Ωραία, οι εκλογές πλησιάζουν. Ο κυρίαρχος λαός μπορεί να αποφασίσει(;). Να επικροτήσει ή και να καταδικάσει πολιτικές είτε πρακτικές. Έτσι λειτουργεί υποτίθεται η σύγχρονη «δημοκρατία» μας. Ο «κυρίαρχος» λαός καλείται να ψηφίσει στις διπλές εκλογές, με διαφορετικά κριτήρια για τη κάθε μια. Για τις αυτοδιοικητικές, με κριτήρια προσωπικά και για τις Ευρωεκλογές, με κριτήρια ευρωπαϊκά. Έτσι υποδεικνύεται στον ελληνικό λαό από τους επαΐοντες εκλογολόγους και επικοινωνιολόγους.
Λένε, πως το αυτοδιοικητικό σύστημα της χώρας είναι λυμένο. Λειτουργεί άψογα. Οι Καλλικρατικοί Δήμοι και οι Περιφέρειες είναι το μοντέλο πάνω στο οποίο μπορεί να λειτουργήσει η σύγχρονη δημοκρατία και να αναπτυχθεί ο τόπος μας. Ε, και αν υπάρχουν κάποιες δυσλειτουργίες, θα τακτοποιηθούν σύντομα κι αυτές. Αυτό είναι το αναμφισβήτητο συστημικό θέσφατο. Αφού λοιπόν υπάρχει το σύστημα έτοιμο, ο μηχανισμός είναι καλοκουρδισμένος, τότε αυτό που απομένει είναι να βρεθούν οι πιο ικανοί για να τον λειτουργήσουν. Τώρα ποιοι είναι οι κατάλληλοι και οι ικανοί; Μα αναμφισβήτητα οι δοκιμασμένοι.
Αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια απέκτησαν μια ανεπανάληπτη εμπειρία και γνώση(!). Αυτοί που «αναπτύχθηκαν» μέσα στους μηχανισμούς του συστήματος. Αυτοί που η προσήλωση τους δοκιμάστηκε επανειλημμένα στις παραδοχές και στις αξίες του σύγχρονου κοινωνικοοικονομικού μας μοντέλου. Οποιοιδήποτε έξω απ’ αυτούς είναι «επικίνδυνοι» και «τυχοδιώκτες». Μπορεί να θέσουν υπό αμφισβήτηση το σύστημα και να απειληθεί το εποικοδόμημα των σύγχρονων αξιών.
Τώρα ως προς τις ευρωεκλογές, τα πράγματα είναι πάρα πολύ ξεκάθαρα γι’ αυτούς. Λένε, πως υπάρχει μια «κεκτημένη» ευρωενωσιακή οικογένεια και πως αυτή πρέπει να περιφρουρηθεί, να διασφαλιστεί με κάθε θυσία και κόστος. Τώρα οι όποιες θυσίες, όπως αυτές του ελληνικού λαού, είναι αναπόφευκτες παράπλευρες απώλειες ενός ακήρυχτου πολέμου ανάμεσα στο «φως της παγκοσμιοποιημένης αγοράς» και στο «σκότος της αυτοδιάθεσης των λαών». Πάνω απ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτα άλλο ή μάλλον καλλίτερο πέρα απ’ αυτό υπάρχει η μαύρη άβυσσος και η απόλυτη δυστυχία. Για υπενθύμιση και παραδειγματισμό προβάλλουν τις εστίες δυστυχίας που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι διαχειριστές της, ανά τον κόσμο. Άρα τι απομένει για τον «κυρίαρχο» ελληνικό λαό, να αποφασίσει; Την αποδοχή του «κεκτημένου» ή την άβυσσο. Και για να πειστεί ο ελληνικός περί αυτού, έχουν συνταχθεί σ’ ένα κοινό μέτωπο οι κάθε λογής φιλελεύθεροι, χριστιανοδημοκράτες και κεφαλαιοκράτες, κεντροδεξιοί, κεντρώοι και κεντροαριστεροί, σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλίζοντες, 58, ελιές, ποτάμια, Τζήμεροι και κάθε είδους μίζεροι που χάνουν το βόλεμα τους. Έχουν επιστρατεύσει κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Η διαστρέβλωση και το ψέμα είναι ο κοινός τους τόπος.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον άραγε υπάρχει διακύβευμα για τις διπλές αυτές εκλογές; Είναι κοινό ή διαφορετικό; Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι απαλλαγμένες από πολιτικές αναφορές και έχουν μόνο προσωπικά χαρακτηριστικά; Αυτοπεριορίζονται αναγκαστικά σ’ έναν απολίτικο διαχειριστικό ρόλο ή περιέχουν πρωτίστως πολιτικά προστάγματα; Οι ευρωοκλογές γίνονται για την ανακατανομή ομοιόχνοτων πολιτικών δυνάμεων σε προεπιλεγμένες πολιτικές ενός παγιωμένου συστήματος ή για την συνολική επαναξιολόγηση και επαναπροσδιορισμό των στοχεύσεων του;
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι πολίτες καλούνται να δώσουν απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα. Όσο πιο θολές θα είναι αυτές, τόσο πιο αμφίσημα θα είναι τα συμπεράσματα για το αποτέλεσμα των εκλογών. Μήπως η στόχευση της επικοινωνιακής καταιγίδας του σημερινού πολιτικού κατεστημένου, μπροστά στο κίνδυνο της κατάρρευσης του, είναι να υπάρξουν τέτοια συμπεράσματα;
Δυο μήνες περίπου απομένουν για να αποδειχτεί, αν ο λαός έχει «κοντή» μνήμη ή το ψέμα «κοντά» πόδια.
Χρήστος Παπαδόπουλος
