Επιμέλεια: pinakio.blogspot.gr
Γυρίζει όλες τις γωνιές της Ελλάδας για να γνωρίσει τους λιλιπούτιους αναγνώστες της και να παίξει μαζί τους θεατρικά παιχνίδια
Ο μικρός Γιώργος από την Αλίαρτο ξέσπασε σε κλάματα κατά την διάρκεια του θεατρικού και εκείνη τον αγκάλιασε και έκλαψε μαζί του. Στιγμή δυνατή, στιγμή συγκινιτική
Αν όλοι οι συγγραφείς που απευθύνονται στα παιδιά μας είχαν την αμεσότητα και την αγάπη της Μαριλένας Παππά τότε ο κόσμος που έρχεται να λάβει την σκυτάλη από εμάς θα ήταν πολύ πιο όμορφος και πιο αληθινός
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Πολλές είναι οι φορές που έχω αναρωτηθεί ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος ενός συγγραφέα παιδικών βιβλίων…Και η απορία μου αυτή πηγάζει από το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος με την ιδιότητα του φέρει ευθύνη στην «δόμηση» των χαρακτήρων που θα κληθούν τα επόμενα χρόνια να λάβουν τη ζωή στα χέρια τους.
Οι περισσότεροι από αυτούς γράφουν ένα βιβλίο και στην συνέχεια αναθέτουν στον εκδοτικό τους οίκο μια ή δύο παρουσιάσεις και αυτό ήταν…το περιτύλιγμα πουλήθηκε και οι συγγραφείς αποσύρονται ξανά στα σκοτεινά γραφεία τους για να γράψουν τις επόμενες περιπέτειες τους, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει με τα παιδιά εκεί έξω….
Ωστόσο πριν από λίγο καιρό το «Πινάκιο» είχε φιλοξενήσει μια ανερχόμενη και ταλαντούχα συγγραφέα, η οποία φαίνεται πως διαφέρει πολύ από τους «φθασμένους» συναδέλφους της. Ο λόγος, για την 25χρονη Μαριλένα που παίρνει τη βαλίτσα της και γυρίζει τις γωνιές της χώρας (με δικά της έξοδα τις περισσότερες φορές) και δεν στέκεται απλώς στην παρουσίαση των δύο παιδικών της βιβλίων –τις Φεγγαροκουταλιές και τον Πλανήτη που Χαμογελά- αλλά στήνει διαδραστικές παραστάσεις στις οποίες συμμετέχουν οι λιλιπούτιοι θεατές της.
Η τελευταία της στάση ήταν η Αλίαρτος, όπου και την «αγκάλιασαν» τα παιδιά αλλά και οι γονείς. Εμείς της ζητήσαμε να μας περιγράψει καρέ-καρέ το ταξίδι της.
Αλίαρτος λοιπόν, μια ώρα και κάτι μακριά από την Αθήνα αλλά όμως και εκεί η Πολιτεία έχει επιδείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο αυτό της απάθειας και της αδιαφορίας όπως και άλλοι συγγραφείς παιδικών βιβλίων αγνοούν τις συντεταγμένες του τόπου…Ας ταξιδέψουμε με συνοδοιπόρο τη Μαριλένα Παππά και φυσικά με τις «Φεγγαροκουταλιές» της και τον «Πλανήτη που Χαμογελά έως την Αλίαρτο….Όμως λίγο πριν «ακολουθήσετε» τη Μαριλένα στο ταξίδι της στην Αλίαρτο, οφείλουμε να σημειώσουμε πως κατά την διάρκεια της χθεσινής εκδήλωσης τόσο η ίδια όσο και ο μικρός Γιώργος (θεατής και μάλλον θαυμαστής) ξέσπασαν σε κλάματα λόγω ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης κατά την διάρκεια του θεατρικού. Αν όλοι οι συγγραφείς που απευθύνονται στα παιδιά μας είχαν την αμεσότητα και την αγάπη της Μαριλένας τότε ο κόσμος που έρχεται να λάβει την σκυτάλη από εμάς θα ήταν πολύ πιο όμορφος και πιο αληθινός. Χαρακτηριστικό του γεγονότος αυτού είναι ότι στο τέλος της εκδήλωσης η Μαριλένα Παππά συμβούλευσε τους μικρούς της φίλους πώς να συμπεριφέρονται στον αχανή κόσμο του διαδικτύου, ενώ στους γονείς απηύθυνε συμβουλές για την επίβλεψη των παιδιών τους, όπως αυτές τις έχουν ορίσει οι ειδικοί επιστήμονες του φορέα πρόληψης κατά του ηλεκτρονικού εθισμού ΔΙΑΔΡΑΣΙΣ.
