Ζω κι εργάζομαι στην Πτολεμαΐδα ως οδοντίατρος και την προσεχή Κυριακή 26/3 θέτω υποψηφιότητα για το Δ.Σ. του Οδοντιατρικού Συλλόγου Κοζάνης και για την Ελληνική Οδοντιατρική Ομοσπονδία (ΕΟΟ).
Ο επαγγελματικός κλάδος μας είναι από αυτούς που μαστίζονται περισσότερο από την οικονομική κρίση, ιδιαίτερα συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Εργαζόμαστε κατεξοχήν στον ιδιωτικό τομέα , με μεγάλα πάγια έξοδα, κι υποφέρουμε από τη φοροκαταιγίδα, τα χρέη και ιδιαίτερα από τη μεγάλη πτώση κίνησης των ασθενών μας , τη δυσκολία τους να αντεπεξέρθουν στις υποχρεώσεις τους απέναντί μας, τη μηδενική οδοντιατρική κάλυψη από ένα ασφαλιστικό σύστημα που καταρρέει. Σημαντικό ποσοστό αυτών αναζητά λύσεις για την οδοντιατρική του περίθαλψη στις γειτονικές βαλκανικές χώρες (ιδιαίτερα FYROM, αλλά και Αλβανία, Βουλγαρία).
Οι βάσεις για τα μεγάλα σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε έχουν μπει πολύ παλιότερα. Το δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας πάντα έπασχε στην παροχή οδοντιατρικών υπηρεσιών, με τον ιδιωτικό τομέα να σηκώνει μεγάλο βάρος, βάρος που ούτε επί «ευημερίας» μπορούσαν να σηκώσουν οικονομικά όλοι οι ασθενείς. Επιπλέον η ελλιπής εκπαίδευση του κόσμου σε θέματα υγείας οδηγούσε τον ασθενή στον οδοντίατρο μόνο επί πόνου ή σοβαρών άλλων συμπτωμάτων, και όχι προληπτικά. Οι ευθύνες γι αυτό βαραίνουν κυρίως το κράτος, αλλά -η αλήθεια είναι ότι- κι ο κλάδος μας δεν έκανε ό,τι μπορούσε στον τομέα της πρόληψης και της εκπαίδευσης των ασθενών και έχασε μια μεγάλη ευκαιρία (ατομικά και συλλογικά) να συσφίξει και να αναβαθμίσει τις σχέσεις οδοντιάτρων-ασθενών.
Σήμερα η κατάσταση είναι οριακή. Η συρρίκνωση του εισοδήματος των ασθενών μας είναι αντικειμενική πραγματικότητα. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά και με δυσκολία καλύπτει τα άμεσα έξοδα επιβίωσης, υποχρεωμένος να κόβει από τις δαπάνες υγείας κι ακόμα περισσότερο της στοματικής υγείας. Πώς θα φροντίσει για τη στοματική του υγεία, όταν τα στερείται από το φαγητό ή το νοίκι ή το ρεύμα του ή το παιδί του; Η φοροεπιδρομή και η κατάρρευση των νοσοκομείων , των κάθε είδους κοινωνικών παροχών και του εισοδήματος προχωρά και θα συνεχιστεί όπως ορίζουν τα μνημόνια. Η ελληνική οικονομία βυθίζεται σε μια διεθνή κρίση που επιδεινώνεται.Είμαστε περίπου 165 συνάδελφοι στο νομό, σχεδόν όλοι και όλες σε ιδιωτικά γιατρεία. Σε αυτή την κατάσταση ωθούμαστε να γινομαστε επαίτες και να υποτιμάμε οι ίδιοι τη δουλειά και τον κόπο μας, αντί να επιδιώκουμε τη συνολική (συλλογικά και ατομικά) επιστημονική αναβάθμισή μας ως κλάδος . Οι ανάγκες δια βίου επιστημονικής κατάρτισης, η βελτίωση του εξοπλισμού κι η αγορά νέων υλικών , οι ανάγκες πρόσληψης προσωπικού (όπως ορίζει η σύγχρονη οδοντιατρική 4 κ 6 χεριών) μένουν πίσω για να καλύψουμε τις άμεσες ανάγκες.
