Γλυκούληδες όλου του κόσμου, ενωθείτε. Αφήστε κάτω τους χυμούς, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το ταίρι μας, το διαβήτη και τον ήρωα που μας κάνει να κρύβουμε μέσα μας!
Αρχικά, να εξηγήσω τι είναι ο διαβήτης. Ο διαβήτης έρχεται όταν το πάγκρεάς σου αποκτά τη δική του συνείδηση, αποφασίζει να κάνει απεργία έγχυσης ινσουλίνης στον οργανισμό σου εφ’ όρου ζωής και να σε δεσμεύσει με ενέσεις ινσουλίνης. Κι αυτό όχι επειδή έφαγες πολλά γλυκά, απλά επειδή έτσι ψήθηκε.
Μαζεύει τα μπογαλάκια του σε μια βαλίτσα και αποφασίζει να οδεύσει σε ένα ταξίδι με προορισμό της Μπαχάμες, όπου θα ξεκουράζεται όλη μέρα σε μια παραλία και θα λιάζεται ανάμεσα σε σέξι ζαχαρωτά με καυτά μπικίνι. Εσύ πάλι, μένεις Ελλάδα και θα πρέπει να παίρνεις εξωτερικά την ινσουλίνη, ώστε να ισορροπείς το ζάχαρό σου και να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή χωρίς επιπτώσεις.
Ο διαβήτης είναι ένας δύσκολος τρόπος ζωής, σου επιβάλλει να ζεις μια καθημερινότητα που δεν επέλεξες ο ίδιος, μια ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας ξυπνάς και κοιμάσαι με την ελπίδα πως θα βρεθεί θεραπεία. Κι αυτό γιατί η ένεση ινσουλίνης είναι μονάχα αντιμετώπιση και όχι θεραπευτικό μέσο. Ακόμα κι έτσι ο διαβήτης είναι αυτός που σε κάνει δυνατό υπερήρωα.
Έχω σακχαρώδη διαβήτη σημαίνει πως ζω μ’ αυτόν και προσπαθώ το καλύτερο για ‘μένα, γίνομαι ο ήρωας του εαυτού μου, ώστε να μου δίνω ζωή κάθε ημέρα που περνάει.
Πολλές φορές νιώθεις πως είσαι διαφορετικός, πως κανείς δε σε καταλαβαίνει. Δε διαφέρεις από τους υπόλοιπους μη διαβητικούς, ο κόσμος που αγνοεί σε κρίνει διότι δεν ξέρει τις επιπτώσεις της πάθησής σου. Σε περνάνε για τρελό που το έσκασε από το Δρομοκαΐτειο, όταν το ζάχαρό σου αποφασίζει να παίξει το χαλασμένο ασανσέρ πηγαίνοντας πάνω-κάτω, με αποτέλεσμα να έχεις τρελές εναλλαγές διάθεσης. Μάλιστα, πολλές φορές δεν έχεις καν τη συναίσθηση των πράξεών σου, διότι ο εγκέφαλός σου δε λαμβάνει την πρέπουσα δόση γλυκόζης για να λειτουργήσει σωστά.
Σε κοιτάνε περίεργα όταν κάνεις ενέσεις ινσουλίνης δημόσια και πολλές φορές σε περνάνε ακόμα και για ναρκομανή. Βέβαια άμα το καλοσκεφτείς, οι διαβητικοί είμαστε οι μόνοι στον κόσμο οι οποίοι παίρνουμε «ναρκωτικά» για να μη… φτιαχτούμε. Άσε που αντιλαμβανόμαστε εντελώς διαφορετικά τη σημασία του να είσαι… high.
Μα τι κι αν σε κρίνουν; Δεν μπορείς χωρίς ενέσεις, είσαι εξαρτημένος απ’ αυτές για να ζεις, μπορεί να γελάς και σε δευτερόλεπτα να πέφτεις στο πάτωμα κλαίγοντας, να ελπίζεις πως κάποια ημέρα θα βρεθεί η θεραπεία για το διαβήτη. Όλα αυτά, δεν είναι τίποτα άλλο από τη φυσιολογική ζωή ενός διαβητικού.
Ενέσεις, μετρήσεις ζαχάρου, καταμέτρηση υδατανθράκων, τακτικές επισκέψεις στο γιατρό, εναλλαγές διάθεσης, υπογλυκαιμικό σοκ με σπασμούς, φόβος λόγω του ότι δεν ξέρεις σε τι κατάσταση θα ξυπνήσεις το επόμενο πρωί και ταμπλέτες γλυκόζης, είναι μόνο μερικοί από τους όρους που βρίσκονται στην εγκυκλοπαίδεια του διαβητικού.
Το σετάκι έρχονται να συμπληρώσουν η κατανάλωση περίεργων φαγητών του τύπου μαρμελάδα με τυρί και ελιές στις τρεις το πρωί, ο πόνος, τα τρυπήματα, οι μελανιές. Ας μην ξεχνάμε και τις επιπλέον δώσεις ινσουλίνης, διότι δεν μπορείς πάντα να αντιστέκεσαι στην ηδονή μιας σοκολατίνας, είτε στον οργασμό που σου προκαλεί ένα τεράστιο κομμάτι παστίτσιο.
Ο διαβήτης θέλει δύναμη, έμπνευση και αυτοσυγκράτηση. Αυτή είναι η ζωή ενός ανθρώπου που συμβιώνει μαζί του και, μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει ένας άγνωστος στους άλλους ήρωας. Εσύ, που βρίσκεσαι σε επιφυλακή για όλα.
Δεν πρέπει να λυπάσαι όταν σε κρίνουν εσφαλμένα. Εν έτει 2015, το 40% του πλανήτη δε γνωρίζει τι είναι ο διαβήτης και ποιες είναι οι υποχρεώσεις που σου φορτώνει.
Ο κόσμος δεν ξέρει πώς είναι να είσαι διαβητικός, δε γνωρίζει πόσο μεγάλη ευθύνη είναι, πώς πρέπει να φροντίζεις τον εαυτό σου κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας. Δεν ξέρει τι δύναμη κρύβεις μέσα σου, το θάρρος της ψυχής σου.
Αγνοεί την ωριμότητα που αυτή η πάθηση απαιτεί, το πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς κάθε μέρα να αντέξεις αυτό το βάρος που κουβαλάς, την κούραση που νιώθεις μετά απο όλα αυτά, τις σοβαρές επιπτώσεις που προκαλεί η συμβίωση με το διαβήτη. Κανείς εκτός απο εσένα και τους άλλους πάσχοντες δεν ξέρει πόσο πονάς όταν νοσηλεύεσαι με κετοξέωση και δε γνωρίζουν πως από αυτή μπορεί να χάσεις τη ζωή σου.
Και να σου πω κάτι; Κανένας μη διαβητικός δεν πρόκειται ποτέ να νιώσει το δυνατό συναίσθημα πείνας που έχεις σε στιγμές υπογλυκαιμίας, με αποτέλεσμα να ερωτεύεσαι κυριολεκτικά την πρώτη σοκολάτα που θα δεις μπροστά σου!
Τέλος, δε θα μπορούσα να ξεχάσω αυτούς που προσέχουν τους μικρότερους ασθενείς, τους γονείς τους. Είναι εκείνοι που λαγοκοιμούνται για να τους ακούσουν εάν πέσουν σε σπασμούς λόγω χαμηλού ζαχάρου, εκείνοι που πάντα η προτεραιότητά τους είναι να είναι δίπλα τους μέχρι να καταφέρουν να γίνουν ανεξάρτητοι, όπως εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι.
Είμαστε όλοι ήρωες του εαυτού μας, είμαστε πιο δυνατοί από το διαβήτη με τεράστιο θάρρος. Κεφάλι ψηλά, ελπίδα για το αύριο, μια βαθιά ανάσα, χυμό στην τσάντα, μετρητή, ινσουλίνη και πάμε για περιπέτειες που κανείς δε φαντάζεται.
Γράφει η Χριστίνα Καπλάνογλου
