Του Πάρι Κουκουλόπουλου:
Σε λίγες εβδομάδες, σύμφωνα με τον κ Πρωθυπουργό,θα έχουμε τα καλά νέα για το χρέος.
Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι επιβεβλημένη και αποτελεί σημαντική παράμετρο για την ανάπτυξη, όπως όμως έχει τεκμηριωθεί από πολλαπλές δημόσιες παρεμβάσεις, με πιο πρόσφατη την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, από μόνη της δεν αρκεί.
Η Κυβέρνηση ωστόσο, με επικεφαλής τον Πρωθυπουργο,επιμένει στη δική της θεώρηση σύμφωνα με την οποία η οποιαδήποτε θετική εξέλιξη στο μέτωπο του χρέους ισοδυναμεί με σημείο-καμπή που σηματοδοτεί το τέλος των μνημονίων.
Ακόμα και το αποτυχημένο ρεσάλτο για τον ασφυκτικό έλεγχο των μέσων ενημέρωσης φαίνεται ότι ήταν μέρος του κυβερνητικού σχεδίου, προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη ότι χαράσσει νέα αφετηρία.
Είναι κρίσιμο και χρήσιμο αυτή την ώρα, να θυμηθούμε σημαντικές παραμέτρους που σχετίζονται με το χρέος και η Κυβέρνηση τεχνηέντως ή σκοπίμως αποσιωπά.
Η διόγκωση του χρέους στην 5ετία 2004-09 είναι υπαρκτή, μετρήσιμη και κραυγαλέα.
Η Κυβέρνηση ΝΔ-Κ. Καραμανλή παρέλαβε χρέος 168 δισ ευρώ και το παρέδωσε στα 299,5 δισ ευρώ και μια οικονομία με πρωτογενές έλλειμμα 24,5 δισ ευρώ και έλλειμμα ανταγωνιστικότητας 14,5%.
Η σιγή ασυρμάτου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο ζήτημα αυτό επιβεβαιώνει την λαϊκή ρήση «ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται».
Μετά το 1οκαι 2οπρόγραμμα-μνημόνιο το χρέος σε ποσοστά άνω του 85% είναι θεσμικό, το χρωστάμε δηλ. στα Κράτη-Μέλη της Ευρωζώνης, στην ΕΚΤ, στον EFSF, στο ESM και στο ΔΝΤ.
Η ονομαστική μείωση-κούρεμα του χρέους με αυτά τα δεδομένα είναι από τη φύση της μια πολύπλοκη πολιτική διαδικασία με προϋποθέσεις που δεν υπάρχουν.
Όσο μάλιστα η τάση προς επανεθνικοποίηση των πολιτικών κερδίζει έδαφος, οι συνθήκες γίνονται πιο απαγορευτικές.
Επειδή όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους η ρητορική περί κουρέματος που διακινούσαν επί 3 χρόνια ως αντιπολίτευση οι κ.κ. Τσίπρας-Καμμένος ήταν συνειδητό ψεύδος.
Η μοναδική ονομαστική μείωση-κούρεμα του χρέους επιτεύχθηκε το Φλεβάρη 2012 με το ΡSI όταν το αντιμνημονιακό μέτωπο με επικεφαλής το ΣΥΡΙΖΑ έκαιγε την Αθήνα.
Τότε συμφωνήθηκε να υπάρξει και περαιτέρω μείωση του χρέους σε καθαρή παρούσα αξία, να γίνει δηλαδή πιο εύκολη η εξυπηρέτηση του με αλλαγές στα επιτόκια και στους χρόνους αποπληρωμής.
Η συμφωνημένη τότε αναδιάρθρωση του χρέους αποτυπώθηκε με πολύ συγκεκριμένους και ευνοϊκούς όρους το Νοέμβριο του 2012 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έκαιγε πάλι την Αθήνα, αυτή τη φορά παρέα με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.
Στη μέθη της νίκης τους το Γενάρη του 2015 οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «έκαψαν» τις αποφάσεις του 2012 πανηγυρίζοντας μάλιστα.
Η απόφαση του Eurogroup της 27ης Νοεμβρίου 2012 όμως υπάρχει και αποτελεί αντικειμενικά τον πήχη για την Κυβέρνηση.
