Η “Επαρχία” είναι ένα οπτικοακουστικό κολάζ που αναμιγνύει σε άνισες δόσεις το ντοκιμαντέρ με την fiction αφήγηση, στο ύφος ενός “essay” φιλμ όπου τον ρόλο της voice over αφήγησης αναλαμβάνουν οι ραδιοφωνικές διαφημίσεις.
Επιπλέον παρουσιάζει ένα πορτραίτο μίας μεσαίου μεγέθους ελληνικής επαρχιακής πόλης, της Κοζάνης, στην τελευταία 30ετία, από την οπτική γωνία της οικονομικής μεταβολής και της καταναλωτικής ψυχαγωγίας.”
Ο δημιουργός της αξιόλογης αυτής δουλειάς, Βασίλης Οικονόμου μίλησε στο KOZANILIFE.GR και στον δημοσιογράφο Σάκη Καραδημούλα.
– Καλησπέρα σας. Καταρχάς συγχαρητήρια για τη ταινία μικρού μήκους «Επαρχία». Είναι η πρώτη σας δουλειά; Πείτε μας μερικά λόγια για εσάς.
Σας ευχαριστώ πολύ! Είναι η τρίτη μικρού μήκους ταινία μου, έχουν προηγηθεί δύο αμιγώς ντοκιμαντέρ, ενώ αυτήν έχει και κάποιες σκηνές fiction, χωρίς διαλόγους.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κοζάνη. Επαγγελματικά τώρα, σπούδασα μοντάζ και φωτογραφία, δούλευα 5 χρόνια στην Κολωνία, για τηλεοπτικές σειρές και εκπομπές, ως μοντέρ, βοηθός στο post production και βοηθός διεύθυνσης φωτογραφίας, ενώ τη σαιζόν που μας πέρασε εργαζόμουν ως μοντέρ για την εκπομπή Alert της ΕΤ3.
– Στο trailer της ταινίας βλέπουμε ιστορικά μαγαζιά από την επαρχία και συγκεκριμένα από την Κοζάνη. Ποιο είναι το θέμα της ταινίας; Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές; Μήπως οι ίδιες οι εικόνες;
Η ταινία είναι κατά βάση ντοκιμαντέρ με κάποιες αφηγηματικές σκηνές. Έχει μια ελεύθερη αφήγηση, θα το συνόψιζα ως οπτικοακουστικό κολάζ. Στα 14 λεπτά της, πρωταγωνιστούν ένας πορτιέρης που αφηγείται το επάγγελμα του και τη νύχτα, μια οικογένεια και μια γυναίκα που μοιάζει να περιφέρεται ξεχασμένη από ένα κέντρο διασκέδασης. Η αφηγηματική δύναμη των εικόνων στα πολλά γενικά πλάνα της «Επαρχίας», έχει σίγουρα πρωταγωνιστικό ρόλο. Το κεντρικό θέμα είναι τα όρια ανάμεσα σε δυο καταστάσεις και πιο συγκεκριμένα της πραγματικότητας και του φαντασιακού, της απλής ζωής στην πόλη και της ζωής ως επιθυμία που δημιουργείται μέσα από την κατανάλωση, το σινεμά και την διασκέδαση.
– Ποιος είναι ο σκοπός της; Θέλετε να περάσετε κάποιο μήνυμα ή να νοσταλγήσει ο κόσμος κάποιες καλές εποχές;
Αρχικός σκοπός και κίνητρο είναι η δημιουργία και η μετουσίωση των δικών μου βιωμάτων και εικόνων σε μια άλλη μορφή, στην προκειμένη ο κινηματογράφος, και εν συνεχεία η επικοινωνία του έργου με ένα κοινό, όσο γίνεται ευρύτερο. Ίσως η νοσταλγία όντως να βγαίνει πιο αβίαστα λόγω των εικόνων από παλιά κέντρα διασκέδασης σε χειμωνιάτικο φόντο. Από ΄κει και πέρα συζητώντας με θεατές, καταλαβαίνω ότι προκύπτουν τόσο διαφορετικά σχόλια που με εξέπληξαν όσο και κοινά συναισθήματα και αντιδράσεις, πράγμα που σημαίνει ότι η ταινία ¨επικοινωνεί¨ παρόλο ίσως που να μην είναι τόσο ευανάγνωστη με μια πρώτη ματιά.
– Πως ‘’γεννήθηκε’’ η ιδέα του σεναρίου;
Σε ότι αφορά τη δημιουργική διαδικασία, μέσα μου ωριμάζουν και επικρατούν διάφορες ιδέες και εικόνες οι οποίες παίρνουν τη μορφή μιας και μόνο κεντρικής ιδέας σε λίγες στιγμές – οπότε και ξέρω ότι έχω κάτι που με κινητοποιεί να το αφηγηθώ. Σ΄ αυτήν την περίπτωση η στιγμή ήταν η εξής: ήμουν με τους γονείς, χειμώνα στο αυτοκίνητο, περνούσαμε από το Βατερό Κοζάνης, ακούγαμε ραδιοφωνικές διαφημίσεις και μου ήρθε στο μυαλό κάποια παλιά ραδιοφωνική διαφήμιση μιας ταβέρνας που έχει κλείσει.
