Η οδυνηρή μετάλλαξη της «αριστερής» μας κυβέρνησης συνεχίζεται. Και τα εισαγωγικά δεν είναι συμβολικά, αλλά ρεαλιστικά. Γιατί μία κυβέρνηση που ξεπουλάει τα πάντα στις τράπεζες με οδυνηρά αποτελέσματα για τους δανειολήπτες, αλλά και όλους τους πολίτες γενικότερα, μόνο αριστερή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Στο αιματοβαμμένο ιερατείο της τρόικας και των δανειστών, ο κ. Τσίπρας έχει ήδη θυσιάσει περιουσία και αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Δανειολήπτες και μη, έκπληκτοι όλοι μας παρακολουθούμε τον πρώην αριστερό μας Πρωθυπουργό, να στερεί από συμπολίτες μας νομικά δικαιώματα προστασίας της ιδιοκτησίας τους και να ‘προσκυνάει’ τις τράπεζες, κάτι που δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε ο Παπανδρέου μήτε ο Σαμαράς, οι οποίοι σίγουρα δεν αυτοαποκαλούνταν «αριστεροί».
Συγκεκριμένα, στο τελείωμα του 2015 ο κ. Τσίπρας με τον συνεργάτη του τον κ. Καμμένο φρόντισαν να δώσουν την χαριστική βολή στην εξαθλιωμένη οικονομία μας.
Προχώρησαν στην τροποποίηση του νόμου 3869/2010, ο οποίος έχει μείνει γνωστός στην ιστορία ως «νόμος Κατσέλη», προκαλώντας τερατώδεις συνέπειες στους δανειολήπτες, οι οποίες θα φανούν εφιαλτικά σύντομα.
Ο «νόμος Κατσέλη» εδώ και πέντε χρόνια προστάτευε όλους, όσοι χρωστούσαν σε τράπεζες αρχικά, ενώ με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση συμπεριλήφθηκαν στους πιστωτές και το Δημόσιο, όπως και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί.
Έτσι, όποιος απευθύνονταν στην Δικαιοσύνη (Ειρηνοδικεία), μπορούσε με τη δικαστική υπαγωγή του στο νόμο αυτό να ρυθμιστεί η αποπληρωμή ενός μέρους των οφειλών του με ευνοϊκούς όρους, ενώ το υπόλοιπο μέρος των οφειλών του διαγράφονταν οριστικά.
Το πιο σημαντικό ήταν, ότι προστατεύονταν δικαστικώς η πρώτη κατοικία του δανειολήπτη, με αποτέλεσμα οι πιστωτές του, να μην μπορούν να προχωρήσουν σε πλειστηριασμό της. Δυστυχώς, η «αριστερή» κυβέρνηση των κ.κ. Τσίπρα και Καμμένου από 1ης Ιανουαρίου 2016 απελευθέρωσε τους πλειστηριασμούς και κατέστησε την υπαγωγή στην δικαστική προστασία όνειρο απατηλό.
Με τον ερχομό του 2016 οι ευνοϊκές διατάξεις του «νόμου Κατσέλη» έχουν ήδη καταργηθεί, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες να είναι έρμαια στις ορέξεις των ελληνικών τραπεζών και των ξένων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, που παραμονεύουν σαν τα κοράκια εδώ και χρόνια…
Σύντομα θα δούμε και στην Ελλάδα εφιαλτικές σκηνές, όπως αυτές που έζησαν οι Ισπανοί πρόσφατα, όπου δικαστικοί επιμελητές με την βοήθεια της αστυνομίας έβγαζαν τους ανθρώπους από τα σπίτια τους, με δικαστικές αποφάσεις που είχαν αποκτήσει οι τράπεζες κατά των δανειοληπτών.
Κι όμως, από την θέσπιση του νόμου αυτού μέχρι και την ουσιαστική κατάργησή του στις 31.12.2015, οι Δικαστές μας ακολουθούσαν μία πάγια κατεύθυνση προστασίας των πολιτών έναντι των αιμοβόρων τραπεζών. Είναι σταθερή και πάγια η νομολογία των Ειρηνοδικείων της χώρας, αποδίδοντας τεράστια ευθύνη στα πιστωτικά ιδρύματα για την ανεύθυνη και εγκληματική πολιτική τους απέναντι στους δανειολήπτες, αλλά και την ελληνική οικονομία.
Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από δικαστικές αποφάσεις, τα οποία αποδίδουν με χαρακτηριστικό τρόπο την υπαιτιότητα των τραπεζών για την αλόγιστη και απαράδεκτη πιστωτική τους πολιτική:
<< Τα υψηλά επιτόκια στο χώρο ιδίως της καταναλωτικής πίστης, οι επιθετικές πρακτικές προώθησης των πιστώσεων, ατυχείς προγραμματισμοί, απρόβλεπτα γεγονότα στη ζωή (απώλεια εργασίας κ.α.), αποτέλεσαν παράγοντες που, δρώντας υπό την απουσία θεσμών συμβουλευτικής υποστήριξης των καταναλωτών σε θέματα υπερχρέωσης, συνέβαλαν ανενόχλητα στην αυξανόμενη υπερχρέωση νοικοκυριών που, αδυνατώντας εν συνεχεία να αποπληρώσω τα χρέη τους, υπέστησαν και υφίστανται, τις αλυσιδωτά επερχόμενες καταστροφικές συνέπειές της, προκειμένου δε να αντιμετωπιστεί το πραγματικό, ιδιαίτερα μεγάλο και οξυμένο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας κατά τρόπο ουσιαστικό, σύγχρονο, θεσμικό, εναρμονισμένο με τις επιταγές ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους δικαίου, οδήγησαν στη θέσπιση των διατάξεων αυτών του νόμου, με τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει.
>> Ο ισχυρισμός από μέρους πιστωτών, ότι ο αιτών εκ δόλου περιήλθε σε αδυναμία πληρωμής, διότι απέκρυπτε από τους δανειστές του την κακή οικονομική του κατάσταση και την αδυναμία του να ανταποκριθεί στις δανειακές του υποχρεώσεις και εξακολουθούσε να κάνει χρήση ανακυκλούμενης πίστωσης για να εξασφαλίσει επίπεδο ζωής ανώτερο εκείνου, που του επέτρεπε το εισόδημα του πρέπει να απορριφθεί, καθώς δεν νοείται δολιότητα του δανειολήπτη με μόνη την ανάληψη δανειακής υποχρεώσεως, της οποίας η εξυπηρέτηση είναι επισφαλής, αλλά απαιτείται και η από τον δανειολήπτη πρόκληση άγνοιας της επισφάλειας στους πιστωτές. Δεν αποδείχθηκαν δε συγκεκριμένες ενέργειες, με τις οποίες ο αιτών απέκρυψε από τους πιστωτές την οικονομική του κατάσταση και το σύνολο των δανειακών του υποχρεώσεων, προκειμένου να τύχει περαιτέρω δανεισμού, δεδομένου, ότι οι πιστωτές και κυρίως οι τράπεζες έχουν τη δυνατότητα να εξακριβώσουν την οικονομική συμπεριφορά και τις λοιπές δανειακές υποχρεώσεις των υποψήφιων πελατών τους.
Τέλος η επιδίωξη για ρύθμιση δεν συνιστά κατάχρηση δικαιώματος, καθώς η άσκηση του δικαιώματος του αυτού δεν έρχεται σε αντίθεση με την καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και τον κοινωνικοοικονομικό σκοπό του δικαιώματος. Αντίθετα κρίνεται ότι είναι απολύτως σύμφωνη με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου και δεν ασκείται άσκοπα αλλά σύμφωνα και το σκοπό των διατάξεων του Ν. 3869/2010 (β.λ σχετικά αιτιολογική έκθεση) και σύμφωνα με τους παγιωμένους ηθικούς κανόνες, που χαρακτηρίζουν την συμπεριφορά του μέσου συνετού ανθρώπου. Συντρέχουν συνεπώς με βάση τα παραπάνω στο πρόσωπο του αιτούντος οι προϋποθέσεις για την υπαγωγή του στη ρύθμιση του Ν.3869/2010. >>
Τα ανωτέρω περιλαμβάνονται σχεδόν αυτούσια στο σύνολο των χιλιάδων αποφάσεων, που έχουν εκδώσει τα Ειρηνοδικεία, ρυθμίζοντας οφειλές σε τράπεζες και διαγράφοντας το μεγαλύτερο μέρος τους. Είναι ξεκάθαρο, ότι οι τράπεζες έχουν κριθεί από τους Δικαστές ως κυρίως υπαίτιες για τον ανεύθυνο υπερδανεισμό των πολιτών και μάλιστα με τοκογλυφικά επιτόκια, τα οποία ουδόλως ανταποκρίνονται στις επιδόσεις και τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας.
Μετά την ουσιαστική πλέον κατάργηση του «νόμου Κατσέλη» οι δανειολήπτες οφείλουν να στραφούν σε άλλες δικονομικές δυνατότητες: έχουν τη δυνατότητα να προσβάλουν δικαστικώς τα δάνειά τους και να διεκδικήσουν την δικαστική αναγνώριση της ακυρότητάς τους, βασιζόμενοι σε μία σειρά από παραβάσεις των τραπεζών, τις οποίες έχει διαπιστώσει η πάγια νομολογία του Αρείου Πάγου, με κυριότερη από τις παραβάσεις αυτές τα παράνομα ληστρικά τους επιτόκια.
* Ο κ. Καραλίγκας είναι Δικηγόρος παρ` Αρείω Πάγω. Κατάγεται από την Κοζάνη, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη
