Η Επανάσταση του 1821 δεν είναι απλώς άλλη μια επέτειος, ένα ιστορικό γεγονός του 19ου αιώνα, αλλά μια κομβική στιγμή, μια ζώσα απόδειξη του όταν οι λαοί αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, να αρνηθούν προδιαγεγραμμένες μοίρες, πορείες που εμφανίζονται ως μονόδρομοι, καταστάσεις και καθεστώτα που φαίνονται σαν αμετακίνητα και αιώνια, τότε κανένας, όσο ισχυρός κι αν μοιάζει, δεν μπορεί να τους κρατήσει υποτελείς.
Το 1821, την εποχή της Παλινόρθωσης του Παλαιού Καθεστώτος, κανένας δεν περίμενε ότι στην Ελλάδα θα ξεσπούσε η μόνη μαζική, λαϊκή ευρωπαϊκή επανάσταση της εποχής της, η οποία στο τέλος θα νικούσε. Κι όμως, αυτό συνέβη. Διότι η Ιστορία δείχνει ότι η καθεστηκυία τάξη δεν είναι αιώνια, κι ότι οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δίνονται.
Οφείλουμε να θυμόμαστε, αυτές τις μέρες, ότι η Ελληνική Επανάσταση, παιδί του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, είχε ως πρόταγμα την ελευθερία, την ισονομία, την ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση, τη λαϊκή κυριαρχία. Και, ταυτόχρονα, ότι δεν ήταν ένα γεγονός τοπικής σημασίας, αλλά διέθετε ένα πανευρωπαϊκό και οικουμενικό μήνυμα, τόσο σημαντικό, που οδήγησε τους προοδευτικούς ανθρώπους της εποχής, όχι μόνο να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, αλλά και να έρθουν στην Ελλάδα να αγωνιστούν και να θυσιαστούν για χάρη των ιδανικών που εξέφραζε.
Σε μία εποχή έξαρσης τού ρατσισμού και της ξενοφοβίας, του νεοφασισμού και του εθνικισμού, αλλά και σε μια εποχή όπου η νεοφιλελεύθερη λιτότητα προβάλλεται ως δήθεν «μόνη εναλλακτική», δεν μπορούμε παρά να τα θυμόμαστε όλα αυτά.
Γιατί ο αγώνας για ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια είναι πάντα επίκαιρος. Γιατί οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν και μπορούν να χαράξουν μια διαφορετική πορεία , στον αντίποδα των μνημονίων της εξαθλίωσης.
Γιατί η προσπάθεια της νέας ελληνικής κυβέρνησης αποτελεί σύμβολο ελπίδας για όλη την Ευρώπη και για τους λαούς της που αγωνίζονται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Γιατί σήμερα, η οικοδόμηση μιας άλλης Ελλάδας, σε μια άλλη Ευρώπη, δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά είναι και εφικτή.
