Μια φορά κι έναν καιρό,ένα μάτσο άνθρωποι, αποφάσισαν να βγάλουν το βράδυ τους σ’ έναν υπέροχο λόφο. Δέντρα φορτωμένα και πράσινα, ξέφωτα κι ανοιχτωσιές, σκιές πυκνές, να τις κόβεις με το μαχαίρι.
Ετοίμασαν λοιπόν την κατασκήνωση τους, πλάι στο δάσος, με τα φύλλα του να δροσίζουν τις μέρες, και τα κλαδιά του να γίνονται φλόγες για τις νύχτες. Το μόνο τους πρόβλημα;… Η σιωπή.
Κι έτσι έντυσαν τα βράδια με ήχους. Κάλεσαν φίλους που κουβάλησαν όργανα, που άδειασαν τα πνευμόνια τους, που φώναξαν στην πλαγιά, να φτάσει η μουσική όσο πιο μακριά γίνεται. Και όταν οι μελωδίες έφτασαν στα αυτιά των κατοίκων της περιοχής, κι εκείνοι ξεκίνησαν να ανηφορίζουν το λόφο με τη σειρά τους. Για να χορέψουν. Να γλεντήσουν. Να ταξιδέψουν.
Να ενωθούν με την παρέα. Κι όταν γύρισαν, φώναξαν τους φίλους τους. Για την επόμενη νύχτα. Κι εκείνοι τους δικούς τους.
Και ο λόφος γέμισε από 2.500 τρελούς που αφιέρωσαν τις νύχτες τους στη μουσική…
Η γιορτή άφησε την πιο γλυκιά αίσθηση στο στόμα. Στα πρόσωπα. Στη μνήμη.
Ήταν απλό. Έπρεπε να ξαναγίνει. Στον ίδιο λόφο. Του Αγίου Αθανασίου. Στη γωνιά της Δυτικής Μακεδονίας. Στο σημείο που ενώνει Κοζάνη, Καστοριά και Φλώρινα. Στο Βαρικό του Αμυνταίου. Με περισσότερες προσκλήσεις για περισσότερους φίλους. Κι έτσι να, το τρίτο Ritmo Natura Festival. Αυτό του 2012 είναι γεγονός.
anapodoi.blogspot.gr