Μεταξύ των άλλων τα Κράτη-Μέλη δεσμεύτηκαν τότε για αξιόπιστη και βιώσιμη μείωση του χρέους στο 175% του ΑΕΠ το 2016, στο 124% του ΑΕΠ το 2020 και σημαντικά χαμηλότερο του 110% το 2022.
Η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου εκτός του ότι έχει χρέος να επαναφέρει τα πράγματα τουλάχιστον εκεί που τα βρήκε, πρέπει να ανακτήσει και 6 δισ ευρώ που χάρισε στις Ευρωπαϊκές Τράπεζες ως αποτέλεσμα της απόφασης της να «κάψει» την απόφαση του Eurogroup το 2012.
Οι αποφάσεις του Eurogroup2012 δεν ήταν ανώδυνες για τη χώρα μας αλλά εξασφαλίστηκαν με δύο βασικές προϋποθέσεις:
– Τα μέτρα 14,5 δισ ευρώ που είχαν ήδη ψηφιστεί στη Βουλή λίγες μέρες νωρίτερα και
– Τη διάθεση 11 δισ ευρώ από το δάνειο για την επαναγορά χρέους πολύ μελλοντικών λήξεων ύψους 33-34 δις ευρώ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο 2ο Μνημόνιο που είχε ψηφιστεί λίγους μήνες νωρίτερα, Φλεβάρη 2012, δεν υπήρχαν αυτές οι προβλέψεις.
Πιο συγκεκριμένο προβλέπονταν μέτρα 6,5 δισ ευρώ αντί 14,5 και φυσικά δεν υπήρχε καμία αναφορά για παρέμβαση στο χρέος μετά το PSI.
Ο λόγος που άλλαξαν επί το δυσμενέστερο οι όροι αναδιάρθρωσης του χρέους ήταν η επιδείνωση όλων των δημοσιονομικών μεγεθών λόγω των διπλών εκλογών του 2012.
Για όποιον αμφιβάλει υπάρχουν ντοκουμέντα.
Το τελευταίο και ίσως πιο σημαντικό είναι οι εγγυήσεις για την αποπληρωμή του χρέους.
Από το Φλεβάρη του 2011 όταν εξαπολύθηκε η γνωστή «τορπιλη Ντε Ρουζ» τέθηκαν ζητήματα που συνέδεαν τη δημόσια περιουσία με το χρέος.
Αυτό ήταν το θέμα και όχι βέβαια το Αγγλικό δίκαιο με το οποίο έκαναν καριέρα Τσίπρας-Καμμένος και οι συν αυτοίς.
Το γεγονός ότι όλη η δημόσια περιουσία εκχωρήθηκε για 99 χρόνια στον έλεγχο των ξένων με το Υπερ-Ταμείο αποτελεί στρατηγική ήττα για τη χώρα και όνειδος για την Κυβέρνηση.
Το θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστή τον κ. Σκουρλέτη,τους 53 σε δεύτερο ρόλο και τίτλο «Το κακό ΤΑΙΠΕΔ και το καλο Υπερταμείο» είναι για ιθαγενείς.
Όποιος μπει στον κόπο να διαβάσει το σχετικό Νόμο καταλαβαίνει αμέσως ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υποθήκευσε όλη τη δημόσια περιουσία ως εγγύηση αποπληρωμής του χρέους.
Αντί επιλόγου
Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να κατανοήσει ότι στο ζήτημα του δημόσιου χρέους η εμπιστοσύνη στην εναλλακτική συνταγή του κ. Σαμαρά οδήγησε σε πολύ δυσμενέστερους όρους και η εμπιστοσύνη στις μαγικές λύσεις του κ. Τσίπρα σε όρους επαχθείς.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνεννόηση όπως επίμονα προτείνει εδώ και χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη σήμερα.
Κάποιοι θεωρούν ότι η στάση μας απορρέει από τη συρρίκνωση του μεγέθους μας εκλογικά.
Αντίθετα είναι το μέγεθος των προβλημάτων που μας οδηγεί σε αυτή την πατριωτική στάση.
Δε χρειαζόμαστε άλλους σωτήρες, χρειαζόμαστε ενότητα και συνεννόηση.
Ο Πάρις Κουκουλόπουλος είναι Μέλος της ΚΠΕ και Γραμματέας του Τομέα Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ
