Γιάννης Θεοφύλακτος: Δέκα αλήθειες για το Σκοπιανό – Μακεδονικό

Μερικές αλήθειες για τη Συμφωνία με τους βόρειους και ομόδοξους γείτονές μας. Γνωρίζουν όλοι ότι απευθύνομαι με πάσα ειλικρίνεια και νηφαλιότητα σε όλους τους συμπολίτες μας, ασχέτως πολιτικής ή κομματικής ταυτότητας, ασχέτως αν συμμετείχαν ή όχι στα συλλαλητήρια κτλ – άλλωστε το θέμα είναι εθνικό.

1ον: Θέλουμε να λυθεί κάποτε η διένεξη με τους βόρειους γείτονές μας ή όχι;

Η εθνικά συμφέρουσα απάντηση είναι “ναι”, γιατί όσο χρονίζει το θέμα τόσο κατοχυρώνουν το “Μακεδονία” σκέτο.

2ον. Αν θέλουμε να βρεθεί λύση, το θέμα του ονόματος δεν γινόταν παρά να λυθεί με σύνθετη ονομασία. Δηλ. “Νέα” ή “Άνω” ή “Βόρεια Μακεδονία”. Οι περισσότεροι Έλληνες θα επιθυμούσαμε μία ονομασία που να μην έχει καθόλου τον όρο ‘Μακεδονία’; Σίγουρα ναι. Ήταν εφικτό κάτι τέτοιο; Σίγουρα όχι. Δεν είναι τυχαίο που η εθνική γραμμή της Ελλάδας εδώ και είκοσι χρόνια είναι αυτή στις διαπραγματεύσεις με τους γείτονες (πάγια θέση από όλες τις ελληνικές Κυβερνήσεις – φοβερή υποκρισία να το αποσιωπούν τώρα).

Συνεπώς, αν δεν επιθυμούμε την αναφορά του όρου “Μακεδονία” καθόλου στην ονομασία των γειτόνων μας, τότε γυρνάμε στην 1η ερώτηση, ότι δηλ. δεν θέλουμε καθόλου λύση κι ας διαιωνίζεται το πρόβλημα -όσο κι αν είναι αυτό εθνικά επιζήμιο, γιατί κατοχυρώνονται ως ‘Μακεδονία’ σκέτο.

3ον. Είναι εθνικά συμφέρουσα η ύπαρξη του κράτους αυτού; Σίγουρα ναι, γιατί ‘σπάει’ τα σχέδια για ‘μεγάλη Αλβανία’ , καθώς και για ‘μεγάλη Βουλγαρία’.

4ον. Είναι εθνικά συμφέρον να κλείσει η διένεξη με τους βόρειους και ομόδοξους γείτονές μας; Ναι, γιατί ο κύριος αντίπαλός μας είναι άλλος (Τουρκία), η οποία μάλιστα λόγω της διένεξης αυτής βρήκε ευκαιρία και ‘έβαλε πόδι’ στη γειτονική χώρα (το οποίο θα αναγκαστεί να αποσύρει εάν λυθεί η διένεξη).

5ον. Η πάροδος των δεκαετιών λειτουργεί στο θέμα του ονόματος υπέρ των Σκοπιανών ναι ή όχι; Φυσικά και ναι είναι η απάντηση, πέτυχαν και καθιερώθηκαν ως “Μακεδονία” σκέτο σε όλο τον κόσμο. Όποιος ζει ή επισκέπτεται στο εξωτερικό οποιαδήποτε χώρα το γνωρίζει. Απόδειξη είναι ότι το ‘Σλαβομακεδονία’ που θα δεχόντουσαν το 1992, δεν το δέχονται τώρα. Κι ας σκεφτούμε την κατάσταση σε άλλα 25 ή 50 χρόνια.

6ον. Πάμε τώρα στην παρούσα Συμφωνία. Είναι “τέλεια” για εμάς τους Έλληνες; Σίγουρα όχι. Ούτε και για τους Σκοπιανούς όμως είναι ‘τέλεια’. Αν επιδιώκουμε την ‘τέλεια’ (μόνο για εμάς) συμφωνία, αυτό ισοδυναμεί με ‘μη – Συμφωνία’, οπότε γυρνάμε πάλι στην 1η ερώτηση και στην επιζήμια εθνικά απάντηση “καλύτερα να μην λυθεί ποτέ”.

7ον. Υποχρεώνονται οι βόρειοι γείτονές μας να αλλάξουν το Σύνταγμά τους ή όχι;

– Υποχρεώνονται (λίγο εξευτελιστικό ακούγεται, δε νομίζω να υπήρξε Κράτος που να υποχρεώθηκε από άλλο Κράτος να αλλάξει το Σύνταγμά του).

Υποχρεώνονται να απαλείψουν κάθε αλυτρωτική αναφορά σε βάρος μας;

– Υποχρεώνονται, για πρώτη φορά.

