Η 37χρονη μητέρα από την Κοζάνη που πέρασε στο Παιδαγωγικό της Φλώρινας – Τι λέει στο KOZANILIFE.GR για το όνειρό της

Η Κωνσταντίνα Μπισιρίτσα είναι Κοζανίτισσα, με καταγωγή από τους Λαζαράδες και την Ελάτη του Δήμου Σερβίων – Βελβεντού, μητέρα μίας γλυκιάς 3χρονης κόρης και σύζυγος.

Οι στόχοι της σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος δεν περιορίστηκαν μέσα στο πλαίσιο της συζύγου και μητέρας. Θέλοντας να δώσει στον εαυτό της αυτό που της έλειπε και ποτέ δεν ένοιωθε πλήρης, αποφάσισε να κυνηγήσει τους στόχους της δίνοντας Πανελλαδικές εξετάσεις και περνώντας στο Παιδαγωγικό Τμήμα, όπου ήταν μία έντονη επιθυμία που της δημιουργήθηκε κυρίως μετά την απόκτηση του παιδιού της.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η Κωνσταντίνα έχει σπουδάσει στο παρελθόν Χημικός, κάτι που όπως η ίδια δήλωσε στο KOZANILIFE.GR δεν ήταν δική της επιλογή. Το γεγονός αυτό την έκανε πάντα να αισθάνεται ότι στη ζωή δεν έχει πάρει ακόμα αυτό που θέλει.

«Δεν εκφράστηκα ποτέ μέσα απ’ αυτό, δεν μου άρεσε ποτέ, ούτε και τότε που πέρασα Χημικός, ούτε και στη συνέχεια. Εάν οι γονείς είναι διορατικοί και έχουν κάποια σχέση με το αντικείμενο, μπορούν να σε κατευθύνουν σωστά. Εμένα οι γονείς μου είχαν άλλα κριτήρια και με οδήγησαν λάθος και κατ ‘επέκταση έκανα κάτι που δεν ήθελα ποτέ. Τώρα με εντελώς διαφορετικά κριτήρια και αντίληψη για τα θέλω μου, είναι μία καθαρά δική μου απόφαση».

Η 37χρονη μητέρα μίλησε στο KOZANILIFE.GR για τους νέους στόχους, τη ζωή της από εδώ και πέρα, αλλά και για την διαδρομή που διένυσε για να πετύχει τον στόχο της.

– Kωνσταντίνα καλησπέρα και συγχαρητήρια για την επιτυχία σου. Θα ήθελα να μας μεταφέρεις, γιατί μία γυναίκα 37χρονών, μητέρα και σύζυγος αποφασίζει όντας ήδη καταρτισμένη με ένα καλό πτυχίο σπουδών, του χημικού, να αναζητήσει νέους ορίζοντες κατάρτισης;

Καταρχήν θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας. Μία γυναίκα στα 37 της χρόνια, μητέρα όπως είπατε και σύζυγος, το αποζητά κυρίως για λόγους αυτοβελτίωσης. Είναι η ανάγκη να νοιώθω δημιουργική και να εξελιχθώ σαν άνθρωπος. Όταν απέκτησα την κόρη μου, έπεσα με τα μούτρα στο παιδί, είναι κάτι πολύ συχνό που κάνουν πολλές μητέρες. Καμία προσωπική στόχευση, είχα χάσει λίγο τον εαυτό μου, αποπροσανατολίστηκα. Είχα και πάλι έναν προσωπικό στόχο, δικό μου προσωπικό! Φυσικά το παιδί είναι είναι μία προσωπική στόχευση και είναι και η μεγαλύτερη χαρά που μπορείς να έχεις, αν χάσεις όμως τον εαυτό σου μέσα από το παιδί και τους στόχους σου, νομίζω ούτε και το παιδί θα μπορεί να σε εκτιμήσει, οπότε πρέπει να διατηρείς τον εαυτό σου. Αυτό νομίζω είναι που με βοήθησε σε όλη τη διαδικασία. Επιπρόσθετα, το παιδί ήταν ένας λόγος που με οδήγησε σε αυτή την επιλογή. Κάνοντας το παιδί μου, μου δημιουργήθηκαν ανάγκες και απορίες γύρω από την ανάπτυξή του και πώς μπορώ να το βοηθήσω και γι’ αυτό επέλεξα το Παιδαγωγικό τμήμα.

