Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης,
Φέρνετε σήμερα εδώ για να κυρώσουμε τις τροποποιήσεις των συμβάσεων παραχώρησης των 4 οδικών αξόνων των οποίων την επανεκκίνηση εδώ και κάποιους μήνες με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί.
Φέρνετε συνολικά τις 4 συμβάσεις με την διαδικασία της κύρωσης, επειδή φοβηθήκατε προφανώς και τις αντιδράσεις των δικών σας Βουλευτών σε κάποιες από αυτές π.χ. στον Ε65 και Ολυμπία οδό.
Περικόπτετε φυσικό αντικείμενο και δίνετε όχι μόνο τα ίδια χρήματα αλλά επιβαρύνετε το δημόσιο κορβανά πέραν των 2,3 δις ευρώ με ακόμη 1 δισεκατομμύριο 200 εκατομμύρια ευρώ, για λιγότερο φυσικό αντικείμενο, για κάποια έργα που μετατρέπονται από εθνικής σημασίας αυτοκινητόδρομους σε τοπικούς.
Αποζημιώνετε με τεράστια ποσά τους Κατασκευαστές, ενώ δεσμεύετε το δημόσιο με χρονοδιαγράμματα που ακόμη κι ένας φοιτητής Πολυτεχνείου θα αντιλαμβανόταν ότι δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν.
Αντιγράφετε από την παγκόσμια και ευρωπαϊκή πρακτική συνεχώς τις χειρότερες μεθόδους. Κι επιμένετε ακόμη κι όταν αυτές εγκαταλείπονται.
Με τον ίδιο τρόπο εμμένετε στις ΣΠ όταν οι συμβάσεις παραχώρησης των αυτοκινητοδρόμων δεν έχουν θετικά αποτελέσματα, ούτε στις ΗΠΑ !.
Ας θυμηθούμε όμως τι συμβάσεις είναι αυτές. ποια είναι τα χαρακτηριστικά και εν τέλει οι παθογένειες τους;:
1. πρόχειρος σχεδιασμός και μελέτη των πέντε οδικών αξόνων
2. Υπογράψατε συμβάσεις, που ανήγαγαν το μηχανισμό της ιδιωτικής χρηματοδότησης σε κυρίαρχο για την κατασκευή υποδομής της χώρας. Συμβάσεις που τα συμβαλλόμενα μέρη αυτών, είναι πολυπληθή και με διαφορετικά συμφέροντα.
3. Βασιζόμενοι, στην ψευδαίσθηση, της δύναμης κυριαρχίας των αγορών και της παγκοσμιοποίησης, επιλέξατε το Χρηματοδοτικό μοντέλο που ήταν σαφές, ότι θα δημιουργούσε προβλήματα.
Και η κατάρρευση έγινε με κρότο.
Φθάνουμε το 2011, όπου οι Παραχωρησιούχοι διέκοψαν τις εργασίες κατασκευής των έργων.
Αχαρακτήριστη ήταν η στάση των υπουργών Ανάπτυξης και Οικονομικών σε σχέση με τις τράπεζες, για την χρηματοδότηση των έργων.
Πως αλλιώς μπορεί να εκφραστεί κανείς, όταν την ίδια ώρα και περίοδο ανακεφαλαιώνατε τις τράπεζες, στις πλάτες τους Ελληνικού λαού, χωρίς να εξασφαλίσετε την χρηματοδότηση, με την συνέχιση εκταμίευσης δανείων, από μέρους έστω των ελληνικών των τραπεζών, στα έργα.
Ανεχθήκατε να σταματήσουν τα έργα.
Δεν προχωρήσατε ούτε σε προειδοποίηση καταγγελίας όπως οφείλατε .
Αρχίσατε την επαναδιαπραγμάτευση και βασική σας αρχή αποτέλεσε η ανάληψη της πλήρους ευθύνης από τη μεριά του Ελληνικού δημοσίου της διακοπής των εργασιών.
Ενώ αποτελούσε βασική συμβατική υποχρέωση του Παραχωρησιούχου να διασφαλίζει, ότι θα υπάρχει ανά πάσα στιγμή χρηματοδότηση του έργου. .
Τι είδους διαπραγμάτευση ήταν αυτή, όταν το Δημόσιο απεμπολούσε το βασικό του ατού. Την καταγγελία των συμβάσεων.
