«Για την Ελευθερία της Αγάπης»: Η ΑΡΣΙΣ Κοζάνης για την ομοφυλοφιλία

Πολλές φωνές έχουν ακουστεί ανά τους καιρούς σχετικά με την ομοφυλοφιλία. Το τελευταίο όμως διάστημα οι φωνές αυτές ανέβηκαν σε τόνο και συχνότητα και η χροιά τους έχασε τη ψυχραιμία της. Άλλες από άγνοια, άλλες από μίσος, άλλες από ανάγκη να αμυνθούν και άλλες από ανάγκη να επιτεθούν πριν δεχθούν επίθεση.

Η επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια δεν είναι το θέμα. Είναι η αφορμή για όλες αυτές τις συζητήσεις, είναι η ευκαιρία να δείξουμε την κοινωνική μας ταυτότητα, το αξιακό μας σύστημα, τη δεκτικότητα της ψυχής μας, την ανάγκη μας αλλά και το πόσο έτοιμοι είμαστε για ελευθερία. Την ελευθερία με την ακριβή σημασία της λέξης, την ελευθερία που προέρχεται από το «ελεύσομαι» και το «ερώ», να πηγαίνω δηλαδή εκεί που αγαπάω.

Οι πιο παρωχημένες φωνές «απαγορεύουν» σε κάποιους ανθρώπους να πάνε εκεί που αγαπάνε. Χαρακτηρίζουν τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, παραβιαστές της φύσης, ψυχικά διαταραγμένους, αιτία της εμφάνισης και της μετάδοσης του AIDS, αμαρτωλούς, υβριστές του θεσμού της οικογένειας. Δεν αναγνωρίζουν την ανάγκη τους για ανοιχτή και νομικά προστατευμένη συμβίωση, την επιλογή τους να παντρευτούν, τους θεωρούν ανίκανους και ακόμα επικίνδυνους να μεγαλώσουν παιδιά. Στην πιο «ανθρώπινη» φύση τους τα επιχειρήματα κατά της ομοφυλοφιλίας ψάχνουν στις ιατρικές έρευνες να μάθουν αν η ομοφυλοφιλία είναι γονιδιακά καθορισμένη, κοινωνικό κατασκεύασμα ή επιλογή. Αυτή η γνώση θα βοηθήσει του ανθρώπους που τα χρησιμοποιούν να αποφασίσουν πως θα δράσουν απέναντι στον ομοφυλόφιλο άνθρωπο, θα τον/την λυπηθούν και θα προτείνουν θεραπεία ή θα επιτεθούν και θα μισήσουν δικαιολογημένα και με την υποστήριξη της επιστήμης.

Ζούμε όμως στην εποχή της πληροφόρησης και η άγνοια είναι επιλογή. Είναι επιλογή να μένουμε σε αυτά τα επιχειρήματα και να μη γνωρίζουμε ότι το DSM, το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των ψυχικών διαταραχών της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Εταιρείας, βαρύτατο «όπλο» στην αρχική του έκδοση των πολέμιων της ομοφυλοφιλίας, έχει περάσει από πολλές αναθεωρήσεις και έφτασε το 1973, 42 χρόνια πριν, να αφαιρέσει την ομοφυλοφιλία από τις ψυχικές διαταραχές. Ότι σε 1500 είδη ζώων έχει παρατηρηθεί ομοφυλόφιλη συμπεριφορά. Ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός υγείας και οι ιατρικοί σύλλογοι δίνουν μερίδιο επικινδυνότητας σε όλους όσοι αφήνονται απροστάτευτοι στον ιό HIV είτε από επιλογή, είτε λόγω συνθηκών, είτε τυχαία. Ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι, άνθρωποι σε μετάγγιση αίματος, χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών, έμβρυα μητέρας φορέα του ιού, παιδιά, είναι όλοι πιθανά θύματα του ιού χωρίς διακρίσεις.

Πολλά ακόμη μπορούν να παρατεθούν και να τεθούν σε διάλογο, τα δεδομένα των ερευνών πληθαίνουν συνεχώς, το θέμα της ομοφυλοφιλίας προσεγγίζεται από ιατρική, κοινωνική, ιστορική και θρησκευτική πλευρά και κάθε ένας από αυτούς τους χώρους και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στα δικά του συμπεράσματα και στη δική του γνώμη. Η επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης όμως, δεν έχει να κάνει με όλα τα παραπάνω. Δεν έρχεται να συγκρουστεί ή να καταστρέψει. Έρχεται απλά όπως όλοι οι νόμοι να ρυθμίσει σχέσεις μεταξύ πολιτών, να προστατέψει, να υποστηρίξει ένα κράτος δίκαιο, να αναγνωρίσει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Δεν χρειάζεται κανείς να αποδέχεται και να υποστηρίζει την ομοφυλοφιλία για να υποστηρίζει την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Χρειάζεται να υποστηρίζει και να θέλει να ζει σε ένα κράτος δικαίου, μη βίαιο, με βασική αρχή την ισότητα των πολιτών, με σεβασμό στον άνθρωπο και στις ανάγκες κάθε εποχής. Δεν χρειάζεται να συγκρουστεί με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Οφείλει όμως να προσεγγίζει κριτικά τη στάση της και να αξιολογεί τις τοποθετήσεις της δημιουργώντας τις δικές του. Δεν χρειάζεται να αρνηθεί τη θρησκεία του. Αρκεί να εμπιστευτεί τη βασική της διδαχή, την Αγάπη. Δεν πρέπει να ξεχάσει το θεσμό της οικογένειας που τον ανέθρεψε και τον γαλούχησε. Αρκεί να θυμηθεί τι έκανε τη δική του οικογένεια να μοιάζει ασφαλής αγκαλιά, πεδίο ελεύθερο να δημιουργήσει, πρώτο «σχολείο», όπου έμαθε τις ανθρώπινες σχέσεις, την αλληλεπίδραση, την υποστήριξη, τη συμφιλίωση μετά τη σύγκρουση, το δικαίωμα στο λάθος, τη φροντίδα.

Και κάπως έτσι θα δούμε ότι όλα τα παραπάνω δεν τα έδωσε ένας άντρας και μια γυναίκα που με τις ευλογίες της εκκλησίας και την προστασία του κράτους ονομάστηκαν ζευγάρι και οικογένεια. Τα έδωσαν η αγάπη, η αποδοχή, η στήριξη που αυτοί οι άνθρωποι έδιναν και δίνουν για χρόνια ξεπερνώντας τον εαυτό τους. Και αυτά κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα από σεξουαλικό προσανατολισμό, ανεξάρτητα από το ποιον ή ποια διαλέγει για σύντροφο και συνοδοιπόρο, μπορεί να δώσει.

Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στην οικογένεια, στον έρωτα, στην παιδεία, στην περίθαλψη, στην τεκνοθεσία, στο γάμο. Το Σύμφωνο Συμβίωσης έχει κύρια χαρακτηριστικά την αγάπη, την προσφορά και το σεβασμό. Είναι η ανθρώπινη φύση και δεν είναι αφύσικη. Πρέπει, πλέον και στη χώρα μας οι φωνές που ζητάνε αναγνώριση, δικαιώματα, ισότητα, προστασία και συνύπαρξη χωρίς βία να γίνουν νόμος.