Την τελευταία σου πνοή άφησες χάμω εκεί στην γη
σ’ αυτό το άχρωμο το γκρι, κόκκινο έβαψες το χώμα
Σε μια δική σου άγονη γραμμή, σου κόψαν το νήμα απ’ την ζωή
του κόσμου αυτοί οι κακοί, σου πήραν την ψυχή απ’ το σώμα
Ο δικός σου ο Σταυρός, ένας χαλύβδινος Ιστός
και το τσιγάρο σου στο στόμα, άσβεστη σπίθα καίει ακόμα
Δεν σημαδέψαν χαμηλά μα σημαδέψανε καλά
στο κεφάλι, στην καρδιά, για σιγουριά
Αθάνατες οι δικές σας οι ψυχές με των αγνοουμένων τις ζωές
Ήρωες στα χείλη όλων δακρυσμένες προσευχές
Δεν θα αργήσει η μέρα αυτή, δεν θα αργήσει για να ‘ρθει
αυτό το άδικο ούτε ο Θεός το συγχωρεί
Θέλω απόψε να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο θανάτου
στον αέρα οι στροφές, όσων χρόνων οι κραυγές
με ένα τσιγάρο μισό στο τελείωμα του
θόρυβος φωνές, στο χώμα οι ζωές
σαν τον αετό στο τελευταίο πέταγμα του
Σε ένα τραγούδι δεν χωρά η δική σας λεβεντιά
τόσος πόνος κι άδικο για να κλειστούν
Δεν στριμώχνονται όλα αυτά σε δυο στίχους για να μπουν
τα δάκρυα μας για να τραγουδηθούν
Με αίμα και δάκρυα αυτή η Πατρίδα έχει ποτιστεί
ακόμα τρέχει, ακόμα κυλάει, ακόμα αιμορραγεί
Είκοσι δύο και δεκαεννιά*, χρόνια πάρα πολλά
αυτή η απονιά πονάει δυνατά
Του χάρτη αυτή η γραμμή στο χρόνο μια ρωγμή
κόβει και σκίζει στα δυο ακόμα
Δεν είναι μόνο μια πληγή που ασταμάτητα αιμορραγεί
Πατρίδα μου σε κόψανε στα δυο το σώμα
Θέλω απόψε να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο θανάτου
στον αέρα οι στροφές, όσων χρόνων οι κραυγές
με ένα τσιγάρο μισό στο τελείωμα του
στο χώμα οι ζωές, γενναίες μου ψυχές
σαν τον αετό στο τελευταίο πέταγμα του
Για τον Τάσο, για τον Σολωμό, για αυτά τα δυο παλληκάρια, για την Κύπρο, για αυτήν την «Πατρίδα» που (ακόμα) δεν γνώρισα, που το χώμα της (ακόμα) δεν πάτησα, μα σαν να ήμουν πάντοτε και εγώ εκεί, σαν δική μου, σαν Ελλάδα μου την πόνεσα και με δάκρυα έκλαψα.. κλαίω ακόμα και ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ…
42 χρόνια από την κατά παράβαση και παράνομη Τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974.
22 χρόνια από την Διχοτόμηση της Κύπρου δολοφονούνται άνανδρα ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού.
20 χρόνια από την θυσία τους και τον μαρτυρικό τους θάνατο.
Στην μνήμη του Τάσου Ισαάκ που δολοφονήθηκε βάναυσα από τους Τούρκους στις 11 Αυγούστου του 1996.
Στην μνήμη του Σολωμού Σολωμού που δολοφονήθηκε ανήθικα από τους Τούρκους στις 14 Αυγούστου του 1996.
Για την Κύπρο που αιμορραγεί και για τους Πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν (200.000 πρόσφυγες).
Για τις ψυχές που άδικα χάθηκαν και για τις ψυχές που αγνοούνται και ζητάνε δικαίωση (4.000 νεκροί και 1.619 αγνοούμενοι).
* Γράφτηκε στις 13 Αυγούστου του 2015 στο Βατερό Κοζάνης
Δημοσιεύεται στις 13 Αυγούστου του 2016 (42 χρόνια μετά)
Αλέξανδρος Κων. Κοκκινίδης
(Τα δικαιώματα από το παραπάνω τραγούδι ανήκουν στον Αλέξανδρο Κων. Κοκκινίδη)
Άγιος Δημήτριος Ελλησπόντου Κοζάνης
