Εβδομήντα (70) περίπου εκδρομείς (γυναίκες, άνδρες) από την Κοζάνη προσήλθαν (10-8-2017) στον ιερό ναό του αγίου Διονυσίου Βελβεντού, για να συμμετάσχουν (και συμμετείχαν) στην Παράκληση της Παναγίας.
Οι εκδρομείς από την Κοζάνη, μας έφεραν πρώτ’ απ’ όλα χαρά, κι έφεραν για την Ακολουθία Αρτοκλασία, ασπάστηκαν το ιερό λείψανο του αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω το οποίο φιλοξενείται στον ιερό Ναό ‘’οικοδεσποτικά’’.
Στο αναλόγιο έψαλαν τα τροπάρια της Μεγάλης Παράκλησης ο Γιάννης Παπαγόρας και η Δήμητρα Κίτση-Βαλωμά.
Στην ψαλμωδία – αν και είναι πιο δύσκολη υμνογραφικά η Μεγάλη Παράκληση– συμμετείχε ωστόσο σχεδόν όλο το εκκλησίασμα στα περισσότερα τροπάρια, άλλοτε στις καταλήξεις, άλλοτε σαν απαλό ισοκράτημα, ωσάν να παραγόταν από το Ναό μια μελωδία με τον γνωστό και αγαπημένο των Παρακλήσεων πλάγιο του τετάρτου ήχο εκ του Γα.
Ωσάν μέσα από μια κυψέλη, η προσευχή – διά της Παρακλήσεως – ανέβαινε μελωδικά και εν σώματι από τη γη στον ουρανό. Συνοψιζόταν η προσευχή στους ύμνους, εμπεριεχόταν σ’ αυτούς και εν συνόλω κατατίθετο με παιδική απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της ‘’αιτίας των αγαθών’’ Παναγίας διά τα κατ’ αυτής.
‘’Προστασίαν και σκέπην, ζωής εμής τίθημι, σε Θεογεννήτορ Παρθένε, συ με κυβέρνησον, προς τον λιμένα σου, των αγαθών η αιτία, των πιστών το στήριγμα, μόνη Πανύμνητε’’. (Τροπάριο Ωδής γ’, Μικρού Παρακλητικού Κανόνα).
Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Συμβαίνει παντού. Χιλιάδες τέτοιοι πυρήνες στη χώρα μας μόνο – για να περιοριστώ στα καθ’ ημάς – ‘’λειτουργούν’’ ακατάπαυστα απελευθερώνοντας τα πρόσωπα από την εμπάθεια, τη σκοτοδίνη και τη μιζέρια και διαμορφώνουν τη σχέση των προσώπων, την κοινωνία των προσώπων, μέσα στην οποία η παρουσία της Παναγίας εκτός από επιθυμητή είναι και πολλές φορές αισθητά ενοποιητική των προσώπων και των (εθνικών και τοπικών) κοινωνιών τους.
Ποιος, εθελοτυφλώντας, μπορεί να πει πως δεν υπάρχει, δεν υφίσταται, αυτή η συνεχώς διαμορφούμενη κοινωνία, η κοινωνία της ελευθερίας, του σεβασμού του ανθρώπινου προσώπου, η κοινωνία που προσεύχεται μαζί με όλα τ’ άλλα και ‘’υπέρ της των πάντων ενώσεως’’;
Ποιος δικαιούται να αρνηθεί σ’ αυτήν την κοινωνία το δικαίωμα των κοινωνικών παρεμβάσεων, ποιος δικαιούται να της αφαιρέσει το λόγο, να την βάλει στο γύψο και στη ναφθαλίνη, να τη φιμώσει και να τη διαγράψει;
Η δισχιλιετής παρουσία αυτής της θεανθρώπινης κοινωνίας (με όλα τα ιστορικά λάθη της, αλλά και με την πανθομολογούμενη ανυπολόγιστη ποιοτική προσφορά της) είναι ηλίου φαεινότερον υπαρκτή και θα πρέπει κανείς να είναι πολύ τυφλός για να μην την βλέπει ή πολύ άδικος για να θέλει να την εξορίσει στον ουρανό.
Μετά την Παράκληση οι εκδρομείς απόλαυσαν στο υπαίθριο αρχονταρίκι του Ναού δροσερό νερό των Πιερίων ορέων και εδέσματα καλοκαιρινά.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