Με όρους αγοράς η κρίση προκαλεί αντικειμενικά ενίσχυση των τάσεων ανταγωνισμού και κανιβαλισμού μεταξύ μας. Αν όμως δεν τις αντιπαλέψουμε , αν πέσουμε στο παιχνίδι των «μεγάλων» είμαστε χαμένοι. Η λογική «εγώ εναντίον όλων» οδηγεί με βεβαιότητα στη στιγμή που θα έρθει κι η σειρά μας. Μέριμνα και καθήκον μας συλλογικό πρέπει να είναι το πώς θα αυξηθεί η κίνηση στα γιατρεία μας. Όχι μόνο για να εξασφαλίσουμε τους υλικούς πόρους διαβίωσής μας ως κλάδος. Αλλά κυρίως γιατί με την κατάρρευση του Δημοσίου Συστήματος Υγείας είμαστε εμείς κυρίως επιφορτισμένοι με τη διατήρηση, με τη βελτίωση, με την παρεμπόδιση επιδείνωσης της στοματικής υγείας του πληθυσμού της περιοχής μας.
Οι στόχοι μας ως ιδιώτες αλλά κι ως σύλλογος πρέπει να επικεντρώσουν το επόμενο διάστημα:
Στην καλύτερη συνεργασία μας και την προώθηση συνεταιριστικών εγχειρημάτων και λογικών. Δεν είναι οι οδοντίατροι πολλοί για τις αντικειμενικές ανάγκες. Έχουμε να οργανώνουμε συστηματικά συλλογικές ενημερωτικές δράσεις κι εκδηλώσεις για το ευρύ κοινό, ενημέρωση για τους κινδύνους στο στόμα και την συνολική υγεία, τα πλεονεκτήματα πρόληψης κι έγκαιρης θεραπείας τόσο από βιολογική όσο και από οικονομική άποψη.Ευαισθητοποίηση των ασθενών σημαίνει αύξηση της κίνησης για όλους μας. Η πρόληψη κι η έγκαιρη θεραπεία είναι πιο φτηνή και πιο εύκολη, πιο βιολογική, από προχωρημένες καταστροφές και θεραπευτικές ανάγκες που συχνά είναι αδύνατο με τις σημερινές συνθήκες να ανταποκριθεί ο μέσος ασθενής.
Στο ίδιο πνεύμα της προσπάθειας να έρθουμε πιο κοντά στον πολίτη- ασθενή μας: Να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στα σχολεία, σε συνεργασία με πανεπιστήμια κι άλλους φορείς, σε συνεργασία με τον ιατρικο και το φαρμακευτικό σύλλογο της περιοχής μας για κοινές δράσεις. Να προωθήσουμε μια συλλογική καμπάνια για να προτιμούνται οι ντόπιοι συνάδελφοι. Όχι με την έννοια του εθνικιστικού παροξυσμού, αλλά με την προβολή των δικών μας προσόντων και τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε συνεργασία με σωματεία, όπως αυτά της ΔΕΗ, δίνοντας παράλληλα οικονομικά κίνητρα, πχ προσφορές για περίθαλψη όλης της οικογένειας. Έχουμε καθήκον να επιδείξουμε κοινωνική ευαισθησία απέναντι στις συνέπειες της κρίσης- δημιουργώντας/ συμβάλλοντας σε κοινωνικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης , σε συνεργασία με δήμους και άλλους φορείς. Τόσο στον τομέα επιστημονικής ευθύνης μας όσο και με την ενεργό συμμετοχή μας σε δράσεις όπως συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για απόρους, αστέγους, ευπαθείς ομάδες (ανεξαρτήτως εθνικότητας) κλπ.
