Το ποδόσφαιρο μας είναι άθλιο. Δεν έχουμε καμιά παιδεία, καμία συναίσθηση του «ευ αγωνίζεσθε». Υπάρχει μόνο η νίκη και πέραν τούτου μηδέν.
Μπράβο στα παλικάρια της Λευκοπηγής. Μπράβο στους άντρακλες που αντιμετώπιζαν 16 χρονών παιδιά και από το πρώτο λεπτό τους έβριζαν με ακατονόμαστες εκφράσεις. Μπράβο που σε κάθε φάση τους χτυπούσαν, ζητώντας και τα… ρέστα από τα αμούστακα παιδιά. Μπράβο και στον διαιτητή της αναμέτρησης, τον ανεκδιήγητο κ. Φτάκα, που έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να γίνει ένας αγώνας Γ’ κατηγορίας, ροντέο.
Την Κυριακή, στις 16/10/2011, στο γήπεδο της Λευκοπηγής, η τοπική ομάδα υποδέχθηκε την ομάδα των Δαναών. Οι φιλοξενούμενοι έχουν στη βασική ενδεκάδα τέσσερις παίκτες που είναι 16 ετών.
Κάνουν το λάθος να προηγηθούν με 2-0. Και το ματς παίρνει φωτιά από το 30ο λεπτό του αγώνα. Κλωτσιές επί κλωτσιών και αγκωνιές επιστρατεύονται για να στρέψουν το παιχνίδι σε άλλη κατεύθυνση.
Μια διπλή κλωτσιά στο στομάχι ενός παιδιού, εκτός φάσης, ενός… μάγκα αμυντικού περνά ατιμώρητη από τον ρέφερι του αγώνα και όπως είναι φυσικό εκεί χαθήκαν όλα. Όχι το αποτέλεσμα, αυτό χάθηκε σήμερα, θα έρθει αύριο. Χάθηκε, όμως, η έννοια της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης για την οποία προπονητές, παίκτες και διοίκηση προσπαθούν να πρεσβεύσουν με την παράταξη ενός συνόλου που θ’ αποτελείτε από νεαρά παιδιά.
Η ομάδα των Δαναών είναι η επιτομή μιας ποδοσφαιρικής πυραμίδας που έχει τη βάση της στην ομότιτλη σχολή ποδοσφαίρου, η οποία έχει περίπου 70 παιδιά ηλικίας από 5 έως 16 ετών. Το γεγονός πως μια μέρα το… όραμα των διοικούντων για μια αμιγώς 16χρονη ομάδα που θα παίζει στο «πολιτισμένο» πρωτάθλημα της Β’ κατηγορίας – μετά τα χθεσινά συμβάντα – φέρνει ανατριχίλα. Γιατί όταν η αντίπαλη ομάδα αποτελούμενη από έντεκα παλικαράδες των τριάντα και άνω δεν πρέπει να χάσει, τότε πως αυτά τα παιδιά θα προστατεύονται από τους λεονταρισμούς και τις απειλές τους; Γιατί η περίπτωση να «απαντήσουν» δεν υπάρχει, είτε και λόγω ιδεολογίας, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορούν να αντιπαρέλθουν στη δύναμη, μ’ έναν 15 χρόνια μεγαλύτερο τους. Η μόνη ελπίδα των νεαρών παικτών, ο σωστός πειθαρχικός έλεγχος από τον εκάστοτε διαιτητή, τουλάχιστον στον προαναφερόμενο αγώνα της Κυριακής, έπεσε στο κενό. Ο διαιτητής… αγρόν ηγόραζε, εκεί στην πλαγιά.
Ειλικρινά, μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι πώς να πείσεις έναν γονιό να εμπιστευθεί το παιδί του στον ποδοσφαιρικό αθλητισμό, όταν βλέπει πως η αντίπαλη ομάδα θα το αντιμετωπίσει σαν ένα σακί… πατάτες, χωρίς κανένα σεβασμό στο νεαρό της ηλικίας; Πως θα πείσεις το παιδί να συνεχίσει να αγωνίζεται και να απολαμβάνει τα οφέλη του να είσαι μέλος μιας αξιοπρεπούς ομάδας, όταν φεύγει με μελανιασμένα πόδια από το γήπεδο; Είναι τόσο δύσκολο σε ανθρώπους, που οι περισσότεροι φανταζόμαστε έχουν νεαρά παιδιά στο σπίτι, να καταλάβουν ότι όταν απέναντι μας έχουμε την… επόμενη γενιά οφείλουμε να δείχνουμε περισσότερη αξιοπρέπεια και σεβασμό; Είναι τόσο ανόητο να περιμένεις από άμυαλους ανθρώπους το αυτονόητο;
