Είναι νέος, είναι ωραίος και τα τραγούδια του είναι τόσο σημαντικά όσο και τα πρωτότυπα κείμενα του αρχαίου (συνονόματου) τραγωδού. Γνωρίστε τον Ευριπίδη Σαμπάτη και την σπουδαία μπάντα του Evripidis and his Tragedies.
Αν οι θεματοφύλακες της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας αναγκάζονταν να συνεργαστούν με τους εκπροσώπους της αυθεντικής φιλσπεκτορικής (σ.σ το επίθετο είναι ένας νεολογισμός που εμπνέεται από τον διάσημο μουσικό παραγωγό Phil Spector) ποπ των 60s και έπρεπε να διαλέξουν έναν καλλιτέχνη για να γίνει θιασώτης του νέου μουσικού κινήματος τους θα διάλεγαν σίγουρα τον Ευριπίδη Σαμπάτη, ευρύτερα γνωστός ως Evripidis and his Tragedies.
Ο Έλληνας μουσικός που ζει εδώ και χρόνια στη Βαρκελώνη και είναι το αγαπημένο παιδί της μουσικής σκηνής της πόλης, μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο δίσκο του, A Healthy Dose of Pain, και αφού τον ακούσαμε ξανά και ξανά καταλήξαμε στο απλό συμπέρασμα ότι είναι επικός. Οι δώδεκα μικρές ιστορίες του album είναι οι σαρδόνιοι στίχοι που δεν κατάφεραν ποτέ να τραγουδήσουν οι αγαπημένες μας Chiffons, Marvelettes και Shangri Las. Οι 60s pop μελώδίες του συναντούν το δραματικότητα των μεγάλων ενορχηστρώσεων και την κλασική πιανιστική παιδεία του Ευριπίδη και το αποτέλεσμα είναι δώδεκα μικρά διαμάντια που ακούγονται σαν μικρά ηλεκτροσόκ συναισθημάτων σε ένα φάσμα που ξεκινά από τη χαρά και την ευτυχία και καταλήγει στη νοσταλγία και θλίψη.
Αλλά ο Ευριπίδης (με ή χωρίς τις Τραγωδίες του) δεν είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης μόνο επειδή επιτυγχάνει να μεταφράζει όλες τις indie και 60s pop εμμονές του σε τραγούδια σπουδαιότερα των εμπνεύσεων του, αλλά επειδή καταφέρνει να προκαλέσει τα πιο ειλικρινή και πρωτογενή συναισθήματα που μόνο οι επιδραστικές μπάντες μπορούν να πετύχουν. Από το τραύλισμα της αμηχανίας του όταν τραγουδά live σε μικρές σκηνές ή μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ όπως το Primavera της Ισπανίας, μέχρι τις παρενθετικές διηγήσεις την ώρα που βρίσκεται πάνω στη σκηνή, κάθε επαφή μαζί του είναι μια ιστορία για να αφηγηθείτε.
Tου είχα κάνει πριν χρόνια μια συνέντευξη στο Petite Fleur στο Κολωνάκι και ακόμα θυμάμαι το πάθος του όταν μιλά για τους καλλιτέχνες που αγαπά όπως οι Orange Juice. Τον είχα είχα ακολουθήσει μέχρι το Παρίσι για να τον δω να παίζει στο υπόγειο ενός bar, ενώ κάποιες μικρές Γιαπωνέζες fashionettes δάκρυζαν στα τραγούδια του. Έχω βάλει το βάλει το τραγούδι Gregory (We’re Coming Out In The Light) να επενδύσει μουσικά κάθε ανασφάλεια μου και συναισθηματική περιπέτεια. Και πλέον ετοιμάζομαι να κάνω προσωπικό μου feelgood ύμνο το νέο του single, Just a Kleenex.
Και επειδή λίγες μουσικές μπορούν πλέον να δημιουργήσουν ανάλογα συναισθήματα, όταν τις ανακαλύπτουμε απολαμβάνουμε στο έπακρο τους θησαυρούς αυτούς. Αν ακούσετε το δίσκο του Ευριπίδη θα καταλάβετε τι εννοώ.
Οι Evripidis and his Tragedies είναι:
Ευριπίδης: φωνή, πιάνο, hammond, melotron, μελόντικα, μεταλλόφωνο
Abel Puyol: σαξόφωνο, φωνητικά
Anie Arjona: φωνητικά, κρουστά, μεταλλόφωνο
Cristina de Sola: βιολί
Jaume Ribell: τύμπανα, κρουστά
Marisol Simó: φωνητικά
Marc Ribera: φωνητικά, μουσικό πριόνι
Victor Antolin: μπάσο, φωνητικά
queen.gr