Τα αιτήματα για ελάφρυνση εισφορών και της φορολογίας και ασφαλιστική κάλυψη των οδοντιατρικών ασθενών πρέπει να παραμείνουν ψηλά στην ατζέντα. Ακόμα περισσότερο λόγω της μείωσης της αγοραστικής δύναμης του κόσμου, και θα πρέπει να διεκδικούμε αυξήσεις αντί μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, θα πρέπει να είμαστε ενάντια σε μέτρα υποβάθμισης της περιοχής (αλλά και της χώρας), να διεκδικήσουμε δημόσιες επενδύσεις και δουλειές για την αντιμετώπιση της ανεργίας, που ιδιαίτερα στην Δ.Μακεδονία μαστίζει τη νεολαία. Καλύτερες συνθήκες εργασίας και όχι γαλέρες των 300-500 ευρώ που ως επι το πλείστον είναι οι δουλειές που βρίσκει σημερα ο κόσμος. Να διεκδικούμε δραστική αύξηση δαπανών για την Υγεία και δη για την Οδοντιατρική. Μαζικές προσλήψεις στο Δ. Νοσοκομεία κ Κέντρα Υγείας κι ενίσχυση των κλινικών, για να καλύψουν τις γιγάντιες κι ολοένα λιγότερο καλυπτόμενες ανάγκες σε οδοντιατρική περίθαλψη. Σήμερα επίσης είναι η κατάλληλη εποχή να προωθήσουμε αιτήματα για την καθιέρωση σχολικών οδοντιάτρων στα σχολεία όλων των βαθμίδων εκπαιδευσης , όπως συμβαίνει στο λεγόμενο σκανδιναβικό μοντέλο.
Μια τέτοια λογική-«πακέτο» μπορεί να χτίσει γέφυρες και όχι τείχη, αλληλεγγύη αντί για εμφύλιο μεταξύ των ιδιωτών και των κοινωνικών ομάδων.Για να ικανοποιηθούν πλήρως τέτοια αιτήματα, είναι προφανές ότι απαιτείται μια μεγάλη κοινωνικο-πολιτική ανατροπή και σύγκρουση με πανίσχυρα κέντρα εντός κι εκτός Ελλάδας. Ωστόσο (και μέχρι τότε) μικρότερα βήματα μπορούν να γίνουν από σήμερα κι σύλλογός μας πρέπει να προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Ως κλάδος είμαστε μια πολύ μικρή ομάδα χωρίς δύναμη, χωρίς δυνατότητα για πολιτική πίεση. Η φύση της δουλειάς και η κατανομή μας σχεδόν αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα δεν επιτρέπει να αξιοποιούμε αποτελεσματικά ούτε καν το όπλο της απεργίας. Και ακόμα, για το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι κοινωνίας θεωρούμαστε ελίτ, ακόμα κι αν δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ο προσανατολισμός μας «προς την κοινωνία», οι δράσεις μας για υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, οι κοινές μας δράσεις με άλλους κλάδους και σωματεία εργαζομένων, η κοινή μας αντίσταση, η αλληλεγγύη είναι μονόδρομος για τις όποιες θετικές εξελίξεις τόσο στον κλάδο μας όσο και στην κοινωνία. Η ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, απαιτεί κι από μας να πάμε «αλλιώς», όχι «όπως παλιά». Δεν χωράει στείρος «συντεχνιασμός», με την κακή έννοια του όρου. Πρέπει να παλέψουμε μαζί με όλους, αλλιώς θα χαθούμε όλοι μαζί, εμείς αλλά κι η περιοχή μας.
Όλα αυτά βέβαια θέλουν μαζική συμμετοχή από τους πολίτες, και στην περιοχή μας πρέπει να εστιάσουμε στη συμμετοχή και την κινητοποίηση των συναδέλφων και των συμπολιτών μας, στη λογική της συλλογικής διεκδίκησης. Προσωπικά σε αυτή την κατεύθυνση έχω συμμετάσχει σε δεκάδες κινήσεις και πρωτοβουλίες από τη στιγμή που εγκαταστάθηκα στην Πτολεμαΐδα για να ασκήσω το λειτούργημα του Οδοντιάτρου. Και θα συνεχίσω να το κάνω ούτως ή άλλως. Σε αυτή την κατεύθυνση έχω σκοπό να κινηθώ και από από τη θέση του εκλεγμένου στα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου μας, εφόσον οι συνάδελφοι κι οι συναδέλφισσες με τιμήσουν.