Και βρισκόμαστε σήμερα με τις τροποποιημένες συμβάσεις που φέρνετε προς κύρωση στη Βουλή, με μία γενική διατύπωση και συνομολόγηση από μεριάς του ελληνικού δημοσίου της καθολικής ανώτερης βίας.
Η διάταξη και η συνομολόγηση αυτή εισάγει νέα δεδομένα με πολύ ευρύτερες επιπτώσεις τόσο στα ίδια τα έργα όσο και σε άλλα έργα.
Στη διεθνή πρακτική πρέπει να είναι από τις λίγες φορές, που το ένα μέρος αποδέχεται και συνομολογεί τέτοιου είδους καθολική ανώτερη βία.
Παρά το γεγονός ότι αυτή η κρίση είναι πρωτοφανής σε μέγεθος και διάρκεια, δεν φθάνει στα όρια της ανωτέρας βίας.
Εμείς θεωρούμε ότι η συνομολόγηση της συνδρομής Γεγονότος Ανώτερης Βίας είναι κάτι που αποφασίσατε με άλλα κριτήρια και όχι με αποκλειστικά συμβατικά και νομικά.
Εάν στη θέση του Δημοσίου ήταν ένας ιδιώτης, σε καμία περίπτωση δε θα έκανε τέτοιου είδους συμφωνία με τη συνομολόγηση αυτή της καθολικής ανωτέρας βίας.
Για μία ακόμη φορά το δημόσιο, οι Έλληνες φορολογούμενοι δηλαδή, καλούνται να αναλάβουν συνέπειες επιχειρηματικού ρίσκου ιδιωτών με την αιτιολογία ότι είναι πολύ μεγάλοι για να αφεθούν να καταρρεύσουν.
Άκρως επικίνδυνο και επιβλαβές για το δημόσιο συμφέρον είναι ότι, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σχετική διάταξη που να αποκλείει μελλοντική επίκληση ανωτέρας βίας, με βάση την οικονομική κρίση, στην πορεία των συγκεκριμένων έργων.
Σας επισημαίνουμε ότι υπάρχει κίνδυνος να αιτηθούν οι Παραχωρησιούχοι νέες αποζημιώσεις.
Γι αυτό σας προτείνουμε να συμπληρωθεί παράγραφος, στις τροποποιημένες συμβάσεις, ότι «δεν δύναται ο συμβαλλόμενος παραχωρησιούχος να επικαλεστεί στο μέλλον ως αιτία οικονομικών απαιτήσεων από το Ελληνικό Δημόσιο την «παρατεταμένη ανωτέρα βία.».
Για να μην ανοίξει ο ασκός του Αίολου για αυτά και για άλλα έργα.
Ακόμη όμως κι αν θεωρηθεί ως έγκυρη και ισχυρή η ανώτερη βία , δεν μπορεί να αιτιολογεί τα πάντα και να μετακυλύει όλα τα βάρη στο δημόσιο.
Κύριοι
Υπάρχει μία απόλυτη ανατροπή της κατανομής των κινδύνων της αρχικής σύμβασης, κυρίως σε ότι αφορά τους κινδύνους χρηματοδότησης.
Αυτοί οι κίνδυνοι είχαν ενσωματωθεί στο προσφερθέν τίμημα από πλευράς παραχωρησιούχου.
Κι αυτό δεν έχει πλέον με κανένα τρόπο αποτιμηθεί στο νέο οικονομικό τίμημα τροποποίησης των Συμβάσεων Παραχώρησης.
Ποιος θα έπρεπε να είναι ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης;
Η αποκατάσταση της χρηματοοικονομικής ισορροπίας των έργων.
Αυτό σημαίνει ότι ένα μέρος του αρχικού ρίσκου των Παραχωρησιούχων να αναλάβει το ελληνικό δημόσιο.
Το θέμα ήταν πόσο και ποιο ρίσκο και με ποια ανταλλάγματα;
Ισχυρίζεστε ότι κριτήρια της διαπραγμάτευσης, και με τα οποία δεν διαφωνούμε, αποτέλεσαν:
Η αναγκαιότητα των έργων, η επίτευξη μίας ισορροπημένης λύσης, ο αναλογικός καταμερισμός του ρίσκου και η αυτάρκεια των έργων –μη επιβάρυνση του προϋπολογισμού.
