Της Ελένης Δεληβοριά:
Μια μέρα σαν κι αυτή θα μπορούσες να αφήσεις την ψυχή σου να βουτήξει για λίγο στα χρώματα που χορεύουν γύρω σου. Στο φως του ανοιξιάτικου ήλιου που λούζει τους άλλους. Θα μπορούσες να αφεθείς για λίγο στο μουρμουρητό των νεαρών ζευγαριών που σε προσπερνούν και στα ανέμελα γέλια τους.
Θα μπορούσες, ίσως, μια μέρα σαν κι αυτή, εκτός από το να σηκώνεις με δυσκολία τα πέλματα από το έδαφος και να περιφέρεσαι σαν σκιά, να γευτείς κάτι από αυτά που φτάνουν ως πληροφορία στη μύτη σου, μόνο για να σου θυμίσουν πως δεν τα έχεις γευτεί.
Μια μέρα σαν κι αυτή θα μπορούσες να διασχίσεις αυτόν τον πολυσύχναστο δρόμο σχίζοντας τη θλίψη σου στα δύο και να περάσεις απέναντι για μια στιγμή. Άφησε το σώμα σου να κυλιστεί πάνω στο πράσινο χόρτο. Να ζεσταθεί κάτω από τις στοργικές αχτίδες του ήλιου. Μα αυτές οι αχτίδες δεν σε αγγίζουν. Κι ούτε θυμάσαι αν άγγιξαν κάποτε την τρυφερή παιδική σου ψυχή. Θυμάσαι μόνο τα δάκρυα της μάνας σου. Αυτά σε πότισαν κι ο ήλιος δεν σου φτάνει να στεγνώσεις.
Πώς βρέθηκες με αυτό το ασήκωτο βάρος στην πλάτη; Ποια γη σε κράτησε να την πατάς, όταν η μήτρα που σε γέννησε πενθούσε δίχως τέλος; Άλλες ζωές γεννήθηκαν και χάθηκαν άκαρπες, ενώ εσύ υπάρχεις κι ας σέρνεσαι. Και ποια γη να κρατήσει τώρα τη σκιά σου που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο;
Μισή ζωή έζησες στα χρόνια, μισή και στις αισθήσεις. Δεν σου έμαθε κανείς να μυρίζεις την Άνοιξη. Κι εσύ κατάπιες όλον τον Χειμώνα. Δεν ήξερες. Όμως σταμάτα πια να πενθείς το χαμό σου. Στρίψε σε άλλο δρόμο. Μπες σε άλλα μονοπάτια. Δώσε στην πνιγμένη ψυχή σου λίγο οξυγόνο. Ανάπνευσε. Όλα γύρω σου φωνάζουν να ζήσεις.
Από τα αυτοκίνητα ακούγονται μουσικές και κάπου κάπου τσιρίδες παιδιών από τα πάρκα. Άνθρωποι με σακούλες και καφέδες στο χέρι περνούν από μπροστά σου ασταμάτητα.
Γελαστοί, σκυθρωποί, ζητιάνοι, πλανόδιοι, κάποιοι ντυμένοι με κοστούμια ατσαλάκωτα. Εσύ σέρνεσαι ακόμη ανάμεσά τους όσο εκείνοι κλαίνε, γελούν, πίνουν, καπνίζουν, πιάνονται χέρι χέρι, φιλιούνται Μην τους φοβάσαι άλλο. Εκείνοι θαρρείς πως ζουν κι εσύ απλώς υπάρχεις ανάμεσά τους. Μην τους μισείς. Δεν φταίνε εκείνοι για τη θλίψη σου. Ούτε κι εσύ για τη θλίψη της μάνας σου.
Θα γίνουν πιο ανάλαφρα τα βήματά σου; Θα γίνουν πιο λεία αυτά τα δυο βαθιά αυλάκια ανάμεσα στα φρύδια σου; Ίσως να μπορούσες μια μέρα σαν κι αυτή να τα καταφέρεις.
Ίσως, αν ξαναγεννιόσουν μια μέρα σαν κι αυτή.
Η Ελένη Δεληβοριά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοζάνη, όπου και κατοικεί. Είναι απόφοιτη του προγράμματος «Σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό» της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών, του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και τελειόφοιτη του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών στη Δημιουργική Γραφή, με κατεύθυνση τη Συγγραφή, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών στον ιδιωτικό τομέα από το 2000. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη συγγραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στο fractalart.gr, τοβιβλίο.net, 121 Λέξεις, lifo.gr, λεξητανίλ.
