Η υποψηφιότητά μου στις Βουλευτικές εκλογές του 2009 με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ ήταν μια ώριμη απόφαση.
Δήμαρχος Κοζάνης επί 19 χρόνια και 8 Πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ, είχα ταυτιστεί με τον αγώνα για καλύτερη ζωή στον τόπο μας και την υπόθεση του Σύγχρονου Κράτους στην πατρίδα μας.
Η περιοχή μας είχε εισέλθει ήδη σε ύφεση από το 2006 και ήταν αντιμέτωπη με τον εφιάλτη της ερήμωσης ως αποτέλεσμα του ενεργειακού σχεδιασμού που υπήρχε τότε.
Η πατρίδα μας δέσμια πελατειακών λογικών, επέμενε στο μοντέλο του συγκεντρωτισμού με την αυτοδιοίκηση εξαρτημένη και τις παραγωγικές της δυνάμεις καθηλωμένες.
Η έναρξη της θητείας μου στη Βουλή το 2009 συνέπεσε με το ξέσπασμα της κρίσης που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια.
Παρά το γεγονός ότι η κρίση εκδηλώθηκε στο δημοσιονομικό πεδίο, έλλειμμα-χρέος, στην ουσία αυτό που κατέρρεε ήταν το αντι-παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης που είχε επικρατήσει και βασιζόταν στην κατανάλωση αντί της παραγωγής ανταγωνιστικών προϊόντων, αγαθών και υπηρεσιών. Η άλλη δηλαδή πλευρά του νομίσματος της υπερσυγκέντρωσης πλούτου, δύναμης και ανθρώπων σε ένα τόπο, την Αθήνα.
Τα πιστεύω μου προσδιόρισαν τη στάση μου και τη δράση μου στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις την τιτάνια προσπάθεια τιθάσευσης των ελλειμμάτων, δημοσιονομικών και ανταγωνιστικότητας, που επιτεύχθηκε κατά 80-85% από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό το Γ. Παπανδρέου. Χωρίς αυτή σήμερα δεν θα υπήρχε πατρίδα.
Με γνωστή την εξέλιξη, ρωτήθηκα πολλές φορές αν θα άλλαζα κάτι στη στάση μου τη θυελλώδη περίοδο 2009-2015 με τη ματιά του σήμερα.
Το Μάρτιο του 2010 ως μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ είχα προτείνει στον τότε Πρόεδρο και Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να επιδιωχθεί πλειοψηφία 180 ψήφων στη Βουλή για το Μνημόνιο, άλλως να πάμε σε εκλογές.
Με την πρότασή μου συμφώνησαν τα περισσότερα μέλη του οργάνου και ο Γ. Παπανδρέου τη χαρακτήρισε πολύ ενδιαφέρουσα.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος είναι σίγουρο ότι έκανα λάθος που δεν επικοινώνησα τότε την άποψή μου για συναίνεση, πρώτα από όλα στους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ίσως να είχαν δρομολογηθεί άλλες εξελίξεις.
Κι άλλοι μπήκαν μετά από εμάς σε μνημόνια και όλοι έχουν βγει, μόνο εμείς παραμένουμε.
Αν κάτι έλειψε όλα αυτά τα χρόνια είναι η στοιχειώδης συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων που δίχασε την ελληνική κοινωνία στερώντας της πολύτιμες δυνάμεις.
Σήμερα η χώρα βρίσκεται για 7ο χρόνο σε καθεστώς ταπεινωτικής εποπτείας και μάλιστα ενώ με το πρώτο μνημόνιο παραχωρούσε τη δημοσιονομική της κυριαρχία, με το τρίτο παραχώρησε τη δημόσια περιουσία και τον εθνικό της πλούτο στους ξένους.
Η έξοδος από τα μνημόνια είναι κεντρικό ζητούμενο προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την παραγωγική ανασυγκρότηση και το σύγχρονο κράτος με στόχο την ευημερία πάνω σε στέρεα θεμέλια.
Συνεννόηση χρειάζεται η πατρίδα, συνεννόηση χρειάζεται και ο τόπος μας.
Σε αυτό το στόχο επικέντρωσα τη δράση μου και ως Βουλευτής Π.Ε. Κοζάνης με αιχμή τα κρίσιμα για το μέλλον του τόπου ζητήματα.
Με κεντρικό προεκλογικό σύνθημα το «no pasaran» (δεν θα περάσουν) δεσμεύτηκα να αγωνιστώ για την κατασκευή της νέας λιγνιτικής μονάδας Πτολεμαΐδα V που το 2009 ήταν στα αζήτητα.
Μετά από μεγάλες και επίπονες προσπάθειες πολλών, το έργο δημοπρατήθηκε, εξασφαλίστηκε το απαραίτητο επενδυτικό δάνειο, υπογράφηκε η σύμβαση το 2013 και η μονάδα σήμερα κατασκευάζεται.
Το έργο είναι νευραλγικής σημασίας γιατί όλες οι παλιές μονάδες της ΔΕΗ στην περιοχή πρέπει να αντικατασταθούν με νέες μονάδες μικρότερης ισχύος και υψηλού βαθμού απόδοσης για την ορθολογική αξιοποίηση των λιγνιτικών κοιτασμάτων.
Με αυτό το γνώμονα κατοχυρώθηκε η κατασκευή δύο ακόμα νέων μονάδων, Μελίτη ΙΙ και Αγ. Δημήτριος VI, με τροπολογία που κατέθεσα στο νόμο 4273/2014. Ο νόμος δυστυχώς καταργήθηκε το 2016 με απρόβλεπτες συνέπειες για την περιοχή μας.
Στον άλλο πυλώνα ανάπτυξης που είναι η τριτοβάθμια εκπαίδευση το ΤΕΙ και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας βγήκαν ενισχυμένα από το σχέδιο ΑΘΗΝΑ και η πανεπιστημιούπολη της Κοζάνης σήμερα κατασκευάζεται. Χρειάστηκε ενδιάμεσα η έγκριση του κτιριολογικού προγράμματος από το Υπουργείο Παιδείας το 2010 και η λύση του γόρδιου δεσμού του ρυμοτομικού που επιτεύχθηκε το 2013 όταν έγινε δεκτή σχετική τροπολογία που κατέθεσα στη Βουλή.
Ανάλογο υπήρξε το ενδιαφέρον μου σε όλους τους τομείς της πραγματικής μας οικονομίας από το μάρμαρο και τη γούνα μέχρι τα αρωματικά φυτά και τις δενδρώδεις καλλιέργειες.
Πιστεύω βαθιά ότι στον τόπο μας πρέπει να οικοδομηθεί με συστηματικό τρόπο ένας νέος μεγάλος πυλώνας ανάπτυξης στον αγροτοδιατροφικό τομέα.
Οι μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που ανοίγουν αυτό το δρόμο ακούν στις λέξεις γη και νερό και στη σύντομη θητεία μου στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων έγιναν σημαντικά βήματα
.
Η καλλιεργήσιμη γη των εξαντλημένων ορυχείων πρέπει να περάσει με συστηματικό τρόπο σε ομάδες παραγωγών και η σύγκλιση μας με το μέσο εθνικό όρο αρδευόμενης γης είναι ύψιστη προτεραιότητα.
Εμβληματικά έργα όπως το αρδευτικό της Βόρειας Ζώνης Πολύφυτου μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση.
Ο τόπος μας έχει προοπτική αρκεί να αγωνιστούμε ενωμένοι γύρω από ξεκάθαρους στόχους, μακριά από ιδεοληψίες και ιδιοτελή συμφέροντα.