Για να επικοινωνήσετε με τη Μαριλένα Παππά και να έρθει κοντά σας σε όποιο μέρος της Ελλάδας και αν είστε προκειμένου να παρουσιάσει σε εσάς και στα παιδιά σας το διαδραστικό έργο της επί σκηνής δεν έχετε απο το να της στείλετε email στο
Από την θέση 23 στον… «Πλανήτη που χαμογελά»
Της Μαριλένας Παππά
Σάββατο μεσημεράκι, επιβίβαση από τα κτελ Λιοσίων.
Θέση 23. Σ΄αυτήν κάθομαι πάντα.
Έτσι και χθες, άπλωσα στα πόδια μου τον Πλανήτη που χαμογελά και τις Φεγγαροκουταλιές μου και τα χάζεψα για μια στιγμή. Κοίταξα έξω από το παράθυρο το λεωφορείο που προσέγγιζε τον προορισμό μου, τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν και χαμογέλασα.
Αυτή τη φορά το όνειρό μου μ΄είχε οδηγήσει στην Αλίαρτο, Βοιωτίας.
Κι όταν με οδηγεί το όνειρό μου, γνωρίζω πάντοτε υπέροχους ανθρώπους.
Έτσι και χθες.
Η διοργανώτρια και ιδιοκτήτρια του Βιβλιοπωλείου Bookali, κα. Σταυρούλα Τσιώλη με περίμενε στον απέναντι δρόμο. Και μ’ ένα χαμόγελό της σταμάτησε να είναι η κυρία Τσιώλη κι έγινε σκέτο, η Σταυρούλα!
(Είναι τόσο σπουδαίο οι άνθρωποι να σε αφοπλίζουν μ΄ένα ειλικρινές χαμόγελο.)
Με πήγε βόλτα μέχρι το βιβλιοπωλείο της, ώσπου κατέφτασε ο διαμεσολαβητής γι΄αυτήν την εκδήλωση, ο Κώστας! Φιλιά, αγκαλιές και βόλτα στους Κήπους της Αλιάρτου. Μία μεγάλη έκταση με δέντρα, με πράσινο, με γήπεδα για τα παιδιά, με παιδική χαρά και με πολλά σημεία για ξεμονάχιασμα(όπως μου επισήμανε ο Κώστας!!). Ένας μικρός παράδεισος σκέφτηκα, ενώ το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στα χαμηλά σπίτια του χωριού, στα ξύλινα, ξεβαμμένα, ανοιχτά πατζούρια και στα γλαστράκια στις εξώπόρτες. Πόσο διαφορετικό σκηνικό στην Αθήνα της μίας ώρας μακριά…
Αλίαρτος…τόσο όμορφη κι όμως ξεχασμένη…
Προχωρήσαμε προς το Συνεδριακο Κέντρο της Αλιάρτου. Ο χώρος βρισκόταν σε μία γραφική πλακόστρωτη πλατεία, περνούσαμε πέτρινα κτίσματα που στο παρελθόν λειτουργούσαν ως στάβλοι.
Εν έτει 2013 οι ίδιοι χώροι λειτουργούν ως εγκαταλελημένες αποθήκες.
-Μα γιατί δεν αξιοποιούνται, ρώτησα τον Κώστα δείχνοντάς του τα κτήρια;
Κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση και τότε κατάλαβα… Ο φορέας κράτος.
Μπήκα στο χώρο της εκδήλωσης. Όμορφος, προσεγμένος. Διατηρούσε κάτι από την παλιά αρχοντιά του. Ό,τι έπρεπε για να μεταφέρω τη μάχη των δύο μου βιβλίων, σκέφτηκα!!
Ο κόσμος άρχισε να καταφτάνει. Αφήσαμε τις μαμάδες να καθίσουν στο κοινό και παρέα με όλα εκείνα τα υπέροχα, μικρά ανθρωπάκια ανεβήκαμε επί σκηνής!
Οι κομήτες…
Ο θεός Βάρβας, η μάγισσα Κουμάρα, ο Δημητράκης, η Μαριλούκο και όλοι κομήτες του Πλανήτη που χαμογελά πήραν ζωή μέσα από τις ερμηνείες των παιδιών και την αφήγησή μου. Κάθε φορά τα παιδιά με αφήνουν άφωνη με την ικανότητά τους να κατανοούν και να θεωρούν φυσιολογικούς όλους αυτούς τους κόσμους που περιγράφω στα βιβλία μου.
Σειρά είχαν οι Φεγγαροκουταλιές μου! Ο Μάιλο, η Ανεμηλιά, η Νάνα Νανίτα ,η Μπερλίνα κι όλες εκείνες οι φεγγαροκουταλιές χόρτασαν τους θεατές μας!!!
Έπειτα καθίσαμε όλα μαζί τα παιδάκια (μαζί τους κι εγώ βεβαίως-βεβαίως!!) κόψαμε πλανήτες κι αστέρια και φτιάξαμε το δικό μας διάστημα!!
Η μάχη ανάμεσα στα δύο βιβλία έληξε υπέρ των φεγγαροκουταλιών με ένα μικρό προβάδισμα!
Κι έτσι απλά ο πλανήτης μου χαμογέλασε και χθες…
