Το 2004, πολλοί, όχι λίγοι, Έλληνες έλεγαν κανονικά, όχι μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ότι αν ο Σάκης Ρουβάς κατάφερνε κάτι καλύτερο από την 10η θέση στον τελικό της Eurovision στο Αμπντί Ιπεχτσί στην Τουρκία, τότε “η χρονιά θα είχε βαφτεί τελείως γαλανόλευκη”. Δηλαδή, πήραμε το Euro, κάναμε τους “καλύτερους Ολυμπιακούς της ιστορίας” και το μόνο στο οποίο αποτύχαμε τη συγκεκριμένη χρονιά ήταν η Eurovision. Μάλιστα.
Θα μου πεις, από τη μία, ότι η φούσκα του χρέους και της χρεοκοπίας δεν είχε σκάσει ακόμα και ότι τα αρχικά του ΔΝΤ δεν ήταν κάτι που βλέπαμε στον ύπνο μας, εκτός από τους χαρισματικούς λίγους που μπορούσαν να προβλέψουν το μέλλον. Από την άλλη, η Eurovision ήταν στη συνείδηση του Έλληνα (άλλη μια) εθνική υπόθεση. Ευτυχώς, ήδη από πέρυσι και ειδικά φέτος, οι “αρχές” αντιμετωπίζουν τη Eurovision με τον δέοντα τρόπο. Ως έναν ελαφρύ, φολκλόρ, διεθνή μουσικό διαγωνισμό.
Αν η Eurovision ναυαγούσε σε ένα νησί και την έβαζαν να διαλέξει πέντε χώρες για παρέα, η Ελλάδα πιθανότατα θα ήταν η πρώτη της επιλογή. Ότι θα ήταν μέσα στις 5 είναι πιο βέβαιο και από το πειραγμένο μυαλό της Angelina Jolie. Δείξαμε και αποδείξαμε φτιαγμένοι να την πάρουμε στα σοβαρά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Ευρωπαίο. Βάλαμε στοίχημα γι’ αυτό, μοχθήσαμε και το καταφέραμε.
Έρχονται λοιπόν οι Ρώσοι και στέλνουν 5-6 γιαγιάδες ωσάν μπάμπουσκες στο φετινό θεσμό και του δίνουν νόημα. Εμείς ΓΙΑΤΙ δεν μπορέσαμε ποτέ να κάνουμε πλάκα με τη Eurovision; Φημιζόμαστε για το χιούμορ μας. Αλλά ένα-ένα τα βήματα. Ας σταματήσουμε αρχικά να αγχωνόμαστε για το θεσμό και το χιούμορ έπεται, δεν βιαζόμαστε.
Ενόψει του ελληνικού τελικού (Δευτέρα 12/3, ΕΤ1, 21.00) για την ανάδειξη του “εκλεκτού” τραγουδιού που θα ταξιδέψει στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν -μια πόλη που μέχρι σήμερα γνώριζαν μόνο οι μύστες του γυναικείου βόλεϊ, χάρη στην εξαιρετική Azerrail Baku-, η κατάσταση όπως την αντιλαμβάνεται ένας ψύχραιμος παρατηρητής που δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά το θεσμό, είναι η εξής:
4 τραγούδια 4 διαφορετικών κόσμων. Το συμπαθές “Killer Bee” του Χρήστου Δάντη που ερμηνεύουν οι Cassiopeia. Η συμπαθέστατη Ελευθερία Ελευθερίου που ερμηνεύει το “Aphrodisiac”. Το “Baby I’m Yours” της Ντόρας Κατσικογιάννη που καλύτερα να μην γράψω πώς μου φαίνεται για να μην κατηγορηθώ για κατευθυνόμενο σχόλιο και το “No Parking” των όσο-εμφανισιακά-περίεργων-πρέπει-για-Eurovision Velvet Fire, το οποίο στα ρεφρέν είναι σχεδόν ίδιο με το “Baby I’m Yours” και στα κουπλέ μοιάζει με το “Δικός Σου Για Πάντα” του Μιχάλη Ρακιντζή. Αυτό έχουμε φέτος για τη Eurovision.
