάμε να ακούμε την καρδιά μας και προσηλωνόμαστε σε ό, τι ορίζει το μυαλό μας που πολλές φορές μας παίζει παράξενα παιχνίδια.
Εγώ λοιπόν που τόσες και τόσες φορές έκλεισα τα αυτιά μου στα λόγια της καρδιάς μου και σαν μηχανική συσκευή με μορφή ανθρώπου υπάκουα τυφλά στις διαταγές του μυαλού μου, είμαι ακόμη εδώ, στα ίδια λημέρια με εκείνα που βρισκόμουν μικρό κορίτσι. Δηλώνω γοητευμένη από τη συνάντησή μας, την επικοινωνία μας και πιο πολύ από όλα από την αγκαλιά μας που μας μετέτρεψε ξανά σε δύο κοριτσάκια , μαθήτριες του δημοτικού με ντροπαλά μάτια και αθώες ψυχές. Δηλώνω συγκλονισμένη και δεν ντρέπομαι να στο πω. Τα πιο πολύτιμα «πράγματα» στη ζωή μας είναι οι άνθρωποι και οι σχέσεις που βασίζονται σε αγνά συναισθήματα. Γιατί λοιπόν να ντραπώ; Έκλαψα και μαζί σου και μετά και τώρα. Δεν είναι δεδομένο το να εισπράττεις αγάπη, ενδιαφέρον, κατανόηση κι εγώ αγαπημένη μου τα εισέπραξα από εσένα και θέλω να στο πω. Η ευγνωμοσύνη πνίγεται μέσα μου και θέλω να φτάσει σε σένα, έτσι απλά με ένα γράμμα. Με λέξεις που σχηματίζουν τα δάχτυλά μου και τα κινεί ο παλμός της καρδιάς μου.
Σε φιλώ,
Ελένη (η συμμαθήτριά σου)
Η Ελένη Δεληβοριά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοζάνη, όπου και κατοικεί. Είναι απόφοιτη του προγράμματος «Σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό» της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών, του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και τελειόφοιτη του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών στη Δημιουργική Γραφή, με κατεύθυνση τη Συγγραφή, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών στον ιδιωτικό τομέα από το 2000. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη συγγραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στο fractalart.gr, τοβιβλίο.net, 121 Λέξεις, lifo.gr, λεξητανίλ, καθώς επίσης και σε τοπικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.
