Είναι γνωστή η εγκατάλειψη στην οποία έχει περιέλθει ο Καποδιστριακός Δήμος Βελβεντού. Δεν τρέφαμε εξάλλου αυταπάτες. Γνωρίζαμε από την αρχή ότι έτσι θα γινόταν. Δεν πιστεύαμε βεβαίως τα παχιά λόγια του Δημάρχου Σερβίων – Βελβεντού κ. Κωνσταντόπουλου και των συνεργατών του ότι δε θ’ αλλάξει τίποτα στο Βελβεντό και τους οικισμούς !!!!!!! (κι όμως το δήλωνε ευθαρσώς πριν αναλάβει τα καθήκοντά του).
Προσωπικά δε μας προξενεί καμία εντύπωση. Γνωρίζουμε και φωνάζουμε ότι Καλλικράτης (έτσι όπως επιβλήθηκε) σημαίνει ετεροδιοίκηση ή πλήρης ανυπαρξία της αυτοδιοίκησης, εγκατάλειψη της ελληνικής περιφέρειας, δημιουργία περιφερειακών αστικών κέντρων στα πρότυπα Αθήνας – Θεσσαλονίκης (ωραία πρότυπα!) και γι’ αυτό αγωνιζόμαστε με τη Συντονιστική Επιτροπή Πολιτών Βελβεντού για την αυτοδιοικητική μας ανεξαρτησία.
Κάποια πράγματα όμως ξεπερνάνε τα όρια του ανεκτού πλέον. Ένα από αυτά, είναι και η εικόνα της κεντρικής Παιδικής Χαράς του Βελβεντού. Ένας χώρος στολίδι μέχρι πρότινος. Άπλετος, περιφραγμένος, ένα ιδανικό περιβάλλον για να παίζουν ελεύθερα και ακίνδυνα στις παιχνιδοκατασκευές του τα παιδιά. Που οι συνοδοί τους είχαν τη δυνατότητα να τα προσέχουν διακριτικά σε ένα όμορφο περιβάλλον απολαμβάνοντας τον καφέ τους ή o,τιδήποτε άλλο από το κυλικείο. Ένας χώρος που ήταν ο πλέον προσεγμένος μέσα στο οικιστικό περιβάλλον του Βελβεντού.
Σήμερα τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Θα αναφερθούμε καταρχάς στην προσωπική εμπειρία κάποιων από μας, όταν την περίοδο του Πάσχα βγήκαμε για καθαριότητα σε κεντρικά σημεία του χωριού και ένα από αυτά ήταν και η παιδική χαρά. Ο καιρός είχε αρχίσει να ανοίγει και τα παιδιά, που θα είχαν αρκετό ελεύθερο χρόνο μέσα στις πασχαλινές διακοπές, σίγουρα θα προτιμούσαν το συγκεκριμένο χώρο για να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους. Σίγουρα όχι, αν δεν περνούσαμε εμείς πρώτα από μέσα!
Καμία σημασία από κανέναν. Πλήρης εγκατάλειψη! Σκουπιδαριό, χόρτα, ασυντήρητες παιχνιδοκατασκευές, οι κούνιες δεν είχαν τοποθετηθεί… Κάποιος από το Δήμο είχε φιλοτιμηθεί και είχε κόψει λίγο από το χορτάρι το οποίο βέβαια και παράτησε να σαπίζει! Τέλος πάντων, μπήκαμε μέσα και της δώσαμε εικόνα παιδικής χαράς, αφού καθαρίσαμε και μαζέψαμε απίστευτες ποσότητες χόρτων και σκουπιδιών! Δε θέλουμε να σας αναφέρουμε πόσα και τι είδους σκουπίδια ήταν αυτά…
Ας έρθουμε στο σήμερα. Η εικόνα ίδια κι απαράλλαχτη! Περνάς απ’ έξω και σε πιάνει η ψυχή σου… Στο εσωτερικό αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο έξω ακριβώς από την περίφραξη, τα χόρτα έχουν πάρει επικίνδυνες διαστάσεις! Οι κατασκευές είναι ασυντήρητες και κάποιες έχουν αρχίσει να γίνονται άκρως επικίνδυνες για τα παιδιά (γίνεται εύκολα αντιληπτό πόσο συχνά χρειάζονται συντήρηση αυτά τα πράγματα και για την υγιεινή και για την ασφάλεια των παιδιών).
Αυτός ο χώρος είχε πάντα υπευθύνους που τον κρατούσαν χειμώνα – καλοκαίρι σε άριστη κατάσταση, είτε αυτός λεγόταν αντιδήμαρχος είτε δημοτικός υπάλληλος είτε υπεύθυνος της Παιδικής Χαράς. Τώρα ποιον έχει; Μάλλον κανέναν. Στη λογική του δε βαριέσαι, της ανυπαρξίας, της “τιμωρίας” ίσως των απείθαρχων Βελβεντινών, την πληρώνουν και τα μικρά παιδιά.
Ένας χώρος σημείο αναφοράς για το Βελβεντό και τους κατοίκους του και κυρίως για τα παιδιά και τους εφήβους βρίσκεται υπό πλήρη εγκατάλειψη προκαλώντας θλίψη σε όλους μας. Ένας χώρος όπου περάσαμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας και θέλουμε να συνεχίσει να λειτουργεί όπως λειτουργούσε για να τον απολαύσουν όπως πρέπει και οι επόμενες γενιές των Βελβεντινών. Για τη νεολαία το θέμα είναι προσωπικό γιατί προκαλεί πολύ ευαίσθητες χορδές και δεν πρόκειται να το αφήσουμε έτσι.
Η κοινωνία του Βελβεντού δε συμμετείχε στις εκλογές του Νοεμβρίου και στο ευφάνταστο αυτοδιοικητικό δημιούργημα που επιβλήθηκε στην περιοχή. Πληρώνει όμως κανονικά τα δημοτικά τέλη ενώ οι κρατικές επιχορηγήσεις, όσο μειωμένες κι να είναι λόγω συγκυρίας, έρχονται στο Δήμο τακτικά. Και για τον καποδιστριακό Δήμο Βελβεντού.
Αν σε κάποιους έχει μείνει απάνω τους λίγη τσίπα ή κάποιο ίχνος υπευθυνότητας ή ντροπής ας αφήσουν τα παιδιά έξω από τα παιχνιδάκια που θέλουν να παίξουν με την κοινωνία του Βελβεντού. Ο δημόσιος βίος και η διαχείριση των κοινών δεν είναι παιδική χαρά.
