Όταν γεννιέται μια ζωή ο χρόνος σταματά – Δώρο Θεού η ζωή, θαύμα Θεού η γέννηση – Του Αλέξανδρου Κων. Κοκκινίδη

Δεν ξέρω αν σταμάτησε ο χρόνος όταν γεννήθηκα εγώ.
Δεν θυμάμαι να πάγωσε ο χρόνος όταν ήρθα στην ζωή.
Πέρασαν άλλωστε τριάντα οχτώ χρόνια από τότε, μα και πέντε χρόνια να περνούσαν κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί τι είχε συμβεί ή τι συμβαίνει στ’ αλήθεια όταν γεννιέται μια ζωή.
Περάσαν πολλά χρόνια και όμως ήρθε η στιγμή που μια ζωή “γεννήθηκε από εμένα”…
“Aπό εμένα” και την Βίκυ μου.

Στην αίθουσα τοκετού της Μαιευτικής – Γυναικολογικής Κλινικής του Μαμάτσειου Νοσοκομείου Κοζάνης, οι ώρες αναμονής να χάνονται στο χρόνο και στο χώρο και να μοιάζουν αμήχανες, πιεστικές μα και γαλήνιες όλο λαχτάρα προσμονής ταυτόχρονα.
Να ακούς και να βλέπεις την γυναίκα σου να πονάει όσο δεν αντέχεις ούτε εσύ ο ίδιος και οι μαίες να λένε έχει καλούς πόνους.
Και να αναρωτιέσαι, υπάρχουν καλοί πόνοι, είναι δυνατόν ;
Και όμως ο Ύψιστος Θεός μας που όλα εν σοφία εποίησε, αυτούς τους αφόρητους πόνους τους έκανε πόνους δημιουργίας, πόνους γέννησης μιας ζωής, πόνους που φέρνουν μια νέα ψυχή στον κόσμο.
Δώρο Θεού η ζωή, θαύμα Θεού η γέννηση.

Και αν οι καλοί πόνοι, οι ωδίνες και η φύση δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα, με την επέμβαση και βοήθεια των γιατρών, ένα μικρό αγοράκι έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε εμάς.
Και πραγματικά ο χρόνος σταμάτησε μέχρι εκείνη την στιγμή που άκουσα την μικρή αυτή ψυχούλα να κλαίει.. σταμάτησε μέχρι εκείνη την στιγμή που αντίκρισα το δικό μου παιδί και δάκρυσαν τα μάτια μου και η ψυχή μου από απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση…
Όταν γεννιέται μια ζωή ο χρόνος σταματά…!!!

Τώρα είμαι σίγουρος πως ο χρόνος και σε εμένα είχε σταματήσει, είχε παγώσει μέχρι την στιγμή εκείνη που με αντίκρισε η μητέρα μου στην αγκαλιά της και που το κλάμα μου έφτασε στον πατέρα μου.
Γιατί αυτοί που προσμένουν να γεννηθεί μια ζωή δεν βλέπουν μόνο με τα μάτια τους μα και με την καρδιά τους και γιατί δεν ακούνε μονάχα με τα αυτιά τους μα και με την ψυχή τους.

Τώρα ξέρω πως είναι να σταματά ο χρόνος.
Τώρα ξέρω πως είναι όταν γεννιέται μια ζωή.
Είναι κλάμα, είναι σφίξιμο στο στήθος, είναι χαρά και τα νιώθεις μέσα σου, στην ψυχή σου, στο σώμα σου, στην καρδιά σου, στο μυαλό σου.
Είσαι γονιός για πρώτη φορά και τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα γιατί δεν έχεις φέρει μόνο μια ζωή στον κόσμο, μα αλλάζει η ζωή σου και ξεκινά από την αρχή.
Γιατί ο χρόνος σταματά όταν γεννιέται μια ζωή και ξεκινά όταν αντικρίσει η μαμά ένα μικρό προσωπάκι με ένα μικρό κορμάκι και όταν ο μπαμπάς ακούσει το πρώτο του κλαματάκι.

Υ.γ. 1 : Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες που πονάνε για να μας φέρουν στην ζωή.

Υ.γ. 2 : Μαμάδες θηλάστε (με) αγάπη και μπαμπάδες στηρίξτε με αγάπη.

Υ.γ. 3 : Αφιερωμένο σε όλο το προσωπικό της Μαιευτικής – Γυναικολογικής Κλινικής του Μαμάτσειου Νοσοκομείου Κοζάνης, στους γιατρούς (γυναικολόγοι, παιδίατροι και όσοι άλλοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις γεννήσεις), στις μαίες, στις νοσηλεύτριες (δεν ξέρω αν είναι και άλλες-άλλοι με άλλες ορολογίες).

Δεν θα κάνω αναφορά σε ονόματα για να μην αδικήσω κάποιον ή κάποια, άλλωστε όσοι είχαν υπηρεσία από τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 23 Φεβρουαρίου 2018 και μέχρι το μεσημέρι της Δευτέρας 26 Φεβρουαρίου και ιδιαίτερα τα ξημερώματα της Παρασκευής μαζί με τον γιατρό μας μπορούν να καταλάβουν, αλλά δεν θα αναφέρω ονόματα και γιατί η συγκεκριμένη Κλινική λειτουργεί εξαιρετικά σε όλα και όλοι τους προσφέρουν τα μέγιστα για αυτό.

Τόσο ο επαγγελματισμός τους όσο και η ανθρώπινη συμπεριφορά τους, είναι αυτά που τους κάνουν άξιους στο έργο που επιτελούν και έχουν ευθύνη.
Η υπομονή τους και η διάθεση τους δεν έχουν να κάνουν μόνο με το επάγγελμα τους μα και με την ανθρωπιά τους που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη σήμερα και πάντοτε.
Όπως τα λάθη τα κατακρίνουμε και τα καταγγέλλουμε έτσι και τα καλά και σωστά πρέπει να τα χειροκροτούμε και τα επιβραβεύουμε.

Τους ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας και τους ευχόμαστε ο Θεός να τους δίνει δύναμη και υπομονή για να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, τις γνώσεις τους και την ανθρωπιά τους.

Άγιος Δημήτριος Ελλησπόντου Κοζάνης, Πέμπτη 01 Μαρτίου 2018

Αλέξανδρος Κων. Κοκκινίδης (με την συγκατάθεση της μαμάς Βασιλικής Αθαν. Νιάκα και τις ευχαριστίες του μικρούλι μας)