Άποψη του ζωγραφικού πίνακα με θέμα την απελευθέρωση της Κοζάνης, 11η Οτωβρίου 1912 – Ιστορικό-Λαογραφικό και Φυσικής Ιστορίας Μουσείο Κοζάνης
Όπως είναι γνωστό, η πόλη της Κοζάνης απελευθερώθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1912, όταν ο ελληνικός στρατός εισήλθε στην πόλη, ύστερα από τη μάχη του Σαραντάπορου. Ο φιλόλογος και τότε Γυμνασιάρχης Παναγιώτης Λιούφης υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων και τα παραθέτει λεπτομερώς. Στη συνέχεια, σε νεοελληνική απόδοση, παραθέτουμε αποσπάσματα από την Ιστορία της Κοζάνης, η οποία εκδόθηκε το 1924.
Κείμενο: Παναγιώτης Λιούφης
απόδοση στα νέα ελληνικά: Δημήτρης Τζήκας*
Ταραχώδης πολιτική κατάσταση. Πόλεμος Ελλάδας Τουρκίας
Μετά την επανάσταση των Αλβανών υπό τον Ισά Μπολετινάτς, την κίνηση των κομιτάτων στη βόρεια Μακεδονία και τελευταία ύστερα από τις σφαγές στο Ιστίπ (σ.σ. πόλη στα Σκόπια) και τα Κότσανα, τα πράγματα έπαιρναν ήδη πολεμική χροιά, και αφού είχε πλέον επιτευχθεί ο Βαλκανικός συνασπισμός, κηρύσσεται επιστράτευση πρώτα στη Βουλγαρία, έπειτα στη Σερβία και τέλος στην Ελλάδα. Οι Τούρκοι έλπιζαν ότι δεν έμελλε πραγματικά η Ελλάς να δράσει στον πόλεμο και γι’ αυτό λίγες δυνάμεις συσσώρευσαν σ’ αυτό το μέτωπο· είχαν ταυτόχρονα και την επιφύλαξη, σε περίπτωση πολεμικών επιχειρήσεων, ν’ αμυνθούν στο Σαραντάπορο με μικρές δυνάμεις, επειδή υπολόγιζαν ότι η θέση ήταν οχυρή και απόρθητη· επικέντρωσαν λοιπόν την προσοχή τους στα βόρεια μέτωπα της Βουλγαρίας και της Σερβίας. Για τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων στο μέτωπο προς την Ελλάδα, διορίστηκε αρχιστράτηγος ο Αλβανός Χασάν Ταχσίν πασάς, ο οποίος γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου αφίχθη στην Κοζάνη. Αφού συγχρόνως κηρύχτηκε επιστράτευση, έφεδροι των μεγαλύτερων ηλικιών από τις γύρω επαρχίες συνέρρεαν στην πόλη με προφανή απροθυμία και φρόντιζαν να ενταχθούν στα τάγματα τους· γενικώς, ζωηρή ανησυχία κατέλαβε τους Τούρκους, εξαιτίας της απόφασης των βαλκανικών κρατών να επιχειρήσουν από κοινού εναντίον τους, ποικίλες φήμες διαδίδονταν, ως συνήθως, και παντού επιτάσσονταν τα κτήνη και οι άμαξες. Μοιραία λοιπόν τα πράγματα έβαιναν προς σύγκρουση και στις αρχές Οκτωβρίου άρχισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις στο νότιο μέτωπο (5 Οκτωβρίου), ενώ προς την κατεύθυνση του βορρά οι εχθροπραξίες είχαν ήδη ξεκινήσει.
Μάχη του Σαρανταπόρου. Σφαγή προκρίτων στα Σέρβια. Υποχώρηση των Τούρκων
Ενώ συνέβαιναν αυτά, στις παραμεθόριες περιοχές συνελήφθησαν οι τοπικοί πρόκριτοι, οδηγήθηκαν στα Σέρβια και κρατήθηκαν ως όμηροι· αυτοί ανέρχονταν σε 73 άντρες, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν κάποιοι ιερείς και δάσκαλοι. Μετά την έναρξη των εχθροπραξιών, οι Τούρκοι, αφού προέβαλαν μικρή αντίσταση στα σύνορα, οχυρώθηκαν στο Σαραντάπορο, όπου έγινε στις 9 Οκτωβρίου σοβαρή μάχη και οι πυροβολισμοί της ακούγονταν μέχρι την Κοζάνη. Ύστερα από πείσμονα αντίσταση, οι Οθωμανοί εγκατέλειψαν 24 πυροβόλα και πλούσια λεία στο πεδίο της μάχης, υποχώρησαν και επειδή αδυνατούσαν να σταθμεύσουν στα Σέρβια, κατέλαβαν άλλη αμυντική γραμμή, πάνω από τον ποταμό Αλιάκμονα, στην ανωφέρεια μεταξύ Κιτσελέρ και Τζιτζελέρ, αφού πρώτα φόνευσαν ασπλάχνως και ανηλεώς τους ομήρους που κρατούσαν.
Πανικός γυναικοπαίδων και φυγή Οθωμανών
Η αγγελία της υποχώρησης κατατάραξε τους υπαλλήλους στην Κοζάνη και σκόρπισε πανικό. Την 10η Οκτωβρίου, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, συνοδείες ανδρών, γυναικών και παιδιών από τα Σέρβια προχωρούσαν μέσω της Κοζάνης για τα Καϊλάρια, ενώ η βιασύνη (σπουδή) με την οποία έφευγαν και ο τρόμος που ήταν αποτυπωμένος στην όψη τους προκαλούσαν τον οίκτο. Μολονότι δε [οι Οθωμανοί] μέχρι την τελευταία στιγμή διέδιδαν νίκες και προελάσεις, άρχισαν να εξαφανίζονται, κλείνοντας τα γραφεία τους, ενώ δεν πρόλαβαν να συλλάβουν τους υποτιθέμενους υπόπτους. Το πρωινό της 11ης Οκτωβρίου, ημέρα Πέμπτη, σε πολεμικό συμβούλιο του τουρκικού επιτελείου, ο μισέλλην επιτελής Ομέρ μπέης υποστήριξε τον βομβαρδισμό της Κοζάνης, ενώ και άλλοι δύο ήταν οπαδοί της ίδιας γνώμης. Ευτυχώς, η σύνεση του Ταχσίν πασά και η ευμενής κατάθεση του Αλβανού Μουνίρ βέη, ο οποίος κλήθηκε να γνωματεύσει για τους Κοζανίτες, ματαίωσαν τα σχέδια περί καταστροφής της πόλης· κρίθηκε μάλιστα αναγκαίο να συνεχιστεί η υποχώρηση των Τούρκων προς τη Βέροια· στην Κοζάνη στάλθηκε μόνο ο μέραρχος, για να παραλάβει το αρχείο του Αρχηγείου. Ομάδες στρατιωτών όμως λιποτακτούσαν συνεχώς από την πανικόβλητη στρατιά και χριστιανοί στρατιώτες, από τους πρώτους που απέδρασαν, μετέδωσαν την αλήθεια για όσα συνέβαιναν.
Προετοιμασίες για την υποδοχή των ελευθερωτών
Αφού αναπτερώθηκε από τις αγγελίες το μεσημέρι της Πέμπτης, η πόλη απελευθέρωσε όσους βρίσκονταν έγκλειστοι στις φυλακές, πολλοί δε από τους πολίτες άνοιξαν τις ιματιοθήκες και παρέλαβαν είδη του στρατού, άλλοι πήραν όπλα από τους στρατώνες, ενώ τα καταστήματα της αγοράς, που παρέμεναν κλειστά λόγω της κατάστασης, έδιναν μια περίεργη εντύπωση. Οι περισσότεροι όμως από τους κατοίκους, γεμάτοι ευφροσύνες προσδοκίες και ενδόμυχη χαρά, προετοιμάζονταν να υποδεχτούν τους αδελφούς ελευθερωτές και έφτιαχναν ελληνικές σημαίες, μέσα σε κλίμα χαρμόσυνης συγκίνησης. Διότι την προηγούμενη μέρα είχε διαβιβαστεί μυστικά σ’ αυτούς που βρίσκονταν στο Κέντρο και τη Μητρόπολη εντολή να έχουν έτοιμους οδηγούς και να κόψουν τα τηλεγραφικά σύρματα. Κι ενώ μετά το μεσημέρι της Πέμπτης 11 Οκτωβρίου τα πλήθη ήταν έτοιμα να ξεχυθούν στους δρόμους με αλαλαγμούς, μεταδίδεται ξαφνικά η είδηση ότι τουρκικός στρατός από τα νότια προελαύνει προς την πόλη· η είδηση αποδείχθηκε αληθινή και πράγματι δυο τάγματα οθωμανικού στρατού, όχι πλήρη και σε αξιοθρήνητη κατάσταση, έφτασαν πανικόβλητα στην Κοζάνη, μετά από μάχη κοντά στους Λαζαράδες, δεν σταμάτησαν όμως καθόλου και αναχώρησαν προς τα βόρεια, διαλυόμενα εν τω μεταξύ λόγω της λιποταξίας πολλών στρατιωτών. Τα σώματα αυτά τάχθηκαν ως δεξιά οπισθοφυλακή του τουρκικού μετώπου, αλλά διαλύθηκαν, μετά από βίαιη επίθεση της Ε’ Ελληνικής Μεραρχίας και τράπηκαν σε φυγή.
Διαβάστε τη συνέχεια στο eranistis.net
