Μετά τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού, το στράγγισμα κάθε νοικοκυριού και κάθε επιχείρησης και την προς ώρας εξασφάλιση χρόνου και χρήματος για την εξυπηρέτηση του τεράστιου δημοσίου χρέους της χώρας μας , ασχολούνται και πάλι με την προσωπική τους πολιτική επιβίωση, ιδρύοντας κόμματα – οχήματα εισχώρησης στο Κοινοβούλιο ή οργανώνοντας την θέση τους δίπλα στον Αρχηγό της επόμενης μέρας, αδιαφορώντας και μη αισχυνόμενοι για τις συνέπειες των πολιτικών τους .
Η επάρατη διετία 2009-2011 της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου θα μείνει στην ιστορία, σαν η μαύρη διετία της Ελληνικής Δημοκρατίας που ενώ αφαίμαξαν πλήρως τον ελληνικό λαό , λόγω αγκυλώσεων και εξαρτήσεων δεν απήλλαξαν την Εθνική οικονομία από κανένα από τα βάρη που οι ίδιοι δημιούργησαν με το πελατειακό τους σύστημα εξουσίας και την κρατικίστικη αντίληψη που συνειδητά διαπέρασαν στο μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Οχι μόνον δεν περιώρισαν την σπατάλη, όχι μόνον αδράνησαν στην είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών μεγαλοφειλετών, όχι απλά δεν έκαναν καμμία ουσιώδη μεταρρύθμιση και τομή, αλλά :
Εξακολουθούν να καταβάλουν εκατομμύρια μηνιαίως σε μισθώματα για την στέγαση απίθανων και άχρηστων δημοσίων υπηρεσιών , όταν δημόσια κτίρια ή διαχείρισης του δημοσίου, παραμένουν ανεκμετάλλευτα και ρημάζουν μέσα στο κέντρο των Αθηνών. Για να βρεθούν 325 εκατομμύρια περικόπηκαν για μία ακόμη φορά συντάξεις. Εάν στοιχειωδώς είχαν δουλέψει στην κατεύθυνση της αξιοποίησης της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου μέσα στην διετία (διότι αυτά δεν γίνονται σε δύο μήνες) η τρύπα των 325 εκατομμυρίων ευρώ (δειγματοληπτικά) δεν θα υπήρχε την ώρα των κρίσιμων διαπραγματεύσεων.
Ακόμη επιβάρυναν την ελληνική οικονομία καθώς μέσα στην διετία Οκτ. 2009 – Οκτ. 2011 δημιούργησαν 41 θέσεις (νέες) γενικών και ειδικών γραμματέων, νομικά πρόσωπα και αυτοτελείς υπηρεσίες.
Απήτησαν όλοι από μία υπουργική ή υφυπουργική καρέκλα προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας που κυοφορούνταν επί μέρες αλλά δεν σχηματιζόταν μέχρι να βολευτεί και ο τελευταίος πασόκ υπουργός. Ετσι φθάσαμε στην Ελλάδα της κρίσης να μας χλευάζουν όλοι γιατί συντηρούμε κυβέρνηση 50 υπουργών και υφυπουργών που ο καθένας τους έσπευσε να προσλάβει και από μία αυλή συμβούλων και παρατρεχάμενων .
Το 2010 (έτος απόλυτης κρίσης ) δαπανήθηκαν τριπλάσια κονδύλια για απόρρητες δαπάνες του υπουργείου Εξωτερικών δηλαδή 36 εκατομμύρια ευρώ, έναντι 18 που προέβλεπε ο προϋπολογισμός.
Οι Εφορίες στερούνται – λόγω των συνταξιοδοτήσεων – προσωπικού και αδυνατούν να επιτελέσουν το βαρύ έργο τους , αλλά οι περίφημες και πολύ διαφημισμένες μετατάξεις δεν λειτούργησαν ποτέ ή όπου λειτούργησαν εξασφαλίζουν αργομισθία , καθώς μόνον σε παραγωγικές υπηρεσίες του Δημοσίου δεν έγιναν.
Πληροφορηθήκαμε επίσης όλοι ότι επιτέλους η κρατική τηλεόραση είναι κερδοφόρα. ΟΚ ! πολύ ωραία ! Τότε γιατί συνεχίζει να την πληρώνει ο ελληνικός λαός μέσω της ΔΕΗ, είτε θέλει, είτε όχι να απολαύει των υπηρεσιών της;
Εάν όντως είναι κερδοφόρα να συντηρείται και να λειτουργεί από τα κέρδη της και όχι σε βάρος του ελληνικού λαού.
Τελευταία διορίσθηκαν νέοι υπάλληλοι στις κτηματικές υπηρεσίες του Δημοσίου , που όμως αναγγέλθηκε ότι είναι υπό κατάργηση!
Και ενώ ο παραλογισμός συνεχίζεται ιδρύουν και νέα κόμματα για να επιβιώσουν και πάλι πολιτικά ως πρόσωπα και μόνον , γιατί αυτό και μόνον τους ενδιαφέρει, ενώ ταπείνωσαν την χώρα και τους πολίτες έναν έναν ξεχωριστά.
Η λύση στην Ελλάδα θα έλθει από όλους μας, όταν επιβάλουμε εμείς οι ίδιοι την αλλαγή νοοτροπίας, την αλλαγή πολιτικής .
Εάν ανεχθούμε και πάλι την πολιτική επιβίωση των ίδιων καλοθρεμμένων από το Ελληνικό Δημόσιο και σε βάρος του απλού ´Ελληνα, παιδιών της μεταπολίτευσης που κοντά σαράντα χρόνια (άντε 37 – 38) είναι οι ίδιοι εναλλασσόμενοι , κατά περίπτωση βουλευτές, ευρωβουλευτές , υπουργοί, υφυπουργοί, κοινοτικοί επίτροποι, δήμαρχοι, περιφερειάρχες , νομάρχες, γενικοί και ειδικοί γραμματείς , πρόεδροι οργανισμών κ.λ.π.
Εάν δεν απαλλαγούμε από όλα αυτά τα κρατικοδίαιτα βαρίδια της ελληνικής πολιτικής σκηνής που εκτός των αποζημιώσεων για τις πολιτικές τους θέσεις εισέπρατταν μέχρι πριν δύο χρόνια και ένα επιπλέον δημόσιο μισθό ή σύνταξη, ενώ η χώρα μας έμπαινε στο Δ.Ν.Τ.
Εάν θέλουν να συνεχίσουν να πολιτεύονται ας δείξουν την καλή τους πρόθεση επιστρέφοντας π.χ. τα αχρεωστήτως καταβληθέντα .
Εάν λοιπόν συντηρηθεί το ίδιο σύστημα με μικρές και επουσιώδεις αλλαγές θα έχουμε απλά αποδείξει ως χώρα ότι είμαστε καλοί στο να καταγγέλουμε , να διαμαρτυρόμαστε, αλλά δεν διορθωνόμαστε ποτέ.
Οι εκλογές που έρχονται είναι οι ποιο κρίσιμες της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, καθώς εάν λειτουργήσουν απλά ως εκτόνωση της απόλυτα δικαιολογημένης οργής, τα νοσηρά φαινόμενα του πολιτικού μας βίου, δυστυχώς θα συνεχιστούν.
Της Αννας Νανοπούλου