Βέβαια, έγκλειστος ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο στο σπίτι λόγω εξωγενών παραγόντων, “καταγγέλλω” ότι στα promo κλιπάκια της ΕΡΤ είδα μόνο τα τραγούδια της Ελευθερίας και της Ντόρας (που φημολογείται ότι βρίσκονται και σε κόντρα). Έτυχε; Μπορεί. Αλλά, όπως και να ‘χει, όσοι ασχολούνται σθεναρά (ακόμη και φέτος) με το διαγωνισμό, μιλάνε μόνο για αυτές τις δύο και τα τραγούδια τους, οπότε κάτι παραπάνω θα ξέρουν.
Στο θέμα μας, όμως. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ χλιαρά (φάνηκε ήδη από πέρυσι με την “διακριτική” παρουσία του Λούκα με τον Stereo Mike) το συγκεκριμένο θεσμό που έχει πιστωθεί με εκατοντάδες ώρες τηλεοπτικού χρόνου. Το θεσμό που ένας Θεός (και όσοι χειρίζονται το δημόσιο χρήμα) ξέρει πόσο έχει κοστίσει στη χώρα και πόσο στον εγκέφαλό μας που καιγόταν (συνήθως και με τη δική μας συναίνεση για να είμαστε ειλικρινείς) από καθημερινά ρεπορτάζ για ΜΗΝΕΣ με το “πού έφαγε ο Σάκης στο Κουόπιο της Φινλανδίας που ταξίδεψε για να προωθήσει το ‘Shake It'” ή με το “τι είπε στην Έλενα Παπαρίζου ο τρίτος της ξάδερφος, λεπτά πριν τον τελικό και την πρωτιά στην Ουκρανία”.
Το 2012, την επαύριο του τελικού στο Μπακού (αν φυσικά περάσουμε στον τελικό), φαίνεται (τώρα, στις 12 Μαρτίου που γράφεται αυτό το άρθρο) πως δεν θα υπάρχουν θλιμμένες φάτσες στα πρωινά, δεν θα αναλωθούμε σε (εκτενείς τουλάχιστον) αναλύσεις για τις κλασικές συμμαχίες στον τρόπο που ψηφίζουν οι Βορειοευρωπαίοι μπλα μπλα μπλα. Ειλικρινά, ένας αγώνας κέρλινγκ είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση όχι από τη Eurovision καθεαυτή, αλλά από όλα αυτά τα τετριμμένα που ακούγονται σχετικά. Κάθε χρόνο. Απλά φέτος, ήδη από τις ταπεινές πιθανές ελληνικές συμμετοχές και από τον ελάχιστο ντόρο που έχει γίνει, μπορούμε να αισιοδοξούμε για την κατά τ’ άλλα, αυτονόητη… ησυχία.
Όχι άλλοι εφιάλτες με την Κατερίνα Σουλιώτη, τη δαιμόνια ρεπόρτερ του STAR, να τρέχει πίσω από τον Σάκη και να πλακώνεται με ξένους σεκιουριτάδες για καλύτερη πρόσβαση στα τεκταινόμενα. Όχι, δεν το θέλει ούτε ο Θεός (της Eurovision) αυτό. Νομίζω ούτε η ίδια η Κατερίνα.
Άλλωστε, δεν είναι κακό να βγαίνεις 15ος στη Eurovision. Σημαίνει ότι κάνεις κάτι σωστά. Ή έστω ότι δεν έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να σπάσεις το ρεκόρ συγκέντρωσης 12αριών (douze points). Ρωτήστε και τον Μιχάλη Ρακιντζή που βγήκε 17ος με το S.A.G.A.P.O, αλλά το διασκέδασε μια χαρά. Ας μείνουμε λοιπόν στη διασκέδαση με το θεσμό. Έτσι για αλλαγή. Τι λέτε;
cosmo.gr