Υποχρεώνονται να ξεκαθαρίσουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον Μ. Αλέξανδρο, τους αρχαίους Μακεδόνες και τον ελληνικό πολιτισμό και γλώσσα;

– Υποχρεώνονται, για πρώτη φορά.

Τελειώνει με τη Συμφωνία αυτή κάθε πλαστογράφηση, καθετί αλυτρωτικό;

Τελειώνει.

Κατεβάζουν αγάλματα, μετονόμασαν αεροδρόμια και λεωφόρους;

Ναι, για πρώτη φορά.

Άστοχη συνεπώς η αναφορά ότι με τη Συμφωνία πλαστογραφείται η Ιστορία μας – το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει.

8ον. Όλα τα παραπάνω, δηλ. η πλαστογράφηση της Ιστορίας, οι αλυτρωτικές αναφορές, η σύνδεση με τον αρχαίο πολιτισμό και ιστορία, υπήρχαν ή δεν υπήρχαν στους γείτονες, στο Σύνταγμά τους, στους νόμους και τα βιβλία τους τόσα χρόνια τώρα;

Υπήρχαν.

Σιωπούσαμε όλοι οι Έλληνες γι αυτά τόσες δεκαετίες;

Σιωπούσαμε (κακώς, τουλάχιστον ας μην κραυγάζουν και λένε μεγαλοστομίες όσοι τα κατάπιαν όλα αυτά).

9ον. Τι γίνεται με την “εθνικότητα” και τη γλώσσα;

Δεν υπάρχει κανένα απολύτως θέμα αναγνώρισης ‘εθνικότητας’ στη Συμφωνία και είναι για μας επιζήμιο και μόνο να το αναφέρουμε. Την ιθαγένεια αφορά, το πώς θα ονομάζονται οι ίδιοι στην χώρα τους. Με δεδομένες τις δεκαετίες διαπραγμάτευσης (θεωρήθηκε δεδομένο) και το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του ΟΗΕ, το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν η διευκρίνιση “πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας”. Και με τη γλώσσα είχαμε αδύναμη θέση στη διαπραγμάτευση, καθώς για δεκαετίες θεωρήθηκε προφανώς ζήτημα ήσσονος σημασίας και οι γείτονες την κατοχύρωσαν – οπότε είναι κέρδος η σαφής διευκρίνιση ότι πρόκειται για ‘νοτιοσλαυϊκή’ γλώσσα.

10ον. Πολλά ‘διαδικαστικού’ χαρακτήρα ζητήματα που ‘σήκωσε’ η αντιπολίτευση δεν ισχύουν, ευχαρίστως να τα καταρρίψω ένα προς ένα, λόγω χώρου όμως θα αναφερθώ μόνο σε ένα: αποτελεί αντιστροφή της λογικής και της πραγματικότητας να λέμε “πρώτα να κυρωθεί στη Βουλή των Ελλήνων και μετά να υπογραφεί και να εγκριθεί στη FYROM”. Όχι βέβαια! Το εθνικά συμφέρον είναι πρώτα να τελειώσουν οι γείτονες όλες τις διαδικασίες που συμφωνήθηκαν (μεταξύ των οποίων και αλλαγή Συντάγματος) και μετά να γίνει η έγκριση σε εμάς. Φανταστείτε πόσο επιζήμιο θα ήταν το αντίστροφο.

Αυτά είναι τα σημαντικότερα σημεία της Συμφωνίας, είναι μία καλή Συμφωνία που λήγει μία εκκρεμή παθογένεια στη Χώρα και την περιοχή μας. Ας ληφθεί υπόψιν ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Σεβαστές οι διαφορετικές απόψεις, αρκεί να διατυπώνονται με επιχειρήματα και όχι με αφορισμούς. Για πολλές μεγαλοστομίες που ακούστηκαν νομίζω ότι οι περισσότεροι συμφωνούν πως όσοι κραυγάζουν σε καιρό ειρήνης, συνήθως κρύβονται σε καιρό πολέμου.

Τέλος ας αναλογιστούμε ότι οι πολλές μεγάλες συμφωνίες και πρωτοβουλίες σε καιρό ειρήνης ακολούθησαν ακόμη και πολεμικές περιόδους με ποταμούς αίματος (π.χ. Ελ. Βενιζέλος – ελληνοτουρκική φιλία το 1929-1930 μετά από την ποντιακή γενοκτονία και τη μικρασιατική καταστρφή, συμφωνία ΕΟΚ και πριν από αυτήν ΕΚΑΧ και ΕΚΑΕ, αμέσως μετά την εκατόμβη του Β΄ΠΠ).

Γιάννης Θεοφύλακτος

Βουλευτής Ν. Κοζάνης (ΣΥΡΙΖΑ)

Δικηγόρος, master Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου (Α.Π.Θ.)