Οι μάσκες έπεσαν. Οι «σωτήρες» αποκαλύφτηκαν. Σύγχρονοι συνταγματολόγοι του ελληνικού κοινοβουλίου εζήλωσαν τις λειτουργίες του «Συνδέσμου Προστατών του Νόμου» (που συγκρότησε επί Χίτλερ ο Walter Hallsteini), συγκαλύπτοντας με το επιστημονικό τους «κύρος» τη συνταγματική εκτροπή και το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, προκειμένου να περάσουν τα μέτρα του 3ου και πιο επαίσχυντου μνημονίου.
Με κατάλυση των πλέον στοιχειωδών λειτουργιών του σύγχρονου πολιτεύματος, ολοκλήρωσαν την υποδούλωση του ελληνικού λαού, ανέτρεψαν την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και εκχώρησαν την εθνική ανεξαρτησία, στους φεντεραλιστές της ευρωπαϊκής ομοσπονδοποίησης. Με την «υπερψήφιση» από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του 3ου μνημονίου, εδραιώθηκε η απαραίτητη νομική φόρμουλα για την εκχώρηση του εθνικού πλούτου στα χέρια των ξένων τοκογλύφων.
Η λειτουργία του σύγχρονου πολιτεύματος στη χώρα μας, που μόνο κατ’ επίφαση μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατική, συγκαλύπτει την πιο ακραία αυταρχικότητα της νέας τάξης πραγμάτων σε βάρος του ελληνικού κυρίαρχου λαού. Επιβάλει, χωρίς προφάσεις και ενδοιασμούς, τις εξωεθνικές απαιτήσεις των τοκογλύφων. Η άδικη αυτή επιβολή, με νομιμοφανείς προφάσεις και διαδικασίες, αναδεικνύει το σύγχρονο πρόσωπο του πιο ακραίου φασισμού.
Η ανάγκη για συγκάλυψη του νεοφασίζοντος νεοφιλελευθερισμού, επέβαλε την εκκόλαψη και την εμφάνιση του παλιομοδίτικου φασισμού της Χρυσής Αυγής. Να γιατί λοιπόν ο συγκαλυμμένος εθνικισμός του Καρατζαφέρη και του ΛΑ.Ο.Σ., υποσκελίστηκε (αφού πρώτα ενσωματώθηκε) από τον ακραίο που διατυπώνει η Χρυσή Αυγή. Το υποταγμένο πολιτικό σύστημα, για να εφαρμόσει τις επιλογές του νεοφιλελευθερισμού, χρειάζεται την προκάλυψη από ένα σύνηθες φασιστικό κόμμα, για να δράσει ανενόχλητο. Έπρεπε να μετατοπίσει την αντιπαράθεση του με τις δυνάμεις που παραδοσιακά αντιμάχονται τον φασισμό, δίδοντας τους ως «τροφή» έναν πιο εύκολα αναγνωρίσιμο φασισμό, αυτόν, της Χρυσής Αυγής. Επαναφέροντας στο προσκήνιο τη θεωρία της αντιπαράθεσης των άκρων, επιδιώκει να ενδυθεί με το μανδύα της μετριοπαθούς(!) πολιτικής δύναμης.
Ο στόχος είναι διττός. Από τη μια επιδιώκει να αποπροσανατολίσει τις αντιφασιστικές δυνάμεις σε μια ατελέσφορη αντιπαράθεση με τις εξαλλοσύνες της Χρυσής Αυγής. Και από την άλλη να δρα ανενόχλητο εφαρμόζοντας, με κεκαλυμμένο νεοφασίζοντα τρόπο, τα μέτρα που απαιτεί ο νεοφιλελευθερισμός που έχει ενστερνισθεί.
Η μετάλλαξη της Ευρώπης, από μια ένωση κρατών μελλών σε μια ομόσπονδη Ευρωπαϊκή ενότητα, όπου οι λαϊκές κυριαρχίες θα υποκατασταθούν από μια γραφειοκρατία 55.000 υπαλλήλων της Ε.Ε. Όπου οι εθνικές ανεξαρτησίες θα αντικατασταθούν από περιφερειακές διοικητικές οντότητες, χωρίς καμιά εθνολογική αναφορά. Όπου οι πόροι αυτών των διοικητικών οντοτήτων δεν θα ανήκουν πλέον σε έθνη, αλλά μέσα από τις τεχνικές χρεοκοπίας που ήδη εφαρμόζονται, θα μεταβιβασθούν οριστικά σε μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Αυτή λοιπόν η μετάλλαξη, επειδή κινείται στον αντίποδα της φυσικής εξέλιξης, θα πρέπει να επιβληθεί με διαδικασίες που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία και τις λειτουργίες που έχουν οικοδομηθεί τα τελευταία χρόνια. Το μέσο, το μοντέλο, που επιλέχθηκε για να ικανοποιήσει αυτόν τον στόχο, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο νεοφασισμός. Ένας φασισμός, που «αρνείται» τις μεθοδολογίες του παρελθόντος και εφαρμόζει σύγχρονες μεθόδους, όπως αυτές που άρχισαν να επεξεργάζονται τα εντεταλμένα μέλη του «Συνδέσμου Προστατών του Νόμου», προκειμένου να υποστηρίξουν νομικά την κατάσταση που θα διαμορφωνόταν, μετά την επικράτηση των δυνάμεων του άξονα.
Επιπρόσθετα η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, απαιτεί πολιτικούς που συνειδητοποιημένα υπηρετούν (με το αζημίωτο φυσικά), τις επιλογές του. Δεν διστάζουν, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους που τους τίθενται, να ψεύδονται συστηματικά. Να μεταβάλλουν τις θέσεις από μέρα σε μέρα επιδιδόμενοι σε πολιτικές κωλοτούμπες, επιδεικνύοντας πρωτόγονα χαρίσματα. Αδιαφορούν για το κοινωνικό κόστος των επιλογών τους, αφού αυτό που μετράει γι’ αυτούς είναι το αντίτιμο του προσωπικού οφέλους. Αφού υφαρπάξουν, με κάθε μέσο και τρόπο τη λαϊκή δεδηλωμένη, στη συνέχεια εφαρμόζουν εντελώς αντίθετες πολιτικές, στρέφοντας τις δυνάμεις καταστολής κατά των διαμαρτυρόμενων πολιτών.
Συνεπώς η αντιπαράθεση των δημοκρατικών και αντιφασιστικών δυνάμεων θα πρέπει να επικεντρωθεί πρωτίστως, απέναντι στο νεοφασισμό της ελληνόφωνης τρόικας. Ο παλιομοδίτικος φασισμός της Χρυσής Αυγής, μόνο ως δόλωμα θα πρέπει να εκληφθεί, ώστε να τύχει και της ανάλογης αντιμετώπισης.
Χρήστος Παπαδόπουλος
