Όσοι την ρωτούν για την υγεία της, απαντάει σαν να μοιρολογεί…
«Πώς να είμαι καλά παιδί μου; Δεν με αφήνουν ήσυχοι κάποιοι για να πεθάνω. Τι θέλουν και αναμοχλεύουν παλαιές ιστορίες; Γιατί ψάχνουν υλικό για τον Νίκο μου; Αυτός έφυγε. Σε τι θα τους ωφελήσει πια; Εγώ απλά υπάρχω. Δεν αλλάζει τίποτα σε μένα. Δεν τρώω, δεν μπορώ να φάω. Ούτε φάρμακα παίρνω. Θέλω να πεθάνω, να πάω να βρω τα παιδιά μου, να ξαναγίνουμε πάλι οικογένεια. Δεν μπορώ να κάτσω στο σπίτι. Πάω στο νεκροταφείο στις 6 το πρωί και φεύγω στις 6 το βράδυ. Έχασα τα παιδιά μου, έχασα το φως στη ζωή μου. Αν ήξερες τι παιδιά είχα… Όλη μέρα κλαίω και ουρλιάζω μπροστά στις φωτογραφίες τους. Πότε θα γίνει το θαύμα να πάω να βρω τα παιδιά μου; Πολλοί με ρωτάνε για τα εγγόνια μου. Με αγαπούν και τα αγαπώ, όπως και τον γαμπρό μου, αλλά έχουν τη ζωή τους, τον δικό τους τον καημό, θα πάρουν το δρόμο τους. Θέλω να φύγω να μην τα κουράζω κι αυτά, να μην τα ενοχλώ»
Αν και οι συγγενείς και γείτονες φροντίζουν όσο μπορούν την άτυχη γριούλα, εκείνη έχει παραδοθεί και δεν υπακούει ούτε στις εντολές του γιατρού της. Άτομο του περιβάλλοντος της μας εκμυστηρεύτηκε.
«Η κυρία Νικολέτα δεν καταλαβαίνει τίποτα, και όσο πλησιάζει το μνημόσυνο γίνεται πιο απόμακρη. Θέλει να πάει στα παιδιά της, να την έχουν λέει παρέα. Δεν τρώει. Έχει φτάσει 38 κιλά. Πρωί, βράδυ είναι στα μνήματα. Κοιτάει τις φωτογραφίες, σπαράζει και φεύγει. Αρνείται να πάει στο γιατρό, αρνείται να πάρει τα φάρμακα της. Κάθε μέρα αργοπεθαίνει. Πήρε πια το δρόμο της και κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει».
Περιοδικό Χάι