– Το περιβάλλον σου, οι δικοί σου άνθρωποι, σε στήριξαν σε όλο αυτό; Πώς αποδέχτηκαν την επιτυχία;

Ήταν μία συλλογική προσπάθεια όπου μόνη μου δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Η μητέρα μου με βοήθησε πάρα πολύ με το παιδί, ο άντρας μου έκανε απίστευτη υπομονή και η κόρη μου ξαφνικά έπρεπε να χάσει λίγο από τον χρόνο που είχε μαζί μου, από το 100% του χρόνου που της αφιέρωνα, έπρεπε να έχει λιγότερο χρόνο μαζί μου.Τελικά μέσα από αυτή την διαδικασία κατάφερε να γίνει πιο ανεξάρτητη.Τελικά βγήκαμε όλοι κερδισμένοι! Όταν μάθαμε πλέον τα αποτελέσματα και έμαθα ότι πέρασα, ήταν μία δικαίωση! Χάρηκαν όλοι μέχρι και η κόρη μου χαρούμενη μου είπε: «Μαμά περάσαμε!»

– Πόσο εύκολο ήταν Κωνσταντίνα, έχοντας ένα παιδί και με όλες τις υποχρεώσεις μια οικογένειας να ανταπεξέλθεις, να διαβάσεις;

Ήταν δύσκολο. Αλλά αντλούσα ενέργεια από τη θέληση μου και τη στήριξη όλων των δικών μου ανθρώπων. Δεν διάβασα ούτε μία μέρα χωρίς την κόρη μου, κάθε μέρα στο ίδιο γραφείο και κάποιες φορές με ρωτούσε: «Τι θα διαβάσουμε σήμερα μαμά»;

Η Κωνσταντίνα κατάφερε να περάσει 7η στο Παιδαγωγικό Τμήμα της Φλώρινας ενώ στο παρελθόν δούλευε για πολλά χρόνια Ιατρικός Επισκέπτης στη Θεσσαλονίκη.

– Από την σκοπιά του παιδιού που υπήρξε φοιτήτρια και από τη σκοπιά πλέον του γονέα αλλά και της φοιτήτριας και πάλι με τελείως διαφορετικές συνθήκες, τι θα ήθελες να πεις καταρχήν στους γονείς, στα παιδιά που αγωνίζονται για το όνειρο τους, αλλά και σε αυτούς που πιστεύουν ότι ίσως είναι αργά για να το κυνηγήσουν;

Είναι λάθος οι γονείς να παρεμβαίνουν στο τι θα σπουδάσει το παιδί τους. Βέβαια, στην ηλικία των 18 ετών, όπου τα πράγματα για τα παιδιά είναι ακόμη μετέωρα, παρεμβαίνουν οι γονείς και δίνουν μία κατεύθυνση. Από όλο αυτό που έχω ζήσει εγώ, το μόνο που έχω καταλάβει είναι, ότι πρέπει όλοι να προσπαθούμε γι’ αυτό που θέλουμε πραγματικά, γι’ αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Σίγουρα απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, τη μεγαλύτερη ίσως. Θα ήθελα έστω και αν κάνει λάθος το παιδί μου να το στηρίξω στο λάθος του, γιατί απ ‘αυτό θα μάθει και αυτό θα το κάνει καλύτερο. Όλοι αυτό πρέπει να παλεύουμε, αυτό που θέλουμε, αυτό που νοιώθουμε γιατί είμαστε και υπεύθυνοι για τις συνέπειες αυτού, αυτό μας πάει παραπέρα και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Στους γονείς θα ήθελα να πω ότι καλό να είναι να βοηθάμε τα παιδιά μας στην επιλογή τους, αλλά όχι να είμαστε παρεμβατικοί. Στα παιδιά θα ήθελα να πω να κυνηγούν το όνειρό τους, αξίζει τον κόπο και σε αυτούς που έχουν ακόμη κάτι ανεκπλήρωτο, ότι πότε δεν είναι αργά! Από τη σκοπιά πλέον του γονέα, θα παρότρυνα με κάθε τρόπο το παιδί μου να πραγματοποιήσει το όνειρό του και έτσι θα ήμουν και εγώ ευτυχισμένη με αυτό.

– Ποιοι είναι οι στόχοι σου και τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Να είμαι καλά με την οικογένειά μου, να έχουμε υγεία όλοι! Ανυπομονώ να ξεκινήσω τις σπουδές μου!

Α.Ζ. για το KOZANILIFE.GR