Τι τελικά πράξατε;
Δεν επιτεύχθηκε ο αναλογικός καταμερισμός ρίσκου. Το ελληνικό δημόσιο, ανέλαβε τα ρίσκα αφήνοντας τον εξής ένα, μόνο –- το κατασκευαστικό ρίσκο.
Το κατασκευαστικό ρίσκο, βαραίνει τον ανάδοχο ούτως η άλλως και στις κλασσικές συμβάσεις Δημοσίων Έργων και επιπλέον το ρίσκο αυτό σήμερα είναι ελάχιστο, μια που τα δυσχερέστερα τμήματα σε κάποιες συμβάσεις έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί (Μαλλιακός- Κλειδί ,Ολυμπία) ή έχουν περικοπεί (Ε65), .
Αναλαμβάνει το Δημόσιο, με τις τροποποιημένες συμβάσεις, και πληρώνει για τους κινδύνους των παραχωρησιούχουν που το ίδιο ανέλαβε,. ενώ επιπλέον εξασφαλίζει ένα μέρος του κέρδους τους. (των παραχωρησιούχων)
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα μιλάμε για έργα που δεν ξεκινούν από την αρχή, όπου υπάρχουν αβεβαιότητες.
Μιλάμε για έργα που έχουν ξεκινήσει, και έχουν οι συμβαλλόμενοι σαφή εικόνα
Δημιουργείτε μηχανισμό ανακύκλωσης των εσόδων του δημοσίου.
Το δημόσιο συνδράμει με επιπλέον χρηματοδοτική συμβολή. Μειώνετε το κατασκευαστικό αντικείμενο. Παρατείνετε το χρονοδιάγραμμα και αφήνετε ανοιχτή και τη δυνατότητα παράτασης της περιόδου παραχώρησης ,μέχρις ότου επιτευχθεί η επιθυμητή απόδοση των ιδίων κεφαλαίων των Παραχωρησιούχων.
“ο μηχανισμός ανακύκλωσης στην πραγματικότητα είναι μηχανισμός εξασφάλισης των κερδών των παραχωρησιούχων με χρήμα των φορολογουμένων”.
Από την είσπραξη εσόδων αφού καλύψει ο Παραχωρησιούχος τις δανειακές του ανάγκες, το κόστος συντήρησης, το δείκτη απόδοσης ιδίων κεφαλαίων τελευταίο κι ότι περισσέψει θα εισπράξει το δημόσιο, μέσω του μηχανισμού ανακύκλωσης
Το δημόσιο πχ στον Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου, από 1,24 δις στο χειρότερο σενάριο δηλαδή χαμηλοί κυκλοφοριακοί φόρτοι, θα εισπράξει 70 εκ,ευρώ, στο καλό σενάριο από 1,72 δις θα εισπράξει 710 εκ. ευρώ. Σε τελικά κέρδη 1,37 δις ,ο δείκτης απόδοσης ιδίων κεφαλαίων αυξάνει.
Από το 1,37δις ο Παραχωρησιούχος θα εισπράξει 660 εκ και το ελληνικό δημόσιο 710.
Γιατί τα κέρδη μοιράζονται στην καλή περίπτωση ενώ στο κακό σενάριο τη ζημία αναλαμβάνει μόνο το ελληνικό δημόσιο;.
Και μη μας επιχειρηματολογήσετε ότι εάν οι κυκλοφοριακοί φόρτοι αυξηθούν τότε αυξάνει δικαιωματικά κι ο Παραχωρησιούχος το δείκτη απόδοσης κεφαλαίων του διότι, δεν μπορεί να λησμονείτε και να μην λαμβάνετε υπόψιν σας ότι το ελληνικό δημόσιο θα έχει ήδη συνδράμει με πρόσθετη χρηματοδοτική συμβολή στην επανεκκίνηση των συμβάσεων.
Ακόμη όταν έχεις τέτοια κατακλυσμιαίες διαφοροποιήσεις στις συμβάσεις, δεν μπορεί να μην λάβεις υπόψιν σου τη νέα οικονομική πραγματικότητα. Ότι δηλαδή έχουμε μία εσωτερική υποτίμηση της τάξης του 40%.
