Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθεί ο πνευματικός κόσμος και οι άνθρωποι της Τέχνης, τις τρέχουσες πολιτικές… και οικονομικές εξελίξεις και σχολιάζουν τα όσα συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Παρά την γκρίνια των τελευταίων χρόνων ότι «η πνευματική ηγεσία» του τόπου είναι απούσα από τα…δύσκολα, οι γνώμες και τα σχόλια που ακολουθούν αποδεικνύουν ότι και οι πνευματικοί άνθρωποι προτάσουν την εθνική ενότητα και σύμπνοια και στην πλειοψηφία τους δηλώνουν ικανοποιημένοι από την ανακοίνωση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Εμμανουήλ Κριαράς (Ετών 105! – ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ):
«Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά και κυρίως – οικονομικά αδιέξοδα. Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου. Φταίμε κι εμείς. Λειτουργήσαμε όλοι -κυβέρνηση και πολίτες κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο. Βολευόμασταν – στην καλύτερη περίπτωση – στο καθεστώς της υποκρισίας, της κλεψιάς , της απάτης. Όταν παίρνει κανείς δανεικά είτε είναι κράτος είτε πολίτης πρέπει να είναι οσα μπορεί να επιστρέψει… Όχι περισσότερα. Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα. Βέβαια ο φασισμός μπορεί να έχει σήμερα άλλο πρόσωπο.
Μέσα στο αστικό καθεστώς που ζούμε – όλοι γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνον της Ελλάδας- η λύση – εγώ θα επιμένω πάντα σ΄αυτό- είναι ένας σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Παγκοσμίως. Αυτή είναι η λύτρωση του κόσμου. Η Αριστερά όμως στην Ελλάδα δεν βλέπω ότι έχει δυνατότητες. Η πρόταση του δημοψηφίσματος δεν ήταν η καλύτερη λύση , Θύμωσα όταν άκουσα ότι αυτό αποφάσισε ο πρωθυπουργός. Φοβάμαι ότι στις εκλογές θα επικρατήσει ο Σαμαράς. Δεν του έχω εμπιστοσύνη όμως. Είναι βαθύτατα συντηρητικός…»
Αλέκος Φασιανός(ζωγράφος):
Μετά από την θύελλα έρχεται γαλήνη. Φαίνεται ότι τα λάθη οδήγησαν σε ομαλοποίηση. Οι πολιτικοί χρειάζεται να αναλογισθούν με ποιον τρόπο θα σώσουν την πατρίδα.Πρέπει να σκέφτονται πρώτα την πατρίδα και όχι το κόμμα τους. Η δυσαρέσκεια της κοινωνίας προς τους πολιτικούς κορυφώθηκε την 28η Οκτωβρίου, σαν μια θρυαλλίδα φωτιάς. Και στη συνέχεια με το δημοψήφισμα. Παρόλο που ο λαός επιθυμεί να παραμείνει στη Ευρωπαϊκη κοινότητα.Όλο αυτόν τον καιρό μοίραζαν ενοχές στον απλό πολίτη, σταματώντας την δημιουργική του ικανότητα για μια οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας .
Νίκος Κούνδουρος(σκηνοθέτης):
«Οι τελευταίοι μήνες και όσα διαδραματίζονται φαίνεται ότι δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα. Αφορούν και την Ευρώπη και έναν κόσμο ολόκληρο. Απλώς η Ελλάδα είναι πιο μικρή, όλα γίνονται πιο φανερά και βρέθηκε στο επίκεντρο. ‘Εχω ζήσει χρόνια στην Γαλλία. Οι Γάλλοι συμπαθούν τους Ελληνες πολύ περισότερο απ΄ό,τι οι Γερμανοί που μισούν τους Ελληνες, χάρη στην κυρία Μέρκελ. Τις τελευταίες ημέρες είμαστε κολλημένοι στις τηλεοράσεις. Παρακολουθώ τα ξένα κανάλια που λένε ότι «πήρε τέλος η δυναστεία Παπανδρέου».
Ακόμα δεν έχουν ανακοινωθεί τα ονόματα της κυβέρνησης μετασχηματισμού. ‘Εχουν όμως σημασία τα ονόματα. Ποιοι θα αναλάβουν τα ηνία στην δύστυχη Ελλάδα. Ποιοί θα είναι; Κατά την γνώμη μου, οι τεχνοκράτες δεν γνωρίζουν από πολιτική. Οι δε πολιτικοί ακόμα χειρότερα. Πρέπει το σκάφος που βουλιάζει να το αναλάβουν άξια χέρια για να βάλουν αυτό το ταλαίπωρο καράβι σε ήσυχα νερά».
