Πώς έγινε και μ’ ένα πέτρινο χέρι συγυρίσαμε
το σπίτι μας και τη ζωή μας;
Γ. Ρίτσος
Λένε πως ζούμε σε πέτρινα χρόνια, δύσκολα.
Λένε ακόμη πως εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι γι΄ αυτό και κάθε φορά μας τιμωρούν βάζοντας το πέτρινο χέρι τους για να συγυρίσουν την ζωή μας.
Να την κάνουν και αυτή πέτρινη και άψυχη, να κάνουν εμάς τους νέους ανθρώπους αγάλματα της ζωής.
Γιατί έτσι θέλουν να βλέπουμε το μέλλον.
Ακίνητοι και σιωπηλοί.
Είμαι 19 χρονών, μαθητής του Β΄ ΕΠΑΛ και σπουδάζω παράλληλα στην Αναξαγόρειο Μουσική Σχολή Πτολεμαΐδας.
Είμαι από τα 17 μου χρόνια μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και συμμετέχω ενεργά στο μαθητικό κίνημα.
Συμμετέχω στα κοινά, γιατί θέλω να νιώθω χρήσιμος. Να νιώθω ενεργός πολίτης που έχει λόγο για το μέλλον του και δεν θέλει να το χαρίσει σε κανέναν.
Περπατώ καθημερινά σε αυτή την πόλη που ξεθωριάζει και δεν αφήνει χώρο στους νέους ανθρώπους. Δικαιούμαι όμως να ονειρεύομαι το αύριο με περισσότερο χρώμα και περισσότερο χώρο για την νεολαία.
Βλέπω με τους φίλους μου και τους συμμαθητές μου, το αύριο που μας ετοιμάζουν.
Είναι ένα αύριο χωρίς δουλειά, χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς ζωή.
Γι΄ αυτό συμμετέχω, αντιστέκομαι και αγωνίζομαι μαζί σας.
Γι΄ αυτό πρέπει εμείς οι νέοι άνθρωποι να αντισταθούμε.
Για πάρουμε πίσω την ζωή μας.
