Η ρήση του Μακιαβέλι χαρακτηρίζει συμπεριφορές πολιτικών προσώπων που ενώ ήταν υπεύθυνα για την τύχη της Χώρας, ενώ διαβεβαίωναν τους πολίτες για την επιτυχία των εντολών Σαμαρά και πανηγύριζαν για την επιτυχία του προγράμματος τους δεν έβαζαν τα λεφτά τους εκεί που ήταν τα λόγια τους.
Στην ουσία έκαναν ακριβώς το αντίθετο.
Υπονόμευαν την ρευστότητα των τραπεζών, εκμεταλλεύονταν τις «τεχνοκρατικές» τους γνώσεις για να ξεφύγουν από τον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος και σήμερα κλαψουρίζουν επικαλούμενοι τον φόβο τους και κρύβονται πίσω από την νομιμότητα.
Είναι καιρός τα πολιτικά πρόσωπα να μην χρησιμοποιούν την νομιμότητα ως καταφύγιο. Να μην αναζητούν «κολυμπήθρες του Σιλωάμ» σε επιτροπές, με μόνη αρμοδιότητα τον έλεγχο τυπικότητας και όχι ουσίας και να πάψουν τα μακιαβελικά επιχειρήματα όταν αποκαλύπτονται.
Είναι καιρός η επιτροπή πόθεν έσχες της Βουλής να λειτουργεί στη βάση της διαφάνειας και της δημοκρατικής ενημέρωσης των πολιτών. Η λειτουργία της επιτροπής αυτής πρέπει να απαλλαγεί από επιφάσεις νομιμότητας, όπου η εξειδικευμένη γνώση πανεπιστημιακών ανταλλάσσεται με το πολιτικό εισιτήριο εισόδου σε ψηφοδέλτια επικρατείας. Μόνο έτσι ο έλεγχος θα είναι ουσιαστικός και θα αποδεικνύει ότι κανένας δεν εξαιρείται αυτού του ελέγχου ανεξάρτητα από την θέση του σε κομματικούς σχηματισμούς ή σε κυβερνητικά σχήματα.
Η περίπτωση Χαρδούβελη είναι μόνο η κορυφή ενός παγόβουνου διγλωσσίας. Το πολιτικό σύστημα επιβάλλεται να εφαρμόζει τις υποχρεώσεις που επιβάλει στους πολίτες και να αποτελεί θεματοφύλακα της ηθικής που ευαγγελίζεται.
Πέρα και πάνω από κομματικές παρωπίδες κανείς δεν μπορεί να ζητά από τους πολίτες να του αναθέσουν τη διακυβέρνηση της Χώρας και να μην βάζει τα χρήματα του εκεί που βρίσκονται οι ιδέες του.