– Πότε έγιναν και πόσο κράτησαν τα γυρίσματα; Ακολουθήσατε πιστά το σενάριο ή αφήσατε περιθώρια για αυτοσχεδιασμό;
Τα γυρίσματα έγιναν σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου στην Κοζάνη τον περασμένο χειμώνα. Περίπου 8 ημέρες σκορπισμένες σε διάστημα 3 μηνών, επειδή μένω στη Θεσσαλονίκη. Ναι, το σενάριο ακολουθήθηκε πιστά και οι μόνες παρεκκλίσεις έγιναν λόγω της μικρής παραγωγής αλλά και των ευχάριστων εμπνεύσεων κι εκπλήξεων που σε περιμένουν στο γύρισμα.
– Πότε θα κυκλοφορήσει και που μπορεί κάποιος να την παρακολουθήσει;
Σε λιγότερο από έναν χρόνο θα είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο, ίσως στην πλατφόρμα βίντεο του lifo.gr κι ελπίζω να έχουν μεσολαβήσει συμμετοχές σε φεστιβάλ και προβολές στη μεγάλη οθόνη. Η τελευταία σκηνή άλλωστε γυρίστηκε στον κινηματογράφο Ολύμπιον στην Κοζάνη, αίθουσα που τη νοιώθω σαν σπίτι μου και θα ήταν μια ¨ολοκλήρωση¨ να προβληθεί κι εκεί!
– Βλέπουμε ολοένα και περισσότερες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους να μαγνητίζουν τα διεθνή βλέμματα. Έχετε φανταστεί να βρίσκεστε κάποια στιγμή ανάμεσα στους βραβευμένους στις κάννες;
Χαίρομαι πολύ για τις ελληνικές διακρίσεις και φαίνεται ότι πάει να δημιουργηθεί κάτι νομικά που θα διευκολύνει το γύρισμα περισσότερων εγχώριων και ξένων παραγωγών στην χώρα μας, πράγμα που μόνο οφέλη μπορεί να έχει. Τώρα για να φτάσει κάποια παραγωγή στις Κάννες πρέπει να ακολουθήσει κάποιος συγκεκριμένες διαδρομές, από τις οποίες έχω παρεκκλίνει αρκετά εδώ και πολλά χρόνια. Ευτυχώς νοιώθω ¨γεμάτος¨ από τις εργασιακές εμπειρίες μου στη Γερμανία και ειδικά από τη συμμετοχή μου ως βοηθός στο σετ της ταινίας ¨Διπλή Ζωή¨ του 2012 που ήταν η γερμανική πρόταση για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και είχα την τύχη να συναναστραφώ με συνεργάτες που έχουν δουλέψει σε ταινίες μεγάλων δημιουργών όπως ο Τρίερ, ο Ταραντίνο, ο Αγγελόπουλος και ο Μπέργκμαν.
– Σε τι επίπεδο πιστεύετε βρίσκεται ο ελληνικός κινηματογράφος;
Για να είμαι ειλικρινής δε το γνωρίζω καλά, καθώς το συντριπτικό μέρος της εγχώριας παραγωγής μας συμβαίνει στην Αθήνα, οπότε μπορώ να μιλήσω μόνο σαν θεατής.
Η δική μου επιθυμία θα ήταν ένα σινεμά αυθεντικό, μακρυά από περιττούς χολιγουντιανούς μιμητισμούς, που να χρησιμοποιεί μια ζωντανή, αναγνωρίσιμη γλώσσα, όπως το έχουν καταφέρει τόσοι πολλοί Έλληνες συγγραφείς. Είτε είναι εμπορικό ή -ας το πούμε- καλλιτεχνικό, να ενδιαφέρεται για τον θεατή. Μακάρι δηλαδή να έβγαιναν κάθε χρόνο 2-3 ταινίες που να έκαναν τα εισιτήρια του Safe Sex και του Παπακαλιάτη και άλλες τόσες καλλιτεχνικές επιτυχίες που να συζητιούνται όπως το σινεμά του Οικονομίδη, του Λάνθιμου και του Κούτρα.
Καραδημούλας Σάκης για το KOZANILIFE.GR
Γιαννοπ.
- Edit
Συγχαρητήρια κ. Οικονόμου, συνεχίστε έτσι, ο τόπος χρειάζεται και τέτοιους δημιουργούς.
Πολύ καλή συνέντευξη.