Αλήθεια, πόσο βολικό είναι να κατηγορούμε τους άλλους για όσα μας συμβαίνουν; Να απαρνιόμαστε το φταίξιμο που μας αναλογεί; Να φορτώνουμε με τύψεις και ενοχές κάποιον άσχετο; Και πόσο όμορφα αισθανόμαστε κάνοντας αυτά;!
Ως γνωστόν ο δρόμος προς την αυτογνωσία και την αυτεπάρκεια είναι ανώμαλος, γεμάτος εμπόδια και δελεαστικές παρακάμψεις που τις περισσότερες φορές στοιχίζουν πιο ακριβά απ΄όσο νομίζουμε. Η χρήση αμοραλιστικών μεθόδων προς την αποφυγή ανάληψης ευθύνης για οτιδήποτε, από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό για εμάς, οδηγεί σε αδιέξοδο παρόλο που έχουμε την αίσθηση ότι έτσι ξεφορτωνόμαστε την ευθύνη. Ίσα ίσα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα σύνθεμα συναισθημάτων που μένουν στο υπόγειο της ψυχής και παρακωλύουν την λειτουργικότητά μας.
Αποποιούμενοι των ευθυνών μας, υποδαυλίζεται μια διαδικασία υπερφόρτωσης του εαυτού. Σε πολλούς φαντάζει ανώδυνο και εύκολο το να συλλέγουν άχρηστα αρχεία, να μαζεύουν αρνητική ενέργεια, να «κρύβονται» από τις πράξεις τους, αγνοώντας ότι ο εγκέφαλος και ο ψυχισμός λειτουργούν (κατά κάποιο τρόπο) όπως ο σκληρός δίσκος ενός υπολογιστή. Ό,τι μπαίνει μέσα πρέπει να φιλτράρεται και ό,τι δε χρησιμεύει ή περισσεύει πρέπει να διαγράφεται γιατί αν μείνει εμποδίζει ή μπλοκάρει την ομαλή λειτουργία του συστήματος και δεν επιτρέπει στις νέες πληροφορίες να εισέλθουν. Όταν μιλάμε για τον άνθρωπο τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα διότι αν επιτραπεί η είσοδος σε έναν ιό η ψυχική δαπάνη είναι μεγάλη και ψυχοφθόρα υπό την έννοια ότι το πρόσωπο αγκιστρώνεται από μονολιθικές αντιλήψεις οι οποίες με πολύ κόπο και χρόνο θα αποδειχτούν εν τέλει απατηλές.
Πρόκειται λοιπόν για μια ψευδαίσθηση καθώς επιτυγχάνεται το αντίθετο από αυτό που νομίζουμε. Άρα γιατί να μπεί κανείς σε αυτή τη διαδικασία ενώ μπορεί να τα βρεί με τον εαυτό του ξεκινώντας από τα βασικά; Λέγοντας βασικά εννοούμε όλα εκείνα τα χαρακτιριστικά που δείχνουν ότι είσαι έτοιμος και μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη σου. Το να αγαπάς, να σέβεσαι, να εκτιμάς τον εαυτό σου. Να τον φροντίζεις και να τον προστατεύεις. Να μην τον κακομεταχειρίζεσαι, αλλά να τον μαλώνεις όταν κάνει κάτι που σε «ρίχνει». Να τον ακούς όταν σου μιλά με το σώμα και να τον συμβουλεύεις. Να συζητάς μαζί του. Να τον προσέχεις γιατί είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχεις!
Το σημείο εκκίνησης λοιπόν είναι να γνωρίζεις εκ των έσω ότι εσύ είσαι αυτός και αυτός είναι εσύ. Την στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχεις χωρίς αυτόν, χωρίς τον εαυτό σου, αναλαμβάνεις και την ευθύνη σου. Τίποτα δε θα μπορεί να σε σταματήσει. Ο δρόμος προς την αυτοπραγμάτωση πλέον θα συνοδεύεται από το αίσθημα της αυτοϊκανοποίησησης γεγονός που σημαίνει ότι δεν θα επιτρέψεις σε τίποτα και σε κανέναν να σε εκτρέψει από την πορεία σου.
Έτσι, μέρα με τη μέρα θα γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και μαζί με σένα όσοι σε περικλείουν. Η επιθυμία του να καλύψεις τις ανάγκες σου και να εξελιχθείς δε θα αφήσει περιθώρια δημιουργίας ψευδαίσθησης γύρω από το ποιός είσαι και τι ζητάς από τους ανθρώπους που έχεις απέναντι σου. Τέλος, το σημαντικότερο είναι ότι θα πάψεις να προσποιείσαι και να υποκρίνεσαι διότι πλεόν θα ξέρεις να υποστηρίζεις τις επιλογές σου και θα είσαι υπεύθυνος για ότι παράγεις(λόγια, έργα και σιωπή).
Γράφει η Φανή Ναθαναηλίδου από το psychologicalnotions.blogspot.
