‘’Καθόμουν στην μέση του άδειου πλέον δωματίου και αναλογιζόμουν τις στιγμές ˙ σαν τραίνο περνούσαν από μπροστά μου εικόνες, λέξεις, πρόσωπα, πράγματα, γεγονότα και το ένα έφερνε το άλλο και χανόμουν. Η μία σκέψη διαδεχόταν την άλλη και την επόμενη και την παραεπόμενη και η διαδρομή δεν είχε σταματημό. Πώς μπήκα σ’ αυτό το σπίτι και πως φεύγω, πώς ήταν το σπίτι όταν μπήκα και πως τ’ άφησα. Τελείως διαφορετική και ακριβώς ίδιο – αντίστοιχα οι απαντήσεις που μου έδωσα. Τα ντουβάρια δεν είναι απλά ντουβάρια είναι τα «αυτιά» όταν δεν υπήρχε κανείς, η απομόνωση, η ησυχία, η άνεση, η ασφάλεια που σου προσφέρει το σπίτι είναι που σε κάνουν να «δεθείς» γιατί μένεις εσύ κι ο εαυτός σου. Τις δύσκολες στιγμές καταφεύγεις εκεί γιατί ξέρεις ότι εκεί μπορείς να είσαι ακριβώς όπως θες, να κάνεις ό,τι θες ξέροντας πως κανείς δεν θα είναι εκεί για να σε δει, να σε κρίνει, να σε σχολιάσει. Κοντοστέκομαι λοιπόν, με δάκρυα στα μάτια και συνειδητοποιώ ότι τελικά το μόνο που μένει είναι εκείνα που βίωσες με όλο σου το είναι τα οποία πλέον κατοικούν στους ασφαλέστερους τόπους, τα οποία θα σε συνοδεύουν ως αναμνήσεις και εμπειρίες. Το σπίτι που με τόση στεναχώρια και λατρεία κοιτώ, είναι άδειο στην όψη, όχι όμως στην δική μου οπτική. Κάθε σημείο έχει την δική του ιστορία, το δικό του χρώμα, διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετική Φανή ˙ όσα συνθέτουν δηλαδή το πλέγμα των φοιτητικών μου χρόνων.
Βαθιά ευγνωμοσύνη, σαφώς, που είχα την τύχη να το ζήσω, αλλά και μεγάλη οδύνη που τελείωσε. Για την ώρα δεν με νοιάζει αν έρθουν καλύτερα ή ότι είμαι μικρή και όλο το μέλλον είναι μπροστά μου ή ότι είναι κύκλος και έκλεισε κτλ. Για την ώρα νιώθω θλίψη και νοσταλγία. Σήμερα ξύπνησα και δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Με καθήλωσαν οι σκέψεις μου : « Δηλαδή δεν θα ξυπνήσω ποτέ ξανά στο σπίτι εκείνο; » , « Μου λείπει. Το σπίτι , η γειτονιά, τα Ιωάννινα » . Ένιωθα πως δεν θέλω να ασχοληθώ με τίποτα, πως δεν έχω όρεξη να αντικρίσω κανέναν, πως δεν θέλω να βγάλω λέξη… παρά μόνο να κοιτώ τις σταγόνες τις βροχής. Όπως έκανα πολύ συχνά εκεί.
Έβαζα την κατάλληλη, χαλαρωτική, μελωδική, μελαγχολική μουσική και ταξίδευα. Τώρα που το ξανά σκέφτομαι το κοινό σημείο του τότε με το τώρα είναι ότι και στις δυο περιπτώσεις ο νους μου πήγαινε αντίθετα. Όταν ήμουν στο τότε ταξίδευα στο τώρα προσπαθώντας να φανταστώ πως θα είμαι μέσα σε αυτό και στο τώρα ταξιδεύω στο τότε με λαχτάρα και συγκίνηση. Ναι, ο χρόνος κυλάει γρήγορα θα σκεφτείς. Αλλά τι είναι ο χρόνος στην τελική ;!
Ευτυχώς, η αποθήκη μου και το κελάρι της ψυχής μου είναι γεμάτα, πλημμυρισμένα από το ζουμί και τα αποστάγματα αυτής της τετραετίας. Το κυριότερο όμως, ο συνδετικός κρίκος, η ρίζα όλων είναι η ελευθερία ή η αίσθηση της ελευθερίας. Όπως με απόλυτη ακρίβεια είπε ο κύριος Τίποτα : « απλώς μπορεί αυτή την στιγμή να σκέφτεσαι την ελευθερία σου, σκεπτόμενη την αναμονή του μη προσδιορισμένου παράγοντα που θα στην ξανά δώσει » . Με μάγεψε, με εντυπωσίασε αυτή η αίσθηση ανεξαρτησίας. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια, η δική μου ανησυχία που με ταράζει.
Στην απογραφή μου, στην ενδοσκόπηση και τον απολογισμό που έκανα είδα ότι η πορεία μου ήταν τόσο ιδιαίτερη, ασταθής, εξελικτική, προσοδοφόρα αλλά και ζημιογόνα με στόχο πάντοτε το καλύτερο\ωφελιμότερο, ανατρεπτική, απρόσμενη, συναισθηματική, ασυμβίβαστη… Είμαι λοιπόν περήφανη για τον εαυτό μου και για όλα όσα κατέκτησα αυτά τα 4 χρόνια. Η σημαντικότητα τεράστια και η αξία ανεκτίμητη όσων έμαθα, βίωσα, είδα, παρατήρησα, απέκτησα, κατάφερα με την δική μου πυγμή. Τα ερεθίσματα, η γνώση, η ψυχολογία με βοήθησαν να αφαιρέσω τον άυλο κοινωνικό μανδύα που με απομάκρυνε από τον εαυτό μου και να ξεκινήσω έναν παραγωγικό αγώνα για την Φανή, με την Φανή.
Αυτή η περίοδος περιλαμβάνει αρκετές συναισθηματικές αναδρομές και αναταραχές, γεγονός που δεν θα με καθυστερήσει για πολύ ακόμα καθώς αδημονώ να οργανώσω τα επόμενα βήματά μου, διψώ για μάθηση και λαχταρώ να ακαλύψω τι μου επιφυλάσσει η επόμενη χαραυγή. ‘’
Με περίσσιο θάρρος σας κοινοποιώ το παραπάνω κείμενο που έγραψα βλέποντας μες την ψυχή μου, θέλοντας να σας δείξω πως δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε και να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε, στον βαθμό που τα νιώθουμε˙ χωρίς αλλοιώσεις και ωραιοποιήσεις. Είναι κάτι που σε ανακουφίζει, σε απελευθερώνει από τα δεσμά γύρω σου.
Είναι κάτι που αναδεικνύει το φως των συναισθημάτων που συνοδεύει την προσωπικότητα και διοχετεύει ενέργεια και ζωή.
Ναθαναηλίδου Φανή
