Η τελευταία εμπλοκή, που προέκυψε με την ενέργεια του fund Vega να προσβάλλει την ουσία του PSI, ούτε αιφνίδια ήταν ούτε εκτός προγράμματος. Όπως σημείωνε καλά ενημερωμένη πηγή του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) σε μία εξαιρετικά χρονοβόρα, επίπονη και σύνθετη διαδικασία όπου συμμετέχουν μερικές δεκάδες διαχειριστές-χαρτοφυλάκια λογικό είναι να κάνουν πίσω ορισμένοι εξ’ αυτών. Άλλωστε, επί της ουσίας η μία πλευρά (οι δανειστές, η Αθήνα) ζητά από την άλλη (δανειστές, ομολογιούχους κ.λ.π) να διαπραγματευτεί τους όρους, που θα… χάσει μέρος των θέσεων της.
Έτσι, εκτός από το ισπανικό hedge fund, οι αρμόδιοι περιμένουν και άλλα funds να κάνουν πίσω. Είναι κοινό μυστικό στην επενδυτική κοινότητα, πως πολλά από τα χαρτοφυλάκια (κυρίως από τον χώρο των hedge funds) έχουν αντασφαλιστικά συμφέροντα. Πρακτικά έχουν λάβει ήδη θέσεις στην αγορά των CDS (ασφαλίστρων κινδύνου) ποντάροντας στο ενδεχόμενο βίαιης πτώχευσης της Ελλάδας, ενώ παράλληλα βρέθηκαν κοντά στο να συμμετάσχουν στο PSI. Δεδομένου, ότι στις αγορές ένα «κούρεμα» μεγαλύτερο του 50% θα μπορούσε να θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός- άρα να πληρώσει όσους ποντάρουν σε CDS– ούτε η ενέργεια του ισπανικού Vega, ούτε όποιου άλλου χαρτοφυλακίου θα πρέπει να ξαφνιάζει. Αυτά για να μην μπερδευόμαστε.
Το PSI προχωρά λοιπόν, πρόκειται μην ξεχνάμε για κάτι… παντελώς καινούργιο και εφαρμόζεται μόνο για την διαχείριση του ελληνικού προβλήματος (όπως κατ ‘επανάληψη έχουν σημειώσει η Αγκ. Μέρκελ και ο Β. Σόιμπλε) και σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις στα τέλη Ιανουαρίου θα μπορεί η ελληνική πλευρά να παρουσιάσει τους τελικούς όρους της διαπραγμάτευσης.
Μέχρις εδώ καλά, με όλα τα παραπάνω να εξηγούν την κυκλοθυμική συμπεριφορά του υπουργού Οικονομικών, ο οποίος τη μία μέρα εμφανίζεται αισιόδοξος και την επομένη κατηφής. Πρόκειται για μακρά, σύνθετη και ψυχοφθόρα διαδικασία για όσους εμπλέκονται άμεσα. Αυτά αφορούν τους εμπλεκόμενους, τα διαδικαστικά και την χώρα μας. Παρόλα αυτά, στην επιτυχή υλοποίηση του PSI ελλοχεύει ο κίνδυνος εγκλωβισμού της Ελλάδας στις «δαγκάνες» του Βρετανικού Δικαίου.
Πρόκειται για έναν ουσιαστικότατο κίνδυνο, που σύμφωνα με την εκτίμηση έγκυρων αναλυτών, μπορεί να δέσει χειροπόδαρα την χώρα για τις επόμενες γενιές. Και προκαλεί την εύλογη έκπληξη μας, η αποσιώπηση του κινδύνου υποθήκευσης του μέλλοντος των υποδομών, του πλούτου της Ελλάδας.
Πρακτικά μέσω του Βρετανικού Δικαίου «το Δημόσιο απεμπολεί ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να προχωρήσει σε μονομερή τροποποίηση των όρων έκδοσής τους. Απομακρύνεται ΜΕΝ για τους επενδυτές να προχωρήσει η ελληνική πλευρά στο μέλλον σε μία νέα αναδιάρθρωση του χρέους. Προστατεύονται επί της ουσίας οι δανειστές. Ταυτοχρόνως οι τράπεζες και όσοι ανταλλάξουν τα υφιστάμενα ομόλογα τους με τα νέα (εκτός από τους ιδιώτες, που έχουν εξαιρεθεί) θα απολαμβάνουν διπλής προστασίας». Όμως η προστασία των δανειστών αφήνει επί της ουσίας απροστάτευτη την χώρα σύμφωνα με τα όσα ρητώς θα διέπονται από τις διατάξεις του Βρετανικού Δικαίου.
Joffrey Postman