Γιώργος Μανιώτης(ηθοποιός):
«Ξημερώνει ένα φως που όλα τα ασπρίζει και τα κάνει ίδια. Επιτέλους βλέπουμε το πρόσωπο της Μέδουσας. Οι παλιοί μικροεγωισμοί δεν έχουν πια θέση μέσα σε αυτό το σκληρό φως, μόνο η εθνική σύμπνοια μπορεί να μας σώσει. Με την εθνική σύμπνοια μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να χαρτογραφήσουμε το καινούργιο τοπίο. Οι παλιοί ιδεολογικοί μηχανισμοί αντιθέσεων αχρηστεύονται. Βλέπω αυτή την εξέλιξη θετικά, μόνο με την εθνική σύμπνοια μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πράγματα σήμερα».
Φωτεινή Τσαλίκογλου(καθηγήτρια ψυχολογίας και συγγραφέας):
«Νιώθω ότι παίχτηκε στον τζόγο η ύπαρξή μας. Έχω την αίσθηση ότι είμαστε σε ένα ακροβατικό τεντωμένο σχοινί, στον αέρα, χωρίς δίχτυ ασφαλείας από κάτω.
Σε εκπαιδεύουν σε μια ακραία συνθήκη ζωής. Το διακύβευμα είναι η ίδια μας η ζωή, τα παιδιά μας. Η κατάσταση δημιουργεί μια οργισμένη θλίψη και ταυτόχρονα ο μέσος έλληνας ζει σε μια αιμοραγία εμπιστοσύνης αλλά από σήμερα και με μια λαχτάρα να πιστέψει αυτούς που διαμορφώνουν την τύχη του. Και το ερώτημα που τίθεται είναι ποιοι είναι αυτοί που διαχειρίζονται την ύπαρξη του; Είναι μέσα; είναι έξω; είναι οι αγορές; Το κακό δεν είναι εντοπίσιμο και γι αυτό η αγωνία εντάσσεται».
Γιώργος Σκαμπαρδώνης( δημοσιογράφος – συγγραφέας):
«Οσοι αμφισβητούσαν τη συνέχεια του ελληνισμού στους αιώνες τώρα ας σωπάσουν. Ο διχασμός ως αγαπημένο μας άθλημα συνεχίζεται με την ίδια ένταση από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου. Και μονοιάζουμε για λίγο προσχηματικά και μόνο δι επιβολής, που τώρα ήρθε έξωθεν. Αν δεν ξεπεράσουμε αυτό το χόμπυ του αλληλοσπαραγμού δεν θα κάνουμε χαϊρι. Δείτε και την Αριστερά που κάνει κριτική κι αυτή χωρισμένη σε μπακλαβαδοκόμματα, δοξάζει το αθάνατο αρχαίο πνεύμα. Κάθε Έλλην και βασίλειο. Αν μας άφηναν θα επιστρέφαμε ευχαρίστως στις πόλεις -κράτη».
Δημήτρης Πιατάς( ηθοποιός):
«Τα γεγονότα που συμβαίνουν αυτήν την εβδομάδα μου θυμίζουν την έννοια του προσκόπου που πρέπει κάθε μέρα να κάνει μία καλή πράξη, δηλαδή να περνάει την γιαγιά απέναντι από τον δρόμο ακόμα και όταν αυτή δεν θέλει. Έχω μία τέτοια αίσθηση, μίας συναίνεσης “προσκοπικής” και όχι ουσιαστικής.
Δεν είναι η συναίνεση που ζητάει πιστεύω ο μέσος Έλληνας, με την έννοια της σύμπνοιας και τουλάχιστον ενωμένοι να πορευτούμε και να τα βρούμε. Θεωρώ ότι η συναίνεση έτσι όπως διαμορφώνεται έχει την έννοια του προσκοπισμού και μιας παλιάς εποχής , της καλής πράξης που πρέπει να γίνεται μια φορά την ημέρα. Ο ελληνικός λαός δεν ζητά “προσκοπική” συναίνεση αλλά ουσιαστική, αυτοκριτική, αρκετή σεμνότητα και σύμπνοια. Αυτήν τη στιγμή διεκδικεί τη σύμπνοια, ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι και όχι διαιρημένοι».
