Γράφει ο Σωτήρης Μπέκας:
Θα το γράψω διότι εδώ και καιρό αυτό είναι που μου ‘ρχεται στο νου, κάθε που πηγαίνω σε συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο Τυρναβίτης ποιητής τραγουδιών ελληνικού στίχου, μου θυμίζει τροβαδούρο (*) του Μεσαίωνα, που μας επισκέπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και σε κάθε περίπτωση έπειτα από μακρινά ταξίδια, εξιστορώντας τις διδακτικές περιπέτειες σε τόπους μακρινούς ή ακόμη και του νου.
Με την ουσιαστική επισήμανση πως στην περίπτωση του Παπακωνσταντίνου υπάρχει ξεκάθαρα μια ανθρωποκεντρική και πολιτική διάσταση. Μία θέση πάνω στα πράγματα. Η ικανότητα του να εξιστορεί και επικοινωνεί τον λόγο των αλληγορικών του ποιημάτων – τραγουδιών θαρρείς πως «τρύπωσε» στο χρονοκενό και προσγειώθηκε στο παρόν για να μας προτείνει μία «γέφυρα» με ό,τι μας θυμίζει από πού ερχόμαστε (ισχυρές αναφορές στον ήχο και την ορμήνια της δημοτικής «μούσας», ακόμη και στη μυθολογία που σαν αδίστακτος καθρέπτης μας υπενθυμίζει ό,τι πιο αληθινό), που βρισκόμαστε (ο στίχος «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει» είναι ανατριχιαστικά επίκαιρος), αλλά και να αναλογιστούμε προς τα πού βαδίζουμε.
Ο Παπακωνσταντίνου αναφέρεται στο μάταιο της ζωής, ενώ υπονοεί την ανείπωτη ομορφιά του «είναι». «Ονόμασα το τραγούδι «Αγία Νοσταλγία» γιατί είναι το πιο αβάσταχτο συναίσθημα. Ξέρουμε πως αυτό που νοσταλγούμε, δεν θα ξανάρθει ποτέ. Κι όμως…» εξήγησε, μεταξύ άλλων, σε μία συναυλία άκρως interactive και εξωστρεφή.
…Καίτοι η «σπείρα» που τον ακολουθεί απαριθμεί πλέον πολλά και κυρίως πιστά μέλη. Έτσι και στο «Βεάκειο», τη Δευτέρα, 14 Ιουλίου. Σε ένα από τα πιο όμορφα και ατμοσφαιρικά θέατρα της Αττικής γης. Το κοινό της πλατείας, αλαλάζων και φωτεινό ανέβηκε πάνω στη σκηνή, κάλυψε την απόσταση με την μπάντα και τραγούδησε δίπλα στον «Θανάση» και την Ματούλα Ζαμάνη, που έχει κερδίσει το σεβασμό γι’ αυτό που κάνει και κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο το κάνει (από βάθος ψυχής…).
Να σημειώσουμε πριν μας πάρει τα μυαλά… ο Αποσπερίτης, πριν μας ζητήσει ασήμωμα ο Μάντης Τειρεσίας και πριν μας ξεπροβοδίσει ο βαρκάρης του Αχέροντα, πως τα καινούργια κομμάτια (ξεχωρίσαμε το «Μειδίαμα») αφήνουν την υπόσχεση για πιο ηλεκτρικό ήχο, κάτι που αποδεικνύει ακόμη μία φορά πως ο Παπακωνσταντίνου δουλεύει σε βάθος την αφήγησή του και την απόδοσή της. Έχει, πάντως, και την ευλογία μιας εξαιρετικής ομάδας μουσικών, που συνεισφέρει καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα.
(*) Οι τροβαδούροι ήταν ευγενείς και μορφωμένοι, κυρίως ιππότες, τραγουδιστές, λυρικοί ποιητές και μουσικοί, που έζησαν γύρω στον 11ο αιώνα στη Μεσημβρινή Γαλλία.
Αναλυτικά το πρόγραμμα της περιοδείας του το βρίσκεται εδώ.