Αυτό δεν αποτυπώνεται κατά κανέναν τρόπο στις συμβάσεις
Αναφορικά τώρα με τις Τράπεζες.
Τι ζήτησαν οι Τράπεζες το «Project risk» μας λέτε, μα το δημόσιο αναλαμβάνει το project risk, πως λοιπόν οι Τράπεζες ζήτησαν να καλύψουν επιτοκιακά (μέσω αύξησης του επιτοκίου) το ρίσκο που αναλαμβάνουν; Ποιο ρίσκο; Αυτό τελικά που αναλαμβάνει το δημόσιο;
.
Που λοιπόν εδράζεται και στοιχειοθετείται η απαίτησή τους για αύξηση επιτοκίων; Όταν μάλιστα το ρίσκο είναι πολύ λιγότερο σήμερα; κι αν υποθέσουμε ότι στοιχειοθετείται για τις ξένες τράπεζες, για τις ελληνικές οι οποίες ανακεφαλαιοποιήθηκαν μέσω του ελληνικού δημοσίου, πως τεκμηριώνεται η αύξηση;
Κι όπως καταλαβαίνετε δεν είναι δυνατόν να μιλάμε με εμπορικούς όρους με τράπεζες που το δημόσιο έχει ανακεφαλοποιήσει. Πολλώ δε μάλλον για αναπτυξιακά έργα.
Παραδεχθείτε ότι η έκθεση του τραπεζικού δανεισμού μειώθηκε κατά το ήμισυ περίπου, ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται τα επιτόκια.
Επιπλέον με όλα αυτά με ποιόν τρόπο δεσμεύονται οι τράπεζες οτι θα χρηματοδοτήσουν τα έργα; Το Δημόσιο χρηματοδοτεί χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
3,5 δις ευρώ ,κύριοι της κυβέρνησης ζεστό χρήμα είναι η απευθείας συμμετοχή του δημοσίου, όταν στις αρχικές συμβάσεις προβλεπόταν 2,3 δις και τώρα συν 1,2 δις για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, για λιγότερο αντικείμενο και χωρίς βεβαίως να συνυπολογίζουμε τα έσοδα των διοδίων μέσω του μηχανισμού ανακύκλωσης που ανέλυσα παραπάνω.
Για ποιο αναλογικό καταμερισμό εξακολουθείτε να επιχειρηματολογείτε;
Αναφορικά με το χρονοδιάγραμμα, εκτιμάμε ότι έπρεπε και πρέπει να προβλεφθεί αυστηρός όρος για την διασφάλιση της υλοποίησης του αντικειμένου.
Από την άλλη μεριά θέλουμε να μας διαβεβαιώσετε ότι επτά χρόνια μετά την έναρξη των έργων έχετε εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την κατασκευή των έργων και ότι δεν θα ξαναπληρωθούν αποζημιώσεις για καθυστερήσεις. Μας ανησυχούν ιδιαίτερα κάποιοι καθορισμοί από τον Ανεξάρτητο Μηχανικό που ξεπερνάνε κατά πολύ την 31/12/2015.
Για τις αποζημιώσεις καθυστέρησης έναρξης παραχώρησης, Γιατί τα ποσά αυτά δεν διεκδικήθηκαν από την ΕΕ; ( έξω και πέρα από τα τρέχοντα προγράμματα (ΕΣΠΑκλπ); αφού αυτή ευθύνεται κυρίως με τις καθυστερημένες απαντήσεις της.
Για το Μορέα η αποζημίωση λόγω καθυστέρησης επέλευσης ημερομηνίας έναρξης παραχώρησης υπολογίσθηκε με προκαταβολική αναθεώρηση της τάξης του 4% για τρίμηνο και 12% για 12 μήνες, και τελικά το ποσό αποζημίωσης διαμορφώθηκε στα 68,5 περίπου εκ. ευρώ
Ομοίως για την Ολυμπία υπολογίσθηκε με προκαταβολική αναθεώρηση και διαμορφώθηκε τελικά στα 91 εκ. ευρώ.
Γιατί δόθηκε προκαταβολικά η αναθεώρηση;
Πως ο Χρηματοοικονομικός Σύμβουλος του Δημοσίου βεβαίωσε τα ανωτέρω ποσά; Σκανδαλώδες και εγκληματικό για εμάς.
Για τις συμφωνίες αποζημίωσης παρελθόντος κατασκευαστή
Καταρχήν θεωρούμε απαράδεκτη τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε με τις Συμφωνίες αυτές, δεδομένου ουσιαστικά έγιναν και συνομολογήθηκαν, από μόνο τον υπογράφοντα Υπουργό, πράγματα (Παρατεταμένη Ανώτερη Βία) τα οποία έχουν μείζονα σημασία στη διαχείριση, τωρινή και μελλοντική, του έργου και θα δεσμεύουν το Δημόσιο στο διηνεκές. Είναι βέβαια απλό: έτσι φτιάχνονται οι μονόδρομοι και τα αδιέξοδα.
Καταρχήν σημειώνεται ότι σημαντικό (ποσοτικά) των αποζημιώσεων αυτών αφορά το κόστος της αναστολής των εργασιών, το οποίο εμείς θεωρούμε ότι κακώς ανέλαβε κατ΄ αποκλειστικότητα το Δημόσιο.
Η σχετική εντολή για διακοπή δεν δόθηκε από το Δημόσιο, το οποίο καλείται να αναλάβει το κόστος αυτής της επιλογής των Παραχωρησιούχων.
Δεύτερον οι Συμφωνίες αυτές, όπως οι ίδιες αναφέρουν, αφορούν αποζημιώσεις που συμβατικά προβλέπονται με άρθρα των συμβάσεων 26.1 και 26.2 των τριών Σ.Π. και αντίστοιχα 31.3 της Σ.Π Μαλιακός-Κλειδί στα οποία δίδεται ο ορισμός του γεγονότος καθυστέρησης για αποζημιώσεις της περιόδου μελετών-κατασκευών, ενώ ορισμένες ουδεμία σχέση έχουν με αυτό το διάστημα .Οπως οι αποζημιώσεις για την καθυστέρηση έναρξης παραχώρησης για την Νέα Οδό και τον Ε65 ,η οποία έχει συμβεί πριν αρχίσει καν αυτή η περίοδος .
Γιατί άραγε χρειαζόταν οι Συμφωνίες αυτές του Υπουργού και δεν ακολουθήθηκε η προβλεπόμενη από τις ΣΠ διαδικασία; Και μη μας πείτε για τους χρονικούς περιορισμούς. Από το 2011 μέχρι το 2013 υπήρχε χρόνος άπλετος. Επί πλέον στις συμφωνίες αυτές περιλαμβάνονται αποζημιώσεις που ουδεμία σχέση έχουν με αυτά τα άρθρα.
Συνεχίζω με δύο πολύ σοβαρά πράγματα, που το καθένα, συνεπάγεται, αρκετές δεκάδες εκατομμύρια.
Τιμολογήσατε, για να τους πληρώσετε και κάποιους έχετε ήδη πληρώσει, με τιμές του 2008, ενώ Ενώ σήμερα υπάρχει μεγάλη μείωση του κόστους κατασκευής των έργων, (μείωση , μισθών, κόστους υλικών κ.λ.π).
Αναγνωρίσατε αποζημιώσεις για λατομεία όταν είναι κίνδυνος που ανέλαβε ο Παραχωρησιούχος. Αναγνωρίσατε αποζημιώσεις ακόμη και για περιόδους που δεν υπήρχαν Γεγονότα Καθυστέρησης
Για τη ΛΕΑ στον αυτοκινητόδρομο Αιγαίου, τονίζουμε ότι αποτελεί κραυγαλέα περίπτωση παραβίασης κάθε διαδικασίας ανάθεσης.
Υπενθυμίζουμε ότι η υπόθεση εντελώς πρόσφατα πήρε το δρόμο προς τα κοινοτικά όργανα ελέγχου και την ελληνική δικαιοσύνη.
Από τον έλεγχο που διενέργησε η Ε.Δ.ΕΛ. διαπιστώθηκε μια μικρή διαφοροποίηση ανάμεσα στα τεύχη του διαγωνισμού και τη σύμβαση που τελικά κυρώθηκε στη Βουλή με αποτέλεσμα την επιβολή δημοσιονομικής διόρθωσης σε ποσοστό 25%.
Ποια ήταν αυτή η αλλαγή; Στα αρχικά τεύχη το κόστος της ΛΕΑ, αν αυτή προέκυπτε, θα το αναλάμβανε ο Παραχωρησιούχος, στη Σύμβαση το αναλαμβάνει το Δημόσιο.
Από εκεί, εσείς φθάσατε στη Συμφωνία των 169 εκατομμυρίων, για έργα, το κόστος των οποίων, θα μπορούσε να είναι 50 εκατομμύρια ευρώ. Ακόμη όμως και με αυτές τις διαρρυθμίσεις και νομικούς ακροβατισμούς ερωτήματα παραμένουν.
Συνοψίζουμε λοιπόν
1.Ανακοινώσατε, την τρομακτική αύξηση έως και 60% στα διόδια, με συνέπεια για να πάμε στην Θες/κη θα χρειασθούμε 56 €. Ενώ τροποποιήσατε πολλά στις συμβάσεις τα οποία είπα παραπάνω ,αυτό το τηρείτε ευλαβικά.
Όταν οι συμβάσεις προέβλεπαν ότι θα γίνουν αυξήσεις με την προϋπόθεση ότι θα γίνουν οι δρόμοι. Οι εταιρείες όμως εισπράττουν διόδια από το 2008, χωρίς να εκτελούν έργα και τώρα συμφωνήσατε να ισχύσουν όλες οι αυξήσεις που προέβλεπαν οι συμβάσεις, χωρίς όμως να είναι εκτελεσμένα τα έργα.
Είναι εξωφρενικό τώρα που το εισόδημα του λαού με την πολιτική σας έχει μειωθεί στο 50%, να υποχρεώνετε τους πολίτες να πληρώσουν βασιλικά διόδια.
Οδηγείται στις καλένδες το πλήρες ηλεκτρονικό σύστημα των διοδίων και τη συμβατική υποχρεώσει των παραχωρησιουχων να προωθήσουν την τήρηση των Αρχών της Διαλειτουργικοτητας του Διευρωπαϊκού Δικτύου επειδή αυτό εισφέρει λιγότερες εισπράξεις από διόδια.
2. Ενώ σήμερα με τις τροποποιήσεις των συμβάσεων παραχώρησης η χρηματοδοτική συμβολή του δημόσιου με τον Α ή Β τρόπο υπερβαίνει το 55%, συνεπώς οι υφισταμένες ΣΠ μετατρέπονται σε δημόσια έργα, τα κέρδη και η ιδιοκτησία των αυτοκινητοδρόμων παραμένει στους Παραχωρησιούχους που αδικαιολογήτως σταμάτησαν να εκτελούν τα έργα με την ανοχή σας.
3. Με τις τροποποιήσεις απεμπολείτε τη μία και μόνη θετική διάταξη των λεόντειων αυτών συμβάσεων που αφορούσε την υποχρέωση του Παραχωρησιούχου για τη διαρκή χρηματοδότηση του έργου. Με την υπογραφή των αναθεωρημένων συμβάσεων Παραχώρησης κι αν αυτές ψηφισθούν τελικά από τη Βουλή το Δημόσιο θα απεμπολήσει δια παντός αυτό το δικαίωμα χαρίζοντας στους εργολάβους τα πάντα.
Πρόκειται για μέγα σκάνδαλο σε βάρος του Δημοσίου, κι αυτό διότι οι μνημονιακές Κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ενεργοποίησαν τις ρήτρες υπέρ του Δημοσίοιυ, αλλά δίνετε τη δυνατότητα για μελλοντικές διεκδικήσεις σε όλους τους μεγαλοεργολάβους που υλοποιούν έργα.
4. Κι ενώ αυξάνετε τη χρηματοδοτική συμβολή , περικόπτετε το φυσικό αντικείμενο χαρίζοντάς τους 250 και πλέον χλμ (93 χλμ της Κεντρικής Οδού και 168 χλμ το Πάτρα-Πύργος- Τσακώνα).
Τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;
θέλουμε ειλικρινά να υλοποιηθούν τα έργα., τουλάχιστον κάποια έργα.
Δεν θέλουμε όμως να υλοποιηθούν με τόσο επιβαρυντικές για το δημόσιο συμβάσεις,
Για εμάς οι συμβάσεις θα μπορούσαν να επανεκκινήσουν με πολύ λιγότερα χρήματα, όχι με όσα προβλέπονται.