‘Ολγα Μαλέα (σκηνοθέτης):
Με εντυπωσίασε θετικά η στάση των γυναικών του ΠΑΣΟΚ. Χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους που να κοιτάνε το κοινό καλό παρά τον εαυτό τους, την οικογένεια τους ή το κόμμα τους. Λυπάμαι που το λέω αλλά αυτή την εντύπωση μου έχουν δώσει. Είμαι και εγώ μαζί με τους χιλιάδες Έλληνες που πιστεύουν ότι πρόκειται για μια κοκορομαχία μεταξύ του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά. Βάζουν το “Εγώ” τους πάνω απο αυτό που απαιτούν οι περιστάσεις και λόγω ίσως μιας προωπικής κόντρας αρνιούνται να συνεργαστούν. Οι μόνες που εξέφρασαν τη φωνή της λογικής ήταν οι γυναίκες και πιστεύω πως θα έπρεπε να αναλάβει μια γυναίκα. Χρειαζόμαστε το “Κόμμα του νοικοκυρέματος”.
Αιμιλία Υψηλάντη (ηθοποιός):
«Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι έχουμε χάσει χρόνο, χρήματα με ευθύνη των πολιτικών βέβαια και κυρίως της κυβέρνησης και συγχρόνως ανασταστώσαμε έναν λαό τρομοκρατώντας τον συνέχεια, βάζοντάς του απαράδεχτα διλήμματα για να φτάσουμε σήμερα, μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια δύο χρόνων -που δεν την αξίζει ο λαός μας -σε μία κάπως λογική κατάληξη.
Παρόλα αυτά δεν συμφωνώ με την τελική λύση που δόθηκε γιατί πιστεύω πραγματικά, πως έπρεπε να πάμε σε εκλογές. Η άποψη μου είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να εκφράζεται ο λαός, γιατί αυτό θα πει δημοκρατία. Την έχουμε βιάσει την δημοκρατία, ειδικά τα τελευταία χρόνια κατάφορα, για μία λογική κάπως κατάληξη την οποία θα μπορούσαμε να την είχαμε εδώ και δύο χρόνια. Στο μεταξύ έχουν χαθεί δυνάμεις, χρήματα και κυρίως η εμπιστοσύνη του λαού προς τους πολιτικούς. Στην πολιτική -όπως σε κάθε σχέση κοινωνική- το πιο βασικό πράγμα είναι η εμπιστοσύνη, αυτή η εμπιστοσύνη έχει διαρραγεί και δεν μπορεί εύκολα να επανέλθει με κανένα σχήμα, κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ή οτιδήποτε άλλο. Θέλει πάρα πολλή δουλειά και η ζημιά είναι πάρα πολύ μεγάλη. Σε αυτό ευθύνεται πρωτίστως ο πρωθυπουργός και το κόμμα, το οποίο κυβερνά. Δεν ευθύνεται καμία αντιπολίτευση. Η αντιπολίτευση κρίνεται για το καθήκον της να αντιπολιτεύεται και όχι να συμπολιτεύεται, γιατί σε αυτόν τον τόπο, έχουμε χάσει την έννοια των πραγμάτων στην πολιτική. Η πλειοψηφία η κοινοβουλευτική υπέκυπτε πάντα στους εκβιασμούς του πρωθυπουργού. Αυτή δεν είναι σωστή στάση πολιτικών οι οποίοι λειτουργούν κατά συνείδηση. Γιατί οι βουλευτές πρέπει να λειτουργούν κατά συνείδηση. Προσωπικά, είμαι με τις δυνάμεις που θέλουν εκλογές σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές».
Κώστας Γεωργουσόπουλος (κριτικός Θεάτρου):
«Αν υπάρχει θεός και ο λεγόμενος θεός της Ελλάδος όπως λέγανε παλιά, να βάλει το χέρι του. Κάθε βήμα, ένα μέτρο πριν από το γκρεμό είναι ένα θετικό βήμα, δεν υπάρχει αμφιβολία, αρκεί να είναι ένα βήμα προς τα πίσω, χωρίς να θέλω να χρεώσω σε κανέναν κάτι. Μόνοι τους το χρεώνονται . Αρκεί να μην είναι ένα βήμα προς τα πίσω για να πάρουμε φόρα για το γκρεμό.
Πάντως είναι ένα θετικό βήμα δεν υπάρχει αμφιβολία».
Γιάννης Μεντζικώφ (σκηνογράφος):
«Νιώθω πολύ άσχημα για τη χώρα μου. Το τελευταίο διάστημα που βρισκόμουν στο εξωτερικό έβλεπα όλη αυτή τη δυσαρέσκεια προς την Ελλάδα. Ελπίζω τα πράγματα να βελτιωθούν, δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο. Πιστεύω πως θα σταθούμε στο ύψος μας και θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, έχει γίνει και στο παρελθόν, το έχει δείξει η ιστορία της χώρας μας».